Του Θοδωρή Καλούδη
Επικαλούμενο αξιωματούχους της Κομισιόν, το έγκυρο «Politico» ανέφερε ότι το 2015 ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιούνκερ είπε στον Έλληνα πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα ότι «θα έχει την ευκαιρία του μια μέρα να ξεπληρώσει για ένα ακόμη σχέδιο διάσωσης που τότε ήταν στα σκαριά».
Η συγκλονιστική αποκάλυψη του «Politico» – ότι η Συμφωνία των Πρεσπών και η λύση του Σκοπιανού είναι το «γραμμάτιο» που πληρώνει ο Αλέξης Τσίπρας στους Ευρωπαίους για τη διάσωση της Ελλάδας από τη χρεοκοπία του 2015 – δεν είναι ο μόνος ισχυρισμός που επιτρέπει την εκτίμηση ότι οι ξένοι παράγοντες (κυρίως οι ΗΠΑ και η Γερμανία) αλωνίζουν στην Αθήνα και επηρεάζουν τις διεθνείς σχέσεις της χώρας σύμφωνα με τις δικές τους επιδιώξεις.
Ήδη το economicο.gr έχει αναφερθεί δια μακρών στο παρελθόν σε αυτές τις παρεμβάσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στα Σκόπια, με σκοπό να «κλείσει» άμεσα το Σκοπιανό. Η κινητικότητα αυτή έχει συνδεθεί με τις προτεραιότητες της Ατλαντικής Συμμαχίας και του σκληρού Ευρωπαϊκού πυρήνα στα Βαλκάνια και έχουν συνδυαστεί με απειλές, προσφορές και ανταλλάγματα προς τις δύο χώρες. Κάποιοι μάλιστα τις συνδέουν και με τα φαινόμενα ευτελισμού της κοινοβουλευτικής ζωής, με συνδιαλλαγές και μεταγραφές πρόθυμων βουλευτών.
Η οικονομική αδυναμία της χώρας και η ανάγκη της να προσφύγει στις Βρυξέλλες για τη σωτηρία της – με την ισχυρή πολιτική υποστήριξη των ΗΠΑ – την κατέστησε ευάλωτη σε ξένες πιέσεις για «πολιτικά» ανταλλάγματα.
Ο έλεγχος των Βαλκανίων και της λεκάνης της Μεσογείου πάντα ήταν στις άμεσες προτεραιότητες της Δύσης. Θυμίζουμε πως και η πρώτη διεύρυνση της ΕΟΚ των αρχών της δεκαετίας του ’80, με την ένταξη της Ελλάδας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, στηρίχτηκε κυρίως σε αυτούς τους πολιτικούς λόγους. Είχε κύριο στόχο τη σταθεροποίηση των νέων τότε δημοκρατικών καθεστώτων στο Ευρω -ατλαντικό σύστημα μέσω ενός σύγχρονου «Σχεδίου Μάρσαλ». Στην ίδια φιλοσοφία εξελίχθηκαν και οι σχέσεις οικονομικής συνεργασίας που ανέπτυξε τότε η ΕΟΚ με όλες σχεδόν τις χώρες της Μεσογείου.
Σε αυτό το πλαίσιο η Ελλάδα βρήκε ένα ασφαλές περιβάλλον ανάπτυξης, σε συνθήκες δημοκρατίας και ομαλότητας. Στην τελευταία περίοδο μάλιστα (από την εποχή της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου) της ανατέθηκαν από τις ΗΠΑ και ιδιαίτεροι ρόλοι «service» στους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς της περιοχής μας, που συνδυάζονται με αξιόλογες ευκαιρίες στην ενεργειακή σκακιέρα της Μεσογείου.
Οι εξελίξεις στα τελευταία χρόνια συν έπεσαν, ωστόσο, με την κρίση χρέους της χώρας και την άνοδο στην εξουσία του άπειρου λαϊκιστή Αλέξη Τσίπρα και της παρέας του, ένα μείγμα στο οποίο κυριαρχούν ανεπάγγελτα κομματικά στελέχη και αδέξιοι ακτιβιστές.
Το αποτέλεσμα είναι κρίσιμες διευθετήσεις που αφορούν στην οικονομία και την εξωτερική πολιτική της χώρας να διεκπεραιώνονται με ανεπάρκεια, ερασιτεχνισμό και, σε ό,τι αφορά τις δεσμεύσεις απέναντι στον ξένο παράγοντα, με την αφέλεια και την ξιπασιά του νεοφώτιστου δόκιμου μέλους στο κλαμπ των πρόθυμων συνεργατών της Ουάσιγκτον και του Βερολίνου.
Η απαραίτητη για τα ελληνικά συμφέροντα συνεργασία της Ελληνικής πολιτικής ηγεσίας με τις ΗΠΑ κατέληξε, με αυτή την κυβέρνηση, σε προσφορά υπηρεσιών από delivery boys. Η αναγκαία λύση του Σκοπιανού κατέληξε σε διαπραγματευτικό φιάσκο. Και οι συνθήκες εξόδου από τα μνημόνια μετατράπηκαν σε μια παγίδα φτώχειας, με μακροχρόνιες δεσμεύσεις που οδηγούν σε αναπτυξιακή καχεξία, αφού η κυβέρνηση συνομολόγησε την υποχρέωση να μεταφέρουμε τα πλεονάσματα της οικονομίας στα ταμεία των δανειστών.
Τελικά, όλα εδώ πληρώνονται…