Το εύλογο ερώτημα που απασχολεί τους πολιτικούς αναλυτές (και όχι μόνο) είναι γιατί ο πρωθυπουργός έκαψε τον Κοτζιά για να μείνει δέσμιος του Καμμένου. Γιατί επέλεξε τον εναγκαλισμό με τον αρχηγό των ΑΝΕΛ, τον πολέμιο της Συνθήκης των Πρεσπών – την οποία θεωρεί ως την “πολιτική παρακαταθήκη” του – και έστειλε στο σπίτι του τον “αρχιτέκτονά” της Νίκο Κοτζιά.
Οι αναλυτές αναρωτιούνται, πολύ περισσότερο, όταν:
-Ο Νίκος Κοτζιάς – με κομμουνιστικές “περγαμηνές”, αδιαμφισβήτητη συγκρότηση και αξιόλογη πολιτική κουλτούρα – αποτελεί σταθερή αριστερή συμμαχία στον κυβερνητικό συνασπισμό, ως επικεφαλής της κίνησης (τριών βουλευτών) ΠΡΑΤΤΩ. Συμμαχία που, λογικά, οφείλει να προστατεύσει ο κ. Τσίπρας και για την αριθμητική του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή και στρατηγικά, ενόψει και των μελλοντικών ανακατατάξεων στις πολιτικές συμμαχιών του ΣΥΡΙΖΑ.
-Ο Πάνος Καμμένος – με ακραίες δεξιές επιλογές, ανάλογη κουλτούρα και απρόβλεπτες πολιτικές συμπεριφορές και εκρήξεις – αμφισβητεί την κρίσιμη επιλογή (και Ατλαντική δέσμευση) του πρωθυπουργού. Τον απειλεί, κάθε τόσο, να τον ρίξει για το θέμα των Σκοπίων, αποσύροντας τους βουλευτές των ΑΝΕΛ από την κυβέρνηση. Και βέβαια αποτελεί “κόκκινο πανί” και “αναγκαίο κακό” για το ΣΥΡΙΖΑ.
Η, με κάθε θυσία, παραμονή στην εξουσία, ως μια κυνική συνύπαρξη, είναι η μία – η προφανής πλέον – ανάγνωση. Η κοινή νομή της εξουσίας είναι η άλλη, αυτό που λέμε “σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού”.
Στην πολιτική συμπεριφορά του πρωθυπουργού υπάρχουν κενά, τα οποία ασφαλώς θα κληθεί να ερμηνεύσει στους συντρόφους του, στα θεσμικά όργανα του ΣΥΡΙΖΑ. Οι εξηγήσεις αυτές ωστόσο αφορούν και εμάς, τους κοινούς θνητούς.
Γιατί διάφορα “περιστατικά” της “σκοτεινής πλευράς” της διαχείρισης της εξουσίας έχουν αρχίζει και διαρρέουν από τις επτασφράγιστες πόρτες της εξουσίας. Και δεν είναι οι “κακόβουλοι” ψίθυροι της αντιπολίτευσης. Είναι κυρίως οι κραυγές των υπουργών στο Υπουργικό Συμβούλιο και οι αλληλοκατηγορίες για τα κουμάντα σε προμήθειες και “μυστικά κονδύλια”. Και, βεβαίως, η κραυγαλέα σιωπή του Αλέξη Τσίπρα σε όλα αυτά… που επιτρέπει στον κάθε “κακόβουλο” να αναρωτιέται: “μα που τον κρατάει;”