Σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις (δείτε εδώ και εδώ), 4 κόμματα που θεωρητικά ανήκουν στον κεντροαριστερό πολιτικό χώρο, μαζεύουν όλα μαζί ένα ποσοστό που ξεπερνά το 15%. Το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, το ΚιΔηΣο, ακόμα και η ΔΗΜΑΡ θα μπορούσαν ενωμένα να δημιουργήσουν έναν πανίσχυρο τρίτο πόλο, που θα ισορροπούσε το πολιτικό σκηνικό και θα καλλιεργούσε ένα αίσθημα ασφάλειας, οχυρώνοντας τη προοδευτική, ευρωπαϊκή θέση της Ελλάδας και δίνοντας βαρύ στίγμα και σιγουριά για το μέλλον στους εταίρους μας και στο οικονομικό σύστημα. Ένας πραγματικός συνασπισμός που μελλοντικά θα μπορούσε να κυβερνήσει τη χώρα.
Τα κόμματα είναι οι άνθρωποι που τα αποτελούν. Τέσσερις άνθρωποι λοιπόν, ο καθένας με τη δική του πολιτική ή όχι ιστορία, αλλά με κοινό στόχο, θα έπρεπε να είχαν καθίσει στο τραπέζι και θα έπρεπε να είχαν βρει τρόπο συνεργασίας. Με αμοιβαίες υποχωρήσεις και αποδοχές. Αυτό ήταν κάτι εφικτό και ήταν κάτι που, στο συγκεκριμένο ιστορικό σημείο, ήταν και επιβεβλημένο.
Μετά τις εκλογές και μετά την οποιαδήποτε κυβέρνηση προκύψει, τα 4 αυτά κόμματα και οι άνθρωποι που τα στελεχώνουν, που τώρα παλεύουν το κάθε ένα μεταξύ του 3% – 6% (η ΔΗΜΑΡ αρκετά παρακάτω), θα πρέπει να θυμηθούν τα λόγια του καναδού οικονομολόγου και διαχειριστή στη δημόσια διοίκηση, John Kenneth Galbraith, που έλεγε ότι “δεν υπάρχει τίποτα πιο αξιοθαύμαστο στην πολιτική από την αδύναμη μνήμη”. Και, με αυτόν τον τρόπο, να ξεχάσουν αυτά που τους χωρίζουν και να θυμηθούν όλα εκείνα που θα μπορούσαν να τους ενώσουν, με κοινή και διαφορετική από τις υπάρχουσες, πολιτική πρόταση.