Δεν μαλακώνει τη στάση του το ΔΝΤ, δεν μαλακώνει τη στάση της η Γερμανία, όπερ σημαίνει ότι για άλλη μια φορά η ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται σε αδιέξοδο. Υπάρχουν βέβαια φωνές, κυρίως από τις Βρυξέλλες, που κάνουν λόγο για άτεγκτη στάση του Ταμείου, έχουν όμως λίγη σημασία, όσο οι Ευρωπαίοι εταίροι μας επιμένουν ότι η παρουσία του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να συνεχίσουν να μας χρηματοδοτούν. Η Αθήνα βέβαια μοιάζει να έχει στυλώσει και η ίδια τα πόδια, στέλνοντας το μήνυμα ότι δεν πρόκειται να νομοθετήσει από τώρα νέα μέτρα για μετά τη λήξη του προγράμματος, όμως, δεδομένου ότι είμαστε αυτοί που έχουμε τα περισσότερα να χάσουμε από τη μη ολοκλήρωση της αξιολόγησης, ο χρόνος για την κυβέρνηση μετράει αντίστροφα.
Οι εναλλακτικές που έχει στη διάθεσή του ο πρωθυπουργός είναι τέσσερις: να συνεχίσει να μη παίρνει κάποια πρωτοβουλία μέχρι να του τελειώσει ο χρόνος τον Ιούλιο (που θα βρεθούμε απέναντι σε αποπληρωμές που δεν μπορούμε να πληρώσουμε αν δεν εκταμιεύσουμε την επόμενη δόση του προγράμματος), να συνθηκολογήσει αν κρίνει ότι το αντέχει η κυβερνητική του πλειοψηφία, να κάνει εκλογές αν κρίνει ότι δεν αντέχει τη συνθηκολόγηση και να παραδώσει την (καυτή) σκυτάλη στην επόμενη κυβέρνηση ή να καταφύγει σε αυτοσχεδιασμούς αλά 2015, σε μια προσπάθεια να εκβιάσει τους εταίρους μας. Η τελευταία εναλλακτική είναι βέβαια με τεράστια διαφορά η πιο επικίνδυνη.