Στην πολιτική δεν φτάνει να έχεις το δίκιο με το μέρος σου για να πετύχεις τον στόχο σου. Μετράνε κι άλλα.
Για παράδειγμα: Είσαι κατάλληλα προετοιμασμένος ακόμη και για μετωπική σύγκρουση;
Εχεις επεξεργαστεί λύσεις διαφυγής στην περίπτωση που η υπόθεση στραβώσει και επιβάλλεται να πας σε συμβιβασμό, διαφορετικά σε περιμένει η πανωλεθρία;
Εχεις υπολογίσει σωστά τους συσχετισμούς δυνάμεων και κυρίως την αποφασιστικότητα του αντιπάλου;
Υπάρχουν σύμμαχοι πρόθυμοι να βάλουν πλάτη; Το δικό σου στρατόπεδο έχει συνοχή;
Χωρίς όλα τα παραπάνω μπορεί η προσπάθειά σου να είναι ηρωική και να αξίζει να γραφτεί στις δέλτους της πολιτικής Ιστορίας, αλλά η θέση της θα είναι στην κατηγορία των «χαμένων μαχών».
Προσφάτως το είδαμε να συμβαίνει αυτό με τη διαπραγμάτευση των πρώτων μηνών του 2015.
Οι διαφωνίες της κυβέρνησης με την ηγεσία της Εκκλησίας για το θέμα του μαθήματος των Θρησκευτικών (και όχι μόνο) είναι σοβαρές.
Αν ο υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης είναι αποφασισμένος να μη διαπραγματευτεί το καθήκον της Πολιτείας να ορίζει αυτή το πλαίσιο λειτουργίας της Παιδείας, πρέπει να γνωρίζει ότι:
● Η Εκκλησία δεν είναι εύκολος αντίπαλος. Εχει παράδοση επιτυχιών γιατί είναι σε θέση να οικοδομεί συμμαχίες στο πολιτικό επίπεδο -η συντηρητική παράταξη- και το κύρος της στα λαϊκά στρώματα είναι μεγάλο.
Μπορεί να μετατρέψει τους άμβωνες σε «χωνιά» που θα καλούν τους πιστούς να δώσουν τον υπέρ πίστεως αγώνα.
● Οι μηχανισμοί ενημέρωσης δεν πρόκειται να κρατήσουν ουδέτερη στάση.
Λόγω της αντιπαλότητας που έχουν με την κυβέρνηση σε άλλα μέτωπα δεν θα διστάσουν να υιοθετήσουν ακόμη και σκοταδιστικές αντιλήψεις προκειμένου να την βλάψουν.
Τα πρώτα δείγματα γραφής είναι εύγλωττα. Τύποι που έχουν παραβιάσει χωρίς τύψεις τις εννιά από τις δέκα εντολές (το «ου φονεύσεις» έχει γλιτώσει για την ώρα) είναι στα κεραμίδια υπερασπιζόμενοι τον λόγο του Θεού απέναντι στους άθεους Συριζαίους.
● Οι ΑΝ.ΕΛΛ. (κυβερνητικός εταίρος) δεν πρόκειται να υποστηρίξουν καμία πρωτοβουλία που θα βρίσκει αντίθετη την ηγεσία της Εκκλησίας.
● Τα κόμματα της αντιπολίτευσης που έχουν κάθε λόγο να συνδράμουν την κυβέρνηση στο ζήτημα αυτό δεν θα το κάνουν γιατί η σκοπιμότητα της στιγμής θα πρυτανεύσει έναντι των ιδεολογικών αρχών.
Θα ισχύσει η άποψη ότι «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου», ακόμη κι αν είναι θεομπαίχτης και από το στόμα του βγαίνουν κατάρες.
● Οι πρωθυπουργοί όταν διαπιστώσουν ότι η κατάσταση τείνει να γίνει ανεξέλεγκτη και υπάρχει κίνδυνος να πληγεί συνολικά η κυβέρνηση, συνήθως απαλλάσσονται από την «αιτία του κακού».
Το έκανε ο Α. Παπανδρέου με τον Α. Τρίτση.
Ο Ν. Φίλης έχει εξασφαλίσει τη συγκατάθεση του Α. Τσίπρα ή θα υποχρεωθεί να γράψει κι αυτός Ιστορία; Από το σπίτι του…
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο www.efsyn.gr