Στην πολιτική οι λέξεις είναι σαν τις σφαίρες: δεν γυρίζουν πίσω. Και αυτές τις μέρες στο κυβερνητικό στρατόπεδο οι λέξεις βρίσκουν κατ’ ευθείαν στόχο: την κυβέρνηση. Όσοι πατούν τη σκανδάλη δεν έχουν αίσθηση ότι η κάννη είναι στραμμένη επάνω τους. Ας δούμε τρεις χαρακτηριστικές περιπτώσεις αυτοπυροβολισμών.
* “Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα”. Μια φράση του πρωθυπουργού για την επικείμενη απόφαση του ΣτΕ για τις τηλεοπτικές άδειες που μοιάζει με διπλή θηλιά. Μια που πέρασε στον εαυτό του και μία που έβγαλε από το λαιμό της ΝΔ, στελέχη της οποίας έκριναν τον διαγωνισμό αντισυνταγματικό προτού αποφασίσει το ανώτατο δικαστήριο. Γιατί αυτό είναι πταίσμα σε σχέση με την υπόδειξη του Πρωθυπουργού για το ποια ακριβώς απόφαση πρέπει να βγάλει και με ποιο ακριβώς σκεπτικό.
Τώρα τι γίνεται; Αν το ΣτΕ αποφασίσει υπέρ του νόμου δεν θα φέρνει η απόφαση το στίγμα της καθ υπόδειξη γνωμοδότησης; Αν αποφασίσει κατά, δεν θα υπάρχει η υπόνοια ότι οι δικαστές αποφάσισαν με κριτήριο όχι το νόμο, αλλά την αξιοπρέπειά τους; Ο Αλέξης Τσίπρας τους κρέμασε στα μανταλάκια και τώρα πρέπει να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες.
* Δεύτερο παράδειγμα. Σε μια –συνηθισμένη– στημένη παράσταση εμπλοκής του Πρωθυπουργού στην έναρξη της σχολικής χρονιάς ο Αλέξης Τσίπρας βαθμολόγησε με “άριστα είκοσι” τον υπουργό Παιδείας. Ας αφήσουμε ότι παρέκαμψε τον ιερό κανόνα των παλαιών καθηγητών κατά τον οποίο “το είκοσι είναι για τον Θεό”. Άριστα είκοσι γιατί;
Επειδή ξεκίνησε η σχολική χρόνια; Το αυτονόητο είναι το κριτήριο αξιολόγησης ενός υπουργού που βαρύνεται με αστοχίες, διαθέσεις οπισθοδρόμησης του εκπαιδευτικού συστήματος, προσωπική ακαδημαϊκή υστέρηση και προκλητικές πολιτικές παρεμβάσεις; Ποιος θα ευθύνεται για το επόμενο στραβοπάτημα του Φίλη;
* Τρίτο παράδειγμα με άλλον πρωταγωνιστή αλλά με το ίδιο θύμα: τον Τσίπρα. Την επομένη της δυσάρεστης για τον Πρωθυπουργό επικοινωνιακής εξέλιξης που είχε ο εκνευρισμός του στη Θεσσαλονίκη –στην απόπειρα διακοπής της απάντησής του στην ερώτηση για την τύχη ενός τηλεοπτικού σταθμού που δεν πήρε άδεια,– εμφανίσθηκε ο συνήθης “εκτελεστής” της κυβερνητικής παράταξης.
Ο Παύλος Πολάκης, δίκην συνηγόρου του Πρωθυπουργού, προσπάθησε να διασύρει τη δημοσιογράφο που υπέβαλε την ερώτηση και αποπειράθηκε τη διακοπή. Η ίδια μάλλον ωφελήθηκε: απέκτησε φωτοστέφανο με την ποιότητα της επίθεσης. Με τον συγκεκριμένο υπουργό δεν ασχολείται κανείς –εξεστιν Κλαζομενιοις ασχημονείν. Αλλά ο Πρωθυπουργός, από τη στιγμή που δεν τον έπαυσε αμέσως, διασύρθηκε. Στον Πολάκη έχει εναποθέσει την υπεράσπισή του; Με τις μεθόδους του θα διασώσει το κύρος του;
Υπάρχουν πολλά θέματα σε πολλά μέτωπα που θα μπορούσαν να αποδιαρθρώσουν την εικόνα του Αλέξη Τσίπρα, στην όποια βασίσθηκε η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Κανείς δεν περίμενε ότι τη ζημιά θα την πάθει από αλλού: από τη χρήση των λέξεων.
Προφανώς δεν έπεσε ποτέ σε ένα σλόγκαν του δρόμου που συμπεριέλαβε στο “Λεξικό του έξυπνου λόγου” ο Πάσχος Μανδραβέλης: “Τα λόγια που λες σήμερα πρέπει να είναι γλυκά, γιατί αύριο μπορεί να χρειαστεί να τα φας”.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο www.capital.gr