Τις μεγαλύτερες ζημιές ,τις έπαθε η χώρα κάθε φορά που συγκρούστηκε ο πρωθυπουργός με τον ανώτατο άρχοντα στο παλάτι. Οι βασιλείς δεν είχαν λαϊκή νομιμοποίηση διέθεταν ωστόσο εξουσίες μοναδικές. Μαγείρευαν κυβερνήσεις και έκαναν τα κουμάντα με την κλίκα τους. Από την μικρασιατική καταστροφή μέχρι τα ιουλιανά συναντά κανείς το πείσμα του βασιλιά να ποδοπατήσει την κυβέρνηση. Η χώρα μπήκε σε ορθή πορεία μετά το 1974. Όλοι οι πρόεδροι της Δημοκρατίας, παρότι διαφορετικοί μεταξύ τους με άλλες αναφορές ο καθένας, τίμησαν το ύπατο αξίωμα. Ήταν θεσμικοί όποτε χρειάστηκε να διαχειριστούν καταστάσεις. Η τύχη βοήθησε χωρίς αμφιβολία και τους ίδιους και το θεσμό να ενισχυθεί, αφού επί τέσσερις δεκαετίες το πλοίο ταξίδεψε σε ήρεμα νερά. Ο πρώτος πρόεδρος της που βρέθηκε σε τρικυμία ήταν ο Προκόπης Παυλόπουλος πέρυσι το καλοκαίρι. Κακά τα ψέματα κινήθηκε οριακά.Πήρε πρωτοβουλίες και με τρόπο αθόρυβο κατάφερε, να μην προσπεράσει την κυβέρνηση, να συμβιβάσει πράγματα και καταστάσεις εντός και εκτός της χώρας που πολλές στιγμές έμοιαζαν ασυμβίβαστα.
Ας κάνουμε μία προβολή ένα χρόνο πίσω. Σκεφτείτε το ενδεχόμενο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να είχε εκλεγεί από το λαό με τη ρητή δέσμευση στους ψηφοφόρους του ότι η χώρα θα παραμείνει στο σκληρό πυρήνα της Ευρώπης. Κάτω από την πίεση της κοινής γνώμης ως εκλεγμένος θα αναγκαζόταν να γνωστοποιεί τους χειρισμούς του, αλλά και να κάνει δημοσίως γνωστή την απόφαση που είχε λάβει ,για παραίτηση από το αξίωμα του εάν η χώρα έφευγε από το ευρώ. Όταν η γαλλική προεδρία, αποδεδειγμένα φιλική προς την Αθήνα, διακίνησε παρασκηνιακά ότι η “Ελλάδα είναι εκτός ευρώ βρείτε τον επόμενο που θα φύγει”, μπορεί να φανταστεί ο καθένας ότι η σύγκρουση δύο εκλεγμένων ηγετών προέδρου και πρωθυπουργού ήταν αναπόφευκτη. Το πιθανότερο ήταν να είχε παραιτηθεί ο πρόεδρος Δημοκρατίας γιατί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ διέθετε τότε νωπή εντολή και απίστευτη δυναμική όπως απέδειξε στο δημοψήφισμα. Τον πρόεδρο, όπως και αν εκλέγεται, τον αναπληρώνει ο πρόεδρος της Βουλής. Δηλαδή η Ζωή Κωνσταντοπούλου η οποία θα βρίσκονταν αντιμέτωπη με τον Αλέξη Τσίπρα για το τελικό ξεκαθάρισμα των λογαριασμών τους. Οι επόμενες σκηνές δε χρειάζονται περιγραφή. Ας αφήσει ο καθένας την φαντασία του ελεύθερη.
Τι δηλοί ο μύθος που είναι πλέον κομμάτι της ιστορίας της χώρας; Δυο εκλεγμένοι άρχοντες με αρμοδιότητες που απορρέουν από την λαϊκή ψήφο, άρα πολιτεύονται πριν και μετά την εκλογή τους, είναι συνταγή που οδηγεί στον εθνικό διχασμό. Ακούγεται εξαιρετικό, πολύ δημοκρατικό και σύγχρονο να εκλέγονται οι πάντες: από το διαχειριστή της πολυκατοικίας και τον αγροφύλακα ενός μικρού χωριού μέχρι τον πρόεδρο δημοκρατίας.
Η ζωή έχει αποδείξει όμως ότι δύο καπεταναίοι ρίχνουν το καράβι στην ξέρα. Το μόνο που δεν χρειάζεται η Ελλάδα τώρα είναι η δυαρχία. Και στο κάτω κάτω της γραφής δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να πειράζουμε ότι λειτουργεί καλά και η προεδρευόμενη Δημοκρατία λειτουργεί εξαιρετικά. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλέγεται από το κοινοβούλιο και στα μείζονα εθνικά θέματα και όχι στα τρέχοντα διαχειριστικά, πορεύεται χέρι -χέρι με την κυβέρνηση .Ενισχύει και στηρίζει τις αποφάσεις της χώρας και όταν χρειάζεται καθοδηγεί και επιδιώκει συναινέσεις. Μπορούμε να συζητήσουμε ψύχραιμα και νηφάλια εάν θέλουμε αλλαγή πολιτεύματος. Να μετατρέψουμε την προεδρευόμενη Δημοκρατία σε προεδρική όπως στη Γαλλία. Ένας όμως πρέπει να είναι ο καπετάνιος, οποιοδήποτε άλλο πείραμα είναι συνταγή εθνικού διχασμού.
Ευτυχώς η κυβέρνηση επέδειξε ευελιξία κατανόησε τους κινδύνους και στην πρόταση της παραπέμπει την εκλογή από το λαό μόνο στο ενδεχόμενο που η Βουλή δεν καταφέρει να εκλέξει πρόεδρο. Είναι προφανές ότι κάτι τέτοιο είναι απίθανο να συμβεί γιατί κανένα κόμμα εξουσίας δεν θα πάρει την ευθύνη της περιπέτειας. Έχουμε τόσα δύσκολα θέματα ως κοινωνία να διαχειριστούμε που η σύγκρουση για τον τρόπο που θα εκλέγουμε τον αρχηγό του κράτους περισσεύει. Η αναθεώρηση του Συντάγματος είναι αναγκαία για λόγους ουσίας. Κουβαλάμε φορτία που μπλοκάρουν την πορεία της χώρας. Ήρθε η στιγμή να τελειώνουμε με το νόμο περί ευθύνης υπουργών που ρίχνει βαριές σκιές στο δημόσιο βίο. Ένας νόμος που προστατεύει την ανομία και στο τέλος της μέρας μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Λοιδορούνται και διασύρονται άνθρωποι με διάφανη πορεία και ξεφεύγουν επίορκοι. Είναι ώρα να τολμήσουμε επιτέλους το διαχωρισμό εκκλησίας κράτους που δεν εξυπηρετεί πλέον ούτε την εκκλησία ούτε το κράτος. Υπάρχει και κάτι ακόμη: Να μιλήσουμε ανοιχτά χωρίς σύνδρομα του παρελθόντος για την μη κρατική ανώτατη εκπαίδευση. Το παράδειγμα της Κύπρου δεν αφήνει περιθώρια κωλυσιεργίας και σ’ αυτό. Αιμορραγεί η χώρα οικονομικά και διαλύονται οικογένειες για να σπουδάσουν τα παιδιά τους γιατροί στη Ρουμανία και γυμναστές στην Βουλγαρία. Αυτές είναι οι επιτακτικές ανάγκες και όχι πως θα στήσουμε μια ακόμη κάλπη.