Πριν από λίγα χρόνια, επί κυβέρνησης της δεξιάς, η οποία στην Ελλάδα έχει υποταχθεί κυρίως στην κυρίαρχη αριστερή ιδεολογία και τις παράδοξες δοξασίες της περί οικονομικής ανάπτυξης μέσω της εκτύπωσης “αέρα κοπανιστού” (επεκτατικής νομισματικής πολιτικής), ετέθη το εξής δίλημμα.
Σε μια από τις μνημονιακές δόσεις των δανειστών αφού καλύπτονταν οι δανειακές υποχρεώσεις περίσσευε και 1 δισ. ευρώ για τις ανάγκες του κρατικού προϋπολογισμού.
Το δίλημμα ήταν αν θα έπρεπε το 1 δισ. να χρησιμοποιηθεί για τις επιστροφές ΦΠΑ του κράτους προς τις εξαγωγικές επιχειρήσεις ή να πληρωθούν τα εφάπαξ κάποιων, οι περισσότεροι των οποίων είχαν συνταξιοδοτηθεί στη δεύτερη εφηβεία της δεκαετίας των ’50;
Μαντέψτε ποια απόφαση έλαβε η προηγούμενη κυβέρνηση της …”εθνοσωτηρίου” της ακροαριστεροδεξιάς που ακολούθησε.
Σε έκκληση συνδικαλιστή της βιομηχανίας τότε να δοθεί προτεραιότητα στην επιστροφή του ΦΠΑ, το αρμόδιο στέλεχος στο υπουργείο απάντησε: “Αν τα δώσω στις επιχειρήσεις θα καταλήξουν στην Ελβετία, ενώ αν τα μοιράσω στο εφάπαξ θα καταλήξουν στην κατανάλωση και θα συμβάλουν στην ανάπτυξη…”.
Ο ίδιος, γνωρίζω τουλάχιστον τρεις περιπτώσεις πενηνταπεντάρηδων της περιόδου που έλαβαν το εφάπαξ και το φυγάδευσαν αμέσως στο εξωτερικό. Όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων έπραξαν σωστά, όπως σωστά θα έπρατταν και οι επιχειρήσεις αν το ελάμβαναν με βάση τα όσα ακολούθησαν. Οι περισσότερες επιχειρήσεις το 2015 είχαν προετοιμαστεί για τα capital controls, είχαν ανοίξει λογαριασμούς στο εξωτερικό και γι’ αυτό δεν προέκυψαν σημαντικά προβλήματα στα ράφια της εσωτερικής αγοράς.
Το νόημα της ιστορίας, που μου διηγήθηκε πριν λίγες μέρες επιχειρηματίας με παραγωγική δραστηριότητα (είδος σπάνιο στην Ελλάδα), είναι πως δεξιά και αριστερά στην Ελλάδα κουβαλάνε τα ίδια μυαλά καθώς έχουν ανδρωθεί στη μεταπολιτευτική περίοδο της ιδεολογικής κυριαρχίας της αριστεράς.
Η αριστερά συντηρεί την ιδεολογική της κυριαρχία μιλώντας συνεχώς περί της επέλασης του νεοφιλελευθερισμού. Ο νεοφιλελευθερισμός όπως λέει ένας φίλος μου και η Ελλάδα δεν έχουν συναντηθεί ποτέ σε αυτό το σύμπαν.
Ο νεοφιλελευθερισμός είναι μια ήπια εκδοχή του φιλελευθερισμού όπως ο κεϋνσιανισμός είναι μια ήπια εκδοχή του σοσιαλισμού, (ήπια εκδοχή γιατί στοχεύει στην εξομάλυνση της δημιουργικής καταστροφής του οικονομικού κύκλου μέσω της χειραγώγησης των επιτοκίων από την Κεντρική Τράπεζα όπως ανάλογα κάνει ο κεϋνσιανισμός με κρατικές δαπάνες σε περιόδους ύφεσης). Αμφότερα όταν ξεπερνούν κάποια όρια πολλαπλασιάζουν τις καταστροφικές συνέπειες μιας κρίσης.
Αν νεοφιλελευθερισμός σημαίνει μείωση της παρέμβασης του κράτους στην οικονομία προς όφελος της οικονομικής ελευθερίας, η Ελλάδα απέχει πολύ από το μέσο όρο των χωρών με αυξημένους δείκτες οικονομικής ελευθερίας.
Για την ακρίβεια σε σύνολο 178 χωρών με βάση τους δείκτες της οικονομικής ελευθερίας η Ελλάδα κατέχει την 138η θέση με σκορ περί 53,2. Η τελευταία χώρα στην κατάταξη με βάση την οικονομική ελευθερία είναι η Βόρειος Κορέα, ενώ στην 177η θέση είναι η Κούβα και στην 176η η Βενεζουέλα. Για περισσότερα στοιχεία βλέπε: Η κατάταξη της οικονομικής ελευθερίας…
Αν παρατηρήσει κάποιος τις πρώτες 30 χώρες με τους υψηλότερους δείκτες οικονομικής ελευθερίας οι περισσότερες είναι μεταξύ των χώρων με τους υψηλότερους μισθούς και το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο. Η οικονομική ελευθερία λοιπόν συμβαδίζει με την ευημερία μιας χώρας. Όσο μεγαλύτερη οικονομική ελευθερία υπάρχει τόσο πλουσιότερη είναι η χώρα.
Για περισσότερα βλέπε: Η κατάταξη με βάση της κατά κεφαλήν ΑΕΠ…
Πολλά χρόνια τώρα σ’ αυτήν τη στήλη γράφουμε πως η Ελλάδα είναι το τελευταίο σοβιετικό καθεστώς που θα καταρρεύσει στην Ευρώπη. Η εκτίμηση αυτή δεν ήταν αυθαίρετη και δεν στηριζόταν σε ιδεολογικές εμμονές, αλλά σε στοιχεία που δεν μπορούν να διαψευστούν. Οι δείκτες της οικονομικής ελευθερίας είναι ένα από αυτά.
Μετά και την άνοδο της αριστεράς στην εξουσία, πριν ενάμισι χρόνο, η ώρα αυτή της κατάρρευσης της ελληνικής σοβιετίας πλησιάζει.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί την τελευταία ευκαιρία για την Ελλάδα να αμφισβητήσει την κυρίαρχη αριστερή ιδεολογία, η οποία επωάστηκε μεταπολεμικά και κυριάρχησε στη μεταπολίτευση.
Πουθενά στον κόσμο όπου κυβέρνησε η ριζοσπαστική αριστερά οι κοινωνίες δεν ξέφυγαν από τη βίαιη φτωχοποίηση και την εξαθλίωση. Ακόμη και όπου κυβέρνησε μια μετριοπαθής αριστερά, όπως η σοσιαλδημοκρατία, η ευημερία στηρίχθηκε είτε σε προϋπάρχουσα συσσώρευση πλούτου ή στην παρουσία σκληρών φυσικών πόρων.
Το περίφημο Σουηδικό μεταπολεμικό θαύμα π.χ. στηρίχθηκε στη συσσώρευση πλούτου από την προμήθεια πρώτων υλών προς το ναζιστικό καθεστώς της Γερμανίας. Η ευημερία της Νορβηγίας από την άλλη οφείλεται στην ορθολογική εκμετάλλευση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων, μια ορθολογική και πειθαρχημένη χρήση που δεν έχει καταφέρει καμιά άλλη χώρα.
Ο κομμουνισμός σαν την πλήρη μορφή εφαρμογής του κεντρικού σχεδιασμού είναι η ακραία μορφή οικονομικής ανελευθερίας. Ο φασισμός, ο ναζισμός, ο κρατικός-ολιγαρχικός καπιταλισμός, ο σοσιαλισμός ακολουθούν χαμηλότερα στη διαβάθμιση της οικονομικής ελευθερίας.
Η υψηλή φορολογία, το κρατικό μονοπώλιο της κοινωνικής ασφάλισης, της υγείας, της παιδείας αποτελούν στοιχεία περιορισμού των επιλογών του ατόμου, άρα και της οικονομικής του ελευθερίας.
Η ρίζα των προβλημάτων της ελληνικής χρεοκοπίας είναι πως παράγει ελάχιστα διεθνώς ανταγωνιστικά προϊόντα τα οποία θα μπορούσε να εξάγει και περισσότερη αριστερή ιδεολογία απ’ όσο μπορεί να καταναλώσει μια κοινωνία χωρίς να καταρρεύσει στη φτωχοποίηση.
Αν κοιτάξει κάποιος την πορεία των δεικτών της οικονομικής ελευθερίας θα διαπιστώσει πως η Ελλάδα είναι τελευταία στην Ευρώπη και η θέση της επιδεινώνεται ενώ η θέση γειτονικών πρώην κομμουνιστικών χωρών όπως η Βουλγαρία συνεχώς βελτιώνεται.
Δεν είναι μακριά η μέρα λοιπόν που η Ελλάδα αν δεν ξυπνήσει και δεν προχωρήσει σε μια ιδεολογική επανάσταση θα βρεθεί χαμηλότερα από τις άλλοτε κομμουνιστικές γειτονικές χώρες. Όλες οι ενδείξεις προς το παρόν συγκλίνουν πως αυτό, αν γίνει, θα γίνει μετά την κατάρρευση του μεταπολιτευτικού κρατικοδίαιτου μοντέλου οικονομικής ανελευθερίας.
Οι ενδείξεις συγκλίνουν επίσης πως αυτό θα συμβεί με την κυβέρνηση της αριστεράς, καθώς ό,τι ήταν να κάνει λάθος με τους φόρους και τις εισφορές το έχει κάνει.
Καμία προειδοποίηση δεν μπορεί να προφυλάξει τους ανθρώπους από την προσδοκία της ευημερίας μέσω των χρημάτων των άλλων. Τα λεφτά των άλλων όμως κάποτε τελειώνουν, όπως έλεγε η Μάργκαρετ Θάτσερ και τότε τελειώνει και ο σοσιαλισμός.
Φορέστε τις ζώνες λοιπόν και περιμένετε…
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο www.capital.gr