Θα αρκούσε ένα μόνο στοιχείο για να περιγράψει την επικρατούσα «αφασία» της κυβέρνησης περί των εξωτερικών υποθέσεων της χώρας: το γεγονός (πασίγνωστο σε ολόκληρη την διπλωματική κοινότητα) ότι η σύντροφος θεσμικού (ικανού και συμπαθέστατου κατά τα λοιπά) επιτελούς στο Μέγαρο Μαξίμου, είναι Τουρκάλα και στέλεχος (νούμερο 3) της τουρκικής πρεσβείας στην Αθήνα!
Τηρουμένων κάποιων αναλογιών, είναι σαν ο διευθυντής του συμβουλίου ασφαλείας του Ομπάμα να συζεί με υψηλόβαθμο στέλεχος της ρωσικής πρεσβείας στην Ουάσιγκτον. Ωστόσο, κάτι αδιανόητο από άποψη κανόνων ασφάλειας σε ολόκληρο τον υπόλοιπο κόσμο εδώ συμβαίνει. Και δεν είναι το μόνο «αδιανόητο» που συμβαίνει…
Για παράδειγμα, σύμφωνα με πληροφορίες, το ελληνικό ΥΠΕΞ έχει λάβει οδηγίες να μελετήσει ένα πλάνο – χρονοδιάγραμμα υλοποίησης της υπόσχεσης που έδωσε ο πρωθυπουργός στο αίτημα του προέδρου της Τουρκίας για τη λειτουργία δίγλωσσων σχολείων στη Θράκη. Πρόκειται για μια υπόσχεση που αν τελικά υλοποιηθεί υπονομεύει την συνθήκη της Λοζάνης στο πλαίσιο της οποίας αντιμετωπίζεται η μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη, αφαιρεί τις δυνατότητες επιρροής του ελληνικού κράτους στον μουσουλμανικό του πληθυσμό και πολλαπλασιάζει τις άπειρες δυνατότητες του τουρκικού προξενείου να χειραγωγεί τον πληθυσμό της περιοχής.
Ένα ακόμη παράδειγμα «αφασίας» είναι η ευκολία με την οποία η κυβέρνηση αποδέχτηκε ως «προσθήκη» στην ατζέντα των ελληνοαλβανικών ανοιχτών ζητημάτων το θέμα των «Τσάμηδων» όπως φάνηκε από την πρόσφατη επίσκεψη του υπουργού εξωτερικών στην Αλβανία. Προφανώς, η άνευ όρων υποστήριξη του απόλυτου αμερικανικού προτεκτοράτου στα Βαλκάνια, της Αλβανίας, συνεπάγεται κάποιο κόστος για την ελληνική κυβέρνηση, η οποία είναι απ ότι φαίνεται διατεθειμένη να το καταβάλλει…
Η δεδομένη αδυναμία λόγω της οικονομικής κατάστασης της χώρας, χρησιμοποιείται ως δικαιολογία με την οποία καλύπτεται η βαθιά κοσμοπολίτικη άποψη της «αριστεράς» σύμφωνα με την οποία, σε τελική ανάλυση, το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του και υπό αυτήν την έννοια δεν έχει και μεγάλη σημασία η επιχειρησιακή υπονόμευση των ενόπλων δυνάμεων καθώς, για παράδειγμα, δεν πετούν αεροσκάφη γιατί δεν υπάρχουν χρήματα να αγοραστούν τακάκια για τα φρένα τους… Παρ όλα αυτά συζητείται ακόμη με σχετική άνεση η περικοπή δαπανών και το ξεπούλημα της όποιας αμυντικής βιομηχανίας της χώρας.
Οι …κοσμοπολίτες κυβερνώντες μας, προφανώς, θεωρούν ότι η χώρα έχει ισχυρούς προστάτες και ως εκ τούτου είναι περιττό να ασχολούνται με ζητήματα μπανάλ και άλλων εποχών όπως είναι οι αμφισβητήσεις συνόρων, εδαφών και κυριαρχικών δικαιωμάτων. Αυτά τα τελευταία άλλωστε έχουν παραδοθεί εκ των πραγμάτων στα στιβαρά χέρια των δανειστών…
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο www.topontiki.gr