Καμιά φορά, όλα συνωμοτούν για να νιώσουμε ικανοί για μεγάλα πράγματα. Είναι οι στιγμές εκείνες που μας κατακλύζει αισιοδοξία και μας μεθά η βεβαιότητα ότι όλα είναι δυνατά. Η αίσθηση αυτή μπορεί να είναι ο καταλύτης για να μεγαλουργήσεις, μπορεί όμως να οδηγήσει και σε απρόβλεπτα καταστροφικές συνέπειες. Κάπως έτσι φαντάζεται κανείς την αισιοδοξία που θα είχε πλημμυρίσει τον ΟΗΕ κατά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου στις αρχές της δεκαετίας του ’90, με πρωταγωνιστή των εξελίξεων τον Boutros Boutros-Ghali, τον Αιγύπτιο διπλωμάτη και γενικό γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 93 χρονών.
Ο Boutros-Ghali αποπειράθηκε να δώσει στον ΟΗΕ την εντολή και τα “δόντια” που πολλοί στο χώρο των διεθνών σχέσεων γκρινιάζουν ότι ο οργανισμός δεν διαθέτει, να του δώσει τη δυνατότητα να λειτουργεί ως εργαλείο παύσης ένοπλων συγκρούσεων, αλλά κι ως καταλύτης γιατην αναγέννηση μιας χώρας μετά το τέλος ενός πολέμου ή μιας καταστροφικής εμφύλιας διαμάχης.
Οι ενθουσιώδεις προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση και η ανάλογη φιλόδοξη αίσθηση πήραν απότομο τέλος στη Σομαλία, με την Αμερική να αποχωρεί κακήν κακώς από την αποστολή στη χώρα μετά τη δραματική μάχη στη Μογκαντίσου το 1993. Αυτή η “προσγείωση στην πραγματικότητα” αποτέλεσε έναν από τους βασικούς λόγους που η διεθνής κοινότητα δεν έκανε περισσότερα για να αποτρέψει τη γενοκτονία στη Ρουάντα έναν χρόνο μετά, η οποία κόστισε τη ζωή σχεδόν ενός εκατομμυρίου Ρουαντανών. Μια ενδιαφέρουσα ματιά στη ζωή του Boutros Boutros-Ghali θα βρείτε στο προφίλ αυτό των New York Times.