Η χώρα οδηγείται σε εκλογές για δεύτερη φορά μέσα σε επτά μήνες και αφού μεσολάβησε ένα δημοψήφισμα που ελάχιστοι κατάλαβαν γιατί έγινε. Και τις τρείς εκλογικές διαδικασίες προκάλεσε ο Αλέξης Τσίπρας:
– Την πρώτη έριξε την προηγούμενη κυβέρνηση, πριν αυτή ολοκληρώσει την αξιολόγηση του δεύτερου Μνημονίου, για να γίνει ο ίδιος πρωθυπουργός και να κυβερνήσει με τις αυταπάτες του.
– Τη δεύτερη για να μεταθέσει στις πλάτες του εκλογικού σώματος την απόφαση για την Ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, που δεν τολμούσε να πάρει ο ίδιος – για να αναιρέσει στη συνέχεια την λαϊκή ετυμηγορία, μετατρέποντας το ισχυρό αλλά νεφελώδες ΟΧΙ που, με κάθε τρόπο επεδίωξε, σε ένα πανικόβλητο, άνευ όρων και πολύ συγκεκριμένο, ΝΑΙ.
– Και την τρίτη, τώρα, για να λύσει το κυβερνητικό αδιέξοδο στο οποίο περιήλθε, όταν απώλεσε πλέον τη δεδηλωμένη, μαζί με τη μισή κομματική οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ, λόγω της εμπλοκής του σε ένα τρίτο, σκληρότερο από τα προηγούμενα, μνημόνιο, το οποίο διαπραγματεύτηκε προσωπικά, συμφώνησε, υπέγραψε και υποστήριξε στη Βουλή, κόντρα στις διακηρυγμένες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ (για τις οποίες εξελέγη) και χωρίς να το πιστεύει ο ίδιος, όπως μας δήλωσε…
Και τώρα ο Αλέξης Τσίπρας, ζητά και πάλι την ψήφο μας για να κυβερνήσει, όπως δηλώνει, αυτοδύναμος (ή το πολύ με τους φίλους του, πρώην «αντιμνημονιακούς», κυρίους Καμμένο, Χαϊκάλη, Κουίκ κλπ) και αποκλείοντας κάθε συνεργασία με τη Νέα Δημοκρατία, το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ, στους οποίους προηγουμένως προσέτρεξε για να περάσει στη Βουλή ό, τι του αρνήθηκε το κόμμα του.
Και τι μας λέει τώρα ο απερχόμενος πρωθυπουργός;
«Ναι, είχα αυταπάτες. Ναι, δεν εκτίμησα σωστά τους συσχετισμούς και τις συγκυρίες στην Ευρώπη. Ναι, δεν γνώριζα τη δύναμη των τραπεζών και των χρηματοδοτικών μηχανισμών. Ναι, δεν περίμενα ότι θα μας ασκηθούν τέτοιου μεγέθους πιέσεις από τους δανειστές μας. Τώρα όμως λυτρώθηκα. Τώρα γνωρίζω πως παίζεται το παιχνίδι. Μάτωσα, απογοητεύτηκα, πικράθηκα, αλλά έμαθα. Ψηφίστε με γιατί τώρα είμαι πιο ώριμος. Ψηφίστε με γιατί μόνο εγώ μπορώ να εφαρμόσω ένα σκληρό μνημόνιο, που δεν πιστεύω, αλλά έχω την προσδοκία να διορθώσω. Γιατί εγώ διαπραγματεύομαι, ενώ οι άλλοι κάνουν ό, τι τους λένε.» [Η σύνοψη – συμπέρασμα όσων δήλωσε στη συνέντευξή του στον ΑΛΦΑ]
Με αυτό το αφήγημα ο Αλέξης Τσίπρας μας καλεί στις κάλπες. Προφανώς θεωρεί ότι -παρά το ισχυρό κομματικό πλήγμα που εδέχθη- έχει τις προσωπικές προϋποθέσεις να κερδίσει και πάλι την εμπιστοσύνη ενός ικανού πλειοψηφικού τμήματος του εκλογικού σώματος, στους οποίους τώρα κλείνει το μάτι ως ο … πλέον «αντιμνημονιακός» εφαρμοστής του δικού του Μνημονίου. Και κυρίως όσων αγνοούν ή δεν θέλουν να συζητούν ότι στο νέο σκληρό «Μνημόνιο Τσίπρα» προσχωρήσαμε λόγω της ανεδαφικής, γεμάτης αυταπάτες και δημαγωγίες, πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, της ανερμάτιστης πλήρους κακών εκτιμήσεων, διαπραγματευτικής τακτικής του και της κάκιστης επιλογής προσώπων, που αναδείχτηκαν σε μοιραίους πρωταγωνιστές μιας σκληρής εθνικής ήττας.
Με αυτό το αφήγημα και ποντάροντας ότι η απέχθεια των (νέων κυρίως) πολιτών προς ό,τι αντιπροσωπεύει το παλαιό πολιτικό σύστημα θα είναι ισχυρότερη της επίγνωσης των βλαπτικών συνεπειών που είχε για τον τόπο η επτάμηνη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας προβάλει την αισιοδοξία του ότι θα κερδίσει και αυτές τις εκλογές.
Θα τα καταφέρει; Μένει να αποδειχτεί αν ο τυχοδιωκτισμός και οι βιρτουόζοι ψεύτες εξακολουθούν να έχουν ισχυρή απήχηση στην Ελληνική κοινωνία…
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο www.7imeres.gr