Η χώρα βρίσκεται μπροστά σε εξελίξεις που θα καθορίσουν την μοίρα της τις επόμενες δεκαετίες και όχι μόνο. Η έξοδος από την ευρωζώνη με συνέπεια και την έξοδο από την ΕΕ θα είναι η μεγαλύτερη καταστροφή του 21ου αιώνα, συγκρινόμενη με την μικρασιατική καταστροφή, τον εμφύλιο και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, γεγονότα καταστροφικά, που σημάδεψαν την χώρα μας και τον Ελληνισμό κατά τον 20 αιώνα. Το κακό είναι ότι οι σημερινοί κυβερνώντες της και ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού που τους ακολουθεί ή δεν το έχουν καταλάβει ή συνειδητά το επιδιώκουν. Η διαφορά στην πράξη είναι από ελάχιστη έως ανύπαρκτη.
Εκ πρώτης όψεως ο παραλογισμός και ο βιασμός της κοινής λογικής έχουν πραγματικά θριαμβεύσει. Το 62,3% του ελληνικού λαού σ’ ένα δημοψήφισμα παρωδία, που θα συγκρίνεται με τα δημοψηφίσματα που έγιναν σε ανώμαλες πολιτικά περιόδους, είπε ένα βροντερό ΟΧΙ στη σκληρή λιτότητα, που μας επιβάλουν οι «κακοί» δανειστές υπό την αληθή έννοια της ερμηνείας που δόθηκε εκ των υστέρων. Η ίδια ερμηνεία τονίζει ότι το ΟΧΙ δεν αφορά την συμμετοχή της χώρας μας στην Ευρωζώνη, ενώ για την συμμετοχή μας στην ΕΕ ούτε κουβέντα να γίνεται. Την «αυθεντική» αυτή ερμηνεία ανέλαβε να δώσει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός ήδη από το βράδυ του δημοψηφίσματος.
Ο εκ πρώτης όψεως παραλογισμός, όμως, έγκειται στο γεγονός ότι αυτή την στιγμή η Κυβέρνηση υποτίθεται ότι συζητάει με τους εταίρους και δανειστές μας ένα σχέδιο εξόδου από την κρίση που θα περιλαμβάνει την παραμονή μας στην Ευρωζώνη και την ΕΕ, στην καλλίτερη περίπτωση παρεμφερές με αυτό που ο ελληνικός λαός απέρριψε μεγαλειωδώς στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου (όσο μπόρεσε να καταλάβει ότι απορρίπτει ένα κείμενο που δεν διάβασε), στην δε χειρότερη περίπτωση επαχθέστερο κατά μερικά δισεκατομμύρια ευρώ στις πλάτες των Ελλήνων. Εάν η Κυβέρνηση αποδεχθεί ένα τέτοιο σχέδιο, τότε στην καλλίτερη περίπτωση θα κατηγορηθεί ότι διεξήγαγε υπό απαράδεκτους όρους ένα άχρηστο δημοψήφισμα, στην χειρότερη περίπτωση ότι αγνοεί και δεν σέβεται την ετυμηγορία του ελληνικού λαού. Διότι παραμονή της χώρας μας στην Ευρωζώνη χωρίς ένα πακέτο βοήθειας που θα συνοδεύεται από επαχθή μέτρα, ανάλογων ή και χειρότερων επιπτώσεων από αυτά που προέβλεπε η λεγόμενη «πρόταση Γιούνκερ» αποτελεί τον τετραγωνισμό του κύκλου, εγχείρημα που δεν πέτυχαν στην ιστορία της ανθρωπότητας οι καλλίτεροι μαθηματικοί, πόσο μάλλον ο κ. Τσίπρας. Ήδη ο Πρωθυπουργός έχει παραβιάσει δύο βασικές υποσχέσεις που έδωσε πριν την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος. Ούτε βιώσιμη συμφωνία έχει πετύχει εντός 48 ωρών, ούτε οι Τράπεζες έχουν ανοίξει εντός της ίδιας προθεσμίας. Μένει να δούμε εάν θα τηρήσει την υπόσχεσή του να κρατήσει την Ελλάδα εντός ευρωζώνης και ΕΕ.
Εδώ, λοιπόν, γεννάται το εύλογο ερώτημα, μήπως ο κ. Τσίπρας, αδυνατώντας να εξορθολογίσει στοιχειωδώς το κόμμα του και κυρίως τα ακραία αριστερά του στοιχεία, έχει πάρει την απόφαση να οδηγηθεί σε ρήξη με τους ευρωπαίους εταίρους μας και να οδηγήσει την χώρα εκτός Ευρωζώνης και τελικά εκτός ΕΕ; Ο γράφων υποστήριζε, ήδη από την επαύριο των εκλογών της 25 Ιανουαρίου, σθεναρά την άποψη ότι ο Πρωθυπουργός την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενος στο δίλημμα σωτηρία της πατρίδας ή ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ, θα επέλεγε το πρώτο και θα οδηγείτο τελικά σε ρήξη με τους ακραίους αναζητώντας συμμαχίες δεξιότερά του και επενδύοντας στην ανοικοδόμηση μίας νέας Κεντροαριστεράς καλύπτοντας το κενό που του άφησε το ΠΑΣΟΚ. Θέλω να ελπίζω ότι την ύστατη ώρα αυτό θα πράξει εάν βρεθεί σε ένα τέτοιο δίλημμα. Από την Παρασκευή 26 Ιουνίου, όταν και προκηρύχθηκε το δημοψήφισμα, έχω αρχίσει να πιστεύω ότι τελικά υπήρχε σχέδιο εδώ και καιρό για να προχωρήσει σε ρήξη με τους εταίρους μας και σε έξοδο από το Ευρώ και την ΕΕ. Την υποψία αυτή την κάνω έντρομος, σκεπτόμενος την χώρα μου και τις μελλοντικές της γενεές. Ο Πρωθυπουργός άραγε δεν την σκέπτεται; Την υστεροφημία του έναντι της ιστορίας δεν την αναλογίζεται; Τόσο του έχει φουσκώσει άραγε τα μυαλά ο ναρκισισμός και η αυταρέσκεια του αποπεμφθέντος Υπουργού του των Οικονομικών ότι θα γράψει ιστορία ως σύγχρονος «Κάστρο» της Ευρώπης που διέλυσε την Ευρωζώνη και κατέστησε την Ελλάδα κομμουνιστική; Δεν καταλαβαίνει ότι θα μείνει στην ιστορία ως ο Πρωθυπουργός που επανέφερε στην Ελλάδα την δραχμή και τελικά την οδήγησε εκτός ΕΕ και στην χρεοκοπία; Ας ρωτήσει γι αυτό τον Φερνάντο ντε λα Ρούα, Πρόεδρο της Αργεντινής κατά την πρώτη χρεοκοπία της χώρας το 2001.
Οι ώρες είναι κρίσιμες. Ο καθένας μας γίνεται μάρτυρας ιστορικών γεγονότων και θα έχει να τα διηγείται στα παιδιά του και τα εγγόνια του. Είθε οι διηγήσεις να αφορούν το πώς κατάφερε η Ελλάδα να σταθεί στα πόδια της και γλίτωσε την καταστροφή και όχι την καταστροφή την ίδια.