Ο Πλάτωνας έλεγε ότι μία από τις κυρώσεις που υφίσταται κάποιος ο οποίος αρνείται να ασχοληθεί με την πολιτική, είναι ότι συχνά καταλήγει να κυβερνάται από τους κατώτερούς του.
Οι κωμικοτραγικές συμπεριφορές και δηλώσεις από μέλη της Κυβέρνησης, αλλά και από βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, που παρακολουθούμε τους τελευταίους μήνες στην Ελλάδα, δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να λαμβάνονται ως μια μέθοδος διαπραγμάτευσης ή ως πολιτική ιδεολογία. Είναι αυτό που είναι: Ένα συνονθύλευμα αμόρφωτων ή χειρότερα ημιμαθών κραυγών, από τους ανθρώπους που δυστυχώς έχουν βρεθεί σε θέσεις ευθύνης.
Δεν θα ψάξουμε τώρα για τις ευθύνες αυτών που κατάφεραν να φέρουν το ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Δεν έχει νόημα και αν θα είχε, θα γίνει κάποια στιγμή για ιστορικούς λόγους. Μπορούμε όμως να αναρωτηθούμε για τις ευθύνες του φιλοευρωπαϊκού και μοντέρνου Πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος με το να τοποθετεί και να κρατάει στα πόστα τους, τελείως ακατάλληλους για τις συγκεκριμένες θέσεις ανθρώπους – τα ονόματα νομίζω περιττεύουν, γιατί ο οποιοσδήποτε με μισό τουλάχιστον μυαλό, μπορεί να καταλάβει ποιοι είναι όλοι αυτοί που δεν έχουν καμία θέση σε μία σύγχρονη και προοδευτική Ευρωπαϊκή Ένωση, το δείχνουν έτσι κι αλλιώς με κάθε ευκαιρία και με κάθε τους δήλωση.
Αν λοιπόν ο σκοπός του Πρωθυπουργού είναι να βουλιάξει μαζί με αυτή τη φοβερή «αντιμνημονιακή» dream team που έχει δημιουργήσει με στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ, τότε ίσως θα πρέπει να σκεφτεί ποιος θα είναι εκεί να του πετάξει το σωσίβιο, όταν έρθει η ώρα. Και η ώρα αυτή πλέον είναι πολύ κοντά.
Λίγο όμως ενδιαφέρει το πολιτικό μέλλον του κύριου Τσίπρα. Επειδή όμως το πολιτικό μέλλον του Πρωθυπουργού μιας χώρας, είναι άμεσα συνδεδεμένο με την τύχη της ίδιας της χώρας, τώρα είναι η ώρα της απόφασης. Και ο μόνος δρόμος, όπως και πάντα, θα είναι μία κοινή πορεία με τους φίλους και εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Να τελειώσουν τα χαζά και παιδικά κόλπα, τα οποία οδηγούν τη συγκεκριμένη κυβέρνηση στη γελοιοποίηση και να προχωρήσουμε.
Ποιο συγκεκριμένα, η κυβέρνηση, εδώ που έχει βρεθεί, θα πρέπει άμεσα να προχωρήσει σε μία τουλάχιστον ενδιάμεση συμφωνία με το ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ – ενδιάμεση συμφωνία που θα μπορούσε να περιλαμβάνει παράταση του υπάρχοντος προγράμματος μέχρι και το τέλος του 2015 – και στη συνέχεια, χωρίς εκλογές, να κάνει σαρωτικό ανασχηματισμό, ακόμα και μέσα στο καλοκαίρι, τοποθετώντας πλέον τους σωστούς ανθρώπους στις σωστές θέσεις, με νέα πλειοψηφία στη Βουλή – την πλειοψηφία που θα έχει ψηφίσει προηγούμενος τη συμφωνία – και συνεργασία με την σημερινή αντιπολίτευση.
Υστερόγραφο 1: Ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει, λένε στο χώρο του ποδοσφαίρου. Πως λέγεται όμως η ομάδα που αντί να προσέχει πως θα σκοράρει απέναντι στον αντίπαλο, κοιτάει συνεχώς πως θα γλιτώσει τα αμέτρητα αυτογκόλ από τους ίδιους τους αμυντικούς της. Και αν η αναφορά στο ποδόσφαιρο δεν φτάνει, τότε μπορούμε να φανταστούμε αρκετούς στη Κυβέρνηση να πιστεύουν πραγματικά ότι μπορούν να κερδίσουν σε μία παρτίδα σκάκι, φορώντας γάντια του μποξ;*
Υστερόγραφο 2: Ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος είπε πρόσφατα για την πολυγλωσσία στο ΣΥΡΙΖΑ και για τις πολλές διαφορετικές και αντίθετες μεταξύ τους δηλώσεις που γίνονται καθημερινά, ότι η Αριστερά έτσι είναι και ότι όλες οι απόψεις θα εκφράζονται. Θετικό το σχόλιο και σωστό για το χώρο του Πανεπιστημίου ή ίσως για μια επιστημονική εκδήλωση. Στην πολιτική φυσικά, όπως έχει πει παλαιότερα και ο Ναπολέων Βοναπάρτης, η βλακεία δεν είναι μειονέκτημα, οπότε η δήλωση αυτή του Κυβερνητικού Εκπροσώπου θα πρέπει να εκληφθεί από τους βουλευτές της συμπολίτευσης ως προτροπή για ακόμα καλύτερες επιδόσεις στο στίβο της καθημερινής επικοινωνιακής πολιτικής τους Οδύσσειας.
Υστερόγραφο 3: Η Πρόεδρος της Βουλής, κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου, επέβαλε με κανονισμό στους αστυνομικούς που κυκλοφορούν στο προαύλιο της Βουλής νέο dress code – με πολιτικά ρούχα και ποιο συγκεκριμένα με σακάκι. Καλώς. Το ίδιο λοιπόν θα πρέπει να πράξει και για τους βουλευτές που εισέρχονται στο κοινοβούλιο – κυρίως του κόμματος στο οποίο ανήκει η ίδια – και με αυτόν τον τρόπο να σταματήσουμε να βλέπουμε στα έδρανα ανθρώπους που έχουν ντυθεί για να πάνε, στην καλύτερη περίπτωση, από το υπνοδωμάτιο στην κουζίνα του σπιτιού τους.
* H φράση προέρχεται από μία από τις καλύτερες αναλύσεις ταινίας του σκηνοθέτη Stanley Kubrick και πιο συγκεκριμένα από τον συγγραφέα Thomas Allen Nelson στην ανάλυση της ταινίας Λολίτα, με τίτλο “O Kubrick Στη Χώρα του Nabokov” και περιγράφει, μεταξύ άλλων, την πνευματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο κεντρικός ήρωας του φιλμ.