Ένας από τους λόγους, ίσως ο κυριότερος, που ο Αλ. Τσίπρας τα έχει στυλώσει στο εργασιακό και το ασφαλιστικό (αυτός εκφράζει τη σκληρή γραμμή, παρά τα όσα περί του αντιθέτου υποστηρίζουν διάφοροι εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ και με αυτή την εκτίμηση τον καλούν να εξορίσει τις αιρετικές φωνές) είναι η πεποίθησή του ότι η έκβαση της διαπραγμάτευσης δεν θα καθορίσει μόνο τη σχέση της Ελλάδας με την ευρωζώνη, αλλά θα επηρεάσει και την πορεία της ευρωπαϊκής Αριστεράς.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός έχει συνειδητοποιήσει ότι αυτό που θέλουν οι «σύμμαχοι» δεν είναι η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη, αλλά η έξοδος του ΣΥΡΙΖΑ από το ριζοσπαστικό πρόγραμμά του.
Θα προτιμούσαν αυτό να γίνει με τη συναίνεση της ηγεσίας του, αλλά δεν θα διστάσουν να μετέλθουν και αντιδημοκρατικά μέσα για να το πετύχουν.
Ετσι λοιπόν πιστεύει ότι μια ήττα της κυβέρνησής του θα προκαλέσει απογοήτευση στα κόμματα, στα κινήματα και στους πολίτες που μάχονται εναντίον της λιτότητας στην Ευρώπη: «Αν συνθηκολογήσει η ελληνική κυβέρνηση ή αν κάνει πολλές υποχωρήσεις, τότε η Ευρώπη (σ.σ. οι διευθύνουσες ομάδες) θα έχει αποδείξει ότι δεν υπάρχει άλλη εφικτή λύση. Για εμάς αυτό θα είναι καταστροφικό» (Οκτάβιο Τεξέιρα, στέλεχος του Κομμουνιστικού Κόμματος Πορτογαλίας από τη «Monde Diplomatique» στην «Αυγή της Κυριακής» 24-5-2015).
Αν όμως η Ελλάδα καταφέρει να βγει από τη σύγκρουση με έναν υπέρτερο και αδίστακτο αντίπαλο με τις λιγότερες δυνατές απώλειες, τότε η θεωρία του μονόδρομου θα έχει υποστεί ένα σοβαρό πλήγμα και θα αναθαρρήσουν όλοι όσοι αγωνίζονται για έναν άλλο δρόμο. Τα μηνύματα που έρχονται από διάφορες χώρες της Ευρώπης δημιουργούν κλίμα συγκρατημένης αισιοδοξίας. Δεν προσφέρονται για πανηγυρισμούς, ωστόσο φαίνεται ότι κάτι αλλάζει.
Το Εθνικό Κόμμα της Σκοτίας, με στρατηγική κατά της λιτότητας, ήταν η ευχάριστη έκπληξη των βρετανικών εκλογών. Το Σιν Φέιν στην Ιρλανδία κερδίζει συνεχώς έδαφος. Στην Ισπανία η πολιτική ατμόσφαιρα μετά τις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές θυμίζει Ελλάδα του 2012, όταν ξεκίνησε η αποδόμηση του εγχώριου δικομματισμού.
Στην Πορτογαλία οι Σοσιαλιστές, με ρητορική κατά της λιτότητας, προηγούνται καθαρά στις δημοσκοπήσεις και έχουν πολλές ελπίδες να τερματίσουν πρώτοι στις εκλογές του φθινοπώρου.
Στη Γαλλία οι διαφωνούντες με την πολιτική θλιβερού συνοδοιπόρου της Γερμανίας που ακολουθεί ο Ολάντ συγκροτούν μια υπολογίσιμη δύναμη στο εσωτερικό του Σοσιαλιστικού Κόμματος.
Στην Ιταλία υπάρχει έντονη κινητικότητα στ’ αριστερά του Ρέντσι -εντός και εκτός του Δημοκρατικού Κόμματος.
Ο Αλ. Τσίπρας θεωρεί ότι η κυβέρνησή του επωμίζεται το ιστορικό καθήκον να αντέξει όχι μόνο για λογαριασμό της Ελλάδας, αλλά και για λογαριασμό της ευρωπαϊκής ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Και γι’ αυτό η αμυντική αποφασιστικότητά του προς τους έξω μπορεί να γίνει επιθετική αποφασιστικότητα προς τους μέσα. Δηλαδή, προς όλους εκείνους που ερωτοτροπούν με τη λογική τού «όλα ή τίποτα».
Ανάγωγα
Προχωράει γρήγορα το σχέδιό του ο Στ. Θεοδωράκης για μια άλλη κυβέρνηση με φιλοευρωπαϊκό προσανατολισμό. Εκανε και ανασχηματισμό μιλώντας στην Κρήτη. «Πέταξε» από την κυβέρνηση τον Π. Λαφαζάνη ως γραφικό, τον Π. Καμμένο ως ψεκασμένο και τον Αρ. Μπαλτά ως ιδεοληπτικό. Τη γλίτωσαν οι Βαρουφάκης, Στρατούλης, μάλλον προσωρινά. Θα είναι όμως υπό συνεχή παρακολούθηση. Για τη θέση του πρωθυπουργού δεν είπε τίποτε, άρα θα παραμείνει ο Τσίπρας. Κι αυτός πάντως θα επιτηρείται, γιατί υπάρχει η υποψία ότι έχει προσβληθεί από το μικρόβιο του εθνικομπολσεβικισμού.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο www.efsyn.gr