Όσο πλησιάζουμε στην “ώρα μηδέν” τόσο ο κ. Αλέξης Τσίπρας, βλέποντας καθαρότερα τον κίνδυνο να σκάσει η χώρα στα χέρια του, αναζητά μια συμφωνία – διέξοδο στο αδιέξοδο που ο ίδιος και οι σύντροφοί του δημιούργησαν, εμμένοντας στις ιδεοληψίες τους και εκτιθέμενοι στις ανεπάρκειά τους.
Η συμφωνία στην οποία φαίνεται να οδηγείται (την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές) είναι λίγο πολύ από το ίδιο πατέντο της συμφωνίας που υπηρέτησε η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Δεν έχει το προσδοκόμενο “άρωμα της Αριστεράς” και στηρίζεται πάλι στη “παλιά – καλή” νεοφιλελεύθερη συνταγή των δανειστών μας, με φορολογίες και οριζόντια εισπρακτικά μέτρα. Εφόσον όμως υπογραφεί, θα ξαναβάλει τη χώρα στην Ευρωπαϊκή ρότα και θα εξασφαλίσει την πολυπόθητη χρηματοδότηση. Ο κ. Τσίπρας, παρά τη ρητορική του, (παίρνοντας τη σκυτάλη από την προηγούμενη κυβέρνηση ) θα έχει οριοθετήσει τη χώρα μάλλον οριστικά, στο στέραιο διεθνές πολιτικό και οικονομικό της πλαίσιο – όπως παλαιότερα ο Ανδρέας Παπανδρέου κατοχύρωσε το Ευρωπαϊκό σχέδιο του Κωνσταντίνου Καραμανλή, παρά το “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο”.
Δυστυχώς πρέπει να παραδεχτούμε πως έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, η χώρα θα αναγκαστεί να σφίξει το ζωνάρι για αρκετά χρόνια ακόμα, έχοντας εκχωρήσει (με όποια κυβέρνηση ) πολλά περισσότερα από όσα θα ήθελε στους θεσμούς. Η Ελλάδα ανήκει βέβαια πάντα στον “υπερήφανο” λαό της, που σε έξι χρόνια άλλαξε δραματικά τρείς φορές το χρώμα του εκλογικού χάρτη (από μπλέ πράσινο και μετά ρόζ). Αρκεί αυτός ο λαός να δουλεύει, να παράγει, να μην κλέβει το δημόσιο, να μην είναι λεβεντομαλάκας και να μην τα ρίχνει μονίμως στους “ξένους”. Διαφορετικά θα χρωστάει διαρκώς, δεν θα μπορεί να εξοφλήσει, θα υπονομεύει το μέλλον των παιδιών του, θα βγαίνει μόνιμα με το χέρι απλωμένο στους “κακούς” Ευρωπαίους και θα υπογράφει “κακά” μνημόνια. Γιατί όποιος δανείζει βάζει και τους όρους.
Δεν αμφιβάλω για τις αγαθές προθέσεις που είχε ο κ. Τσίπρας αναλαμβάνοντας την εξουσία. ´Εχω όμως πολλά ερωτηματικά αν ήταν έτοιμος για τη δουλειά και αν οι συνεργάτες του πατούσαν στη γή. Η παρέα των “οπλαρχηγών” του ΣΥΡΙΖΑ για πολλά χρόνια ομφαλοσκοπούσαν στην καθαρότητα των ιδεολογιών, συνδιαλέγοντο ή αντιμάχονταν πολιτικά με γκρουπούσκουλα των Εξαρχείων, μπήκαν και εγκατέλειψαν το ΚΚΕ, έστησαν και διάλυσαν κόμματα, διάσπασαν και επανασυγκόλησαν αριστερούς συνασπισμούς. Αποδείχτηκαν μαέστροι στις ατέρμονες -μέχρι εξαντλήσεως- συζητήσεις και τις κάθε είδους φράξιες. Έίχαν το όνειρο να … αλλάξουν ιδεολογικά και πολιτικά την Ευρώπη όντας μειοψηφία στην Ελληνική κοινωνία, “ανύπαρκτη” και “ανάδελφη” πολιτική δύναμη στην Ευρωπαϊκή ´Ενωση, αγνοώντας τη λεπτομέρεια πως ο σημερινός Ευρωπαϊκός πολιτικός χάρτης είναι αποτέλεσμα της ελεύθερης βούλησης των Ευρωπαϊκων λαών. Φάνηκαν όμως τελείως απαράσκευοι να κυβερνήσουν. Και όμως ο λαός γί αυτό τους ψήφισε. Αμετροεπείς, ανυποψίαστοι, ακατάλληλοι και γκαφατζήδες κατάφεραν σε τρείς μήνες να βάλουν τη χώρα στην περιπέτεια του άγνωστου, ταρακούνησαν τη διεθνή θέση της, επαιξαν με … θεωρίες των παιγνίων, άλλαξαν στρατηγικές και εφάρμοσαν αλληλοσυγκρουόμενες τακτικές, οδήγησαν την πραγματική οικονομία στο τέλμα, επέτειναν το κοινωνικό αδιέξοδο και μας “πέθαναν” στο άγχος του ΑΤΜ.
Ο κ. Τσίπρας, αν κάνει τώρα τη μεγάλη στροφή και υπογράψει το τελευταίο μνημόνιο (γιατί περί αυτού πρόκειται, ας μην γελιόμαστε) θα προσφέρει υπηρεσία στην πατρίδα του. Θα την κρατήσει στο ευρώ και θα της εξασφαλίσει χρηματοδότηση και χρόνο για την ανάκαμψη. Και βέβαια, σε ό, τι αφορά στον εσωτερικό πολιτικό μικρόκοσμο, θα μας δείξει πως ήρθε για να μείνει. ´Οπως και όλη η κυβερνητική παρέα, που αρχίζει να αισθάνεται άνετα στους υπουργικούς θώκους, στα σχετικά “νταραβέρια” και στο επίκεντρο του πολιτικού ενδιαφέροντος.
Η κυβέρνηση Τσίπρα θα είναι μια καλύτερη ή χειρότερη Ελληνική κυβέρνηση. Θα παίρνει μέτρα καλύτερα ή χειρότερα από τις προηγούμενες. Γιατί θα κινείται στο ίδιο ασφυκτικό πλαίσιο, με τη φιλόδοξη επιδίωξη να αφήσει το στίγμα της ως μια κυβέρνηση που επεδίωξε τη διαμόρφωση ενός καλύτερου κοινωνικού περιβάλλοντος – που ποιός δεν το θέλει… ´´Αλλωστε ήδη λειτουργεί “μνημονιακά”, όπως και η προηγούμενη, παρά την περί αντιθέτου προπαγάνδα της. Ολες οι μεγάλες υποσχέσεις της “για πρώτη φορά αριστεράς” αναβάλλονται για “του χρόνου”. Και οι όποιες νομοθετικές “μεταρρυθμίσεις” για την “ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων” δεν αποτελούν, για την ώρα, παρά μεταχρονολογημένο γραμμάτιο – όταν δεν πρόκειται για θλιβερές ιδεοληψίες ή τροπολογίες ρουσφετολογικού χαρακτήρα για να βολευτούν (και πάλι) “τα δικά μας παιδιά”. Για τα βασικά λειτουργεί η προπαγάνδα του Μαξίμου που, βαφτίζει το κρέας ψάρι και άρχισε να καταντάει το καθημερινο ανέκδοτο των δελτίων των 8″, όπως εκείνα τα ηρωικά για “κατάργηση του μνημονίου με ένα νόμο”, για “μονομερή διαγραφή του χρέους” για “άμεση επαναφορά του κατώτατου μισθου” κλπ, κλπ. (Ούτε τις καθαρίστριες δεν κατάφερε να προσλάβει… )
Εφόσον ο κ. Τσιπρας λοιπόν διαβεί το Ρουβίκωνα, η χώρα θα ηρεμήσει και ο ίδιος θα αναδειχτεί σε πρωθυπουργό με αποφασιστικότητα που, μπρός στην δυσάρεστη πραγματικότητα, αντιδρά ρεαλιστικά. Από κει και πέρα θα πρέπει να δει τι θα κάνει με τις ανένδοτες συνιστώσες του κόμματός του και τις κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες που έχει ανάγκη για να απεγκλωβιστεί από τη λογική του 4%… Και ίσως αυτό μας πάει πάλι στη λαϊκή ετυμηγορία…
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο www.7imeres.gr