Μια παλιά Ελλάδα “αποκαλύπτει” μέσα από τις φωτογραφίες του ο Μάνος Κωνσταντίνου, αποτυπώνοντας την καθημερινή πραγματικότητα των Ελλήνων του μόχθου της Ελλάδας του 60′.
Με τις μοναδικής ιστορικής αξίας του εικόνες, ο καλλιτέχνης μας καλεί να γίνουμε “συγκοινωνοί” μιας διαφορετικής πατρίδας, απ’ εκείνη που ξέρουμε ως τώρα.
Χωρίς δρόμους, αλλά με σοκάκια, χωρίς αυτοκίνητα, αλλά με γαϊδουράκια και χωρίς “πολλά – πολλά”, αλλά με “όλα” αυτά που χρειάζονται για να κάνουν τον άνθρωπο γεμάτο, ο κ. Κωνσταντίνου μας ταξιδεύει στην Ελλάδα του του καϊκιού και της ελιάς, για να πάρουμε κάτι απ’ την αυθεντικότητα της βιοπάλης των “παλιών” Ελλήνων: Του μικρού παιδιού στο σχολείο με το μήλο, της μάνας με το μαντήλι, του παπά με το τσαπί και του καφενείου με τους κυρίους που απολαμβάνουν τον μεσημεριανό καφέ – διάλειμμα, πριν επιστρέψουν στην εργασία τους, τότε ακριβώς που η εργασία ήταν συνώνυμη του παραγόμενου αγόγγυστου έργου και όχι δουλειά.
Μοναδικό της μέλημα η αγκαλιά στο παιδί της
Χωρίς παιχνίδια, αλλά με τόση χαρά…
Γλέντι – χορό – τραγούδι με το στόμα!
“…Να πηγαίνω στο σχολειό, να μαθαίνω γράμματα, γράμματα – σπουδάγματα, του Θεού τα πράγματα”
Με την ρόκα για να’ χουν ρούχα να φορέσουν
Με την στάμνα στο ώμο για το νερό της μέρας
Τσάντα, μαντήλι, φούστα, ομπρέλα και κατσίκα τα απαραίτητα αξεσουάρ!
“Καφενείον η Ελλάς”
Όλα κι όλα τα υπάρχοντα της χώρεσαν σ’ ένα μπαούλο και περίσσεψε χώρος
για τα δάκρυα του αποχωρισμού απ’ την γλυκιά πατρίδα
Το λεωφορείο της εποχής
Πηγή: Αντικλείδι