Η Δύση και ο Αλέξης Τσίπρας “τα έδωσαν όλα” για το σημερινό δημοψήφισμα στα Σκόπια. Ο Ζάεφ θέλει το “ναι” για να πάει “καβάλα” στη Βουλή

Στις 21:00 σήμερα το βράδυ θα γνωρίζουμε που “έκατσε η μπίλια” στη ρουλέτα του δημοψηφίσματος στα Σκόπια, αν όσοι ψήφισαν είναι περισσότεροι από όσους επέλεξαν την αποχή και αν όσοι τάχθηκαν υπέρ του “Ναι” είναι περισσότεροι από όσους είπαν “Όχι”.

Για να φτάσουμε ως εδώ χρειάστηκε να πέσουν πάνω μας και πάνω στους Σκοπιανούς “όλη η Δύση”  και να υπογραφεί μια συμφωνία ανάμεσα στον Αλέξη Τσίπρα και στον Ζόραν Ζάεφ υπό την ασφυκτική πίεση του Ατλαντικού παράγοντα και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Στην “περιπέτεια” των διαπραγματεύσεων οι Σκοπιανοί έχασαν τα αυτονόητα: τον χοντροκομμένο αλυτρωτισμό τους και την ανιστόρητη αναφορά τους ότι … αποτελούν τη συνέχεια του Μεγάλου Αλέξανδρου. Και κέρδισαν αυτό που πάντα ήθελαν: την ελληνική και διεθνή αναγνώριση ότι αποτελούν “Μακεδονικό έθνος”, με “Μακεδονική γλώσσα” και “Μακεδονική ταυτότητα, κουλτούρα και παράδοση”.

Έμεινε στον αέρα – γιατί αυτό τελικά δεν “αποφασίζεται” και δεν “συμφωνείται” – η εσωτερική διάθεση των ιθυνόντων στα Σκόπια ότι μπορούν να προβάλουν μια δική τους ιδεολογική αντίληψη  της ιστορίας σε σχέση με τη “Μακεδονική τους ταυτότητα”.

Η μετάλαξη του Αλέξη Τσίπρα

Ο κ. Τσίπρας προχώρησε στην “ιστορική” – όπως τη χαρακτήρισε – συμφωνία με τον κ. Ζάεφ αφού χρειάστηκε να μεταβάλει τον αυτοπροσδιορισμό του ιδεολογικά και πολιτικά.

Απέρριψε όσα πίστευε και για όσα πάλευε ως νέος πολιτικός και αποδέχτηκε το «δεδομένο» ότι  η χώρα αποτελεί περιφερειακή συνιστώσα ενός Ατλαντικού συστήματος όπου κυριαρχούν οι γεωπολιτικές προτεραιότητες της Ουάσινγκτον και οι οικονομικές των ισχυρών της Ενωμένης Ευρώπης – στο πλαίσιο των οποίων θα πρέπει να διευθετηθεί η χρόνια εκκρεμότητα με τα Σκόπια με στόχο τη «σταθερότητα στα Βαλκάνια».

Μπήκε κάτω από την ομπρέλα των ΗΠΑ και απόδέχτηκε ότι η χώρα αποτελεί “μακρύ σύνορό” της. Ανάλογα, αποφάσισε να διαχειριστεί την πολιτική επιβίωσή του, διεκδικώντας από την Ευρώπη την “ιδιαίτερη” μεταχείριση  που αρμόζει περισσότερο σε πιστό εκπρόσωπο του Μεγάλου υπερατλαντικού Συμμάχου, παρά σε αξιόπιστο εταίρο στην Ένωση.

Αυτά συμβαίνουν, παρά την αντίδραση της κοινωνίας απέναντι σε μία συσσωρευμένη αίσθηση ήττας, όχι τόσο στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής και των εθνικών θεμάτων αλλά γενικότερα. Από πολλούς πολίτες η συμφωνία με τα Σκόπια αντιμετωπίζεται, καλώς ή κακώς, ως ένα ζήτημα “εθνικής ταπείνωσης”, που οι συμβολισμοί της είναι σημαντικότεροι της πραγματικότητας, η οποία  κυριαρχείται από τη ραγδαία υποβάθμιση του επιπέδου της ζωής τους.

Το δημοψήφισμα κρίνει πολλά

Το σημερινό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στη γειτονική χώρα θα κρίνει πολλά, κυρίως ως προς τους τακτικισμούς του Ζάεφ. Η Δύση ό,τι μπορούσε να κάνει έκανε. Η πίεση που ασκήθηκε στους πολίτες των Σκοπίων κινήθηκε στα όρια της υπερβολής. Όμως, σήμερα, δεν ψηφίζουν οι ξένοι ηγέτες, αλλά ο λαός της γειτονικής χώρας. Και οι εσωτερικές συνθήκες είναι αυτές που τελικά καθορίζουν την ιστορία.

Κριτήριο για το αποτέλεσμα θα είναι η προσέλευση στις κάλπες. Αν η συμμετοχή υπερβεί τις 700.000, παρά την καμπάνια της (σε μεγάλο βαθμό φιλορωσικής) αντιπολίτευσης για αποχή,  σημαίνει ότι ένα σοβαρό μειονοτικό ποσοστό θα πάει για να ψηφίσει “Οχι”.

Η κυβέρνηση Ζάεφ πιστεύει ότι τελικά η πλειοψηφία όσων αντιδρούν στη συμφωνία δεν θα ψηφίσουν και ότι αυτοί που θα προσέλθουν στην κάλπη θα υποστηρίξουν σε μεγάλο βαθμό το “Ναι”. Αν πράγματι αποτελούν ή όχι την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, ίσως τελικά δεν μετρήσει και τόσο.

Η κυβέρνηση των Σκοπίων αναζητεί ένα αποτέλεσμα εντυπώσεων από το “συμβουλευτικό δημοψήφισμα” – απότέλεσμα, που θα υιοθετήσει αμέσως και ασμένως η Δύση – για να φέρει τη Συμφωνία για την αποφασιστική επικύρωση στη Βουλή. Εκεί τα κουκιά θα βρεθούν…