Τρία τα χτυπήματα στην οικονομία από το 2ο lockdown: Κατάρρευση του ΑΕΠ, κλείσιμο επιχειρήσεων & αποδυνάμωση της χώρας

του Κώστα Μποτόπουλου

Η πιθανότατα αναπόφευκτη και πάντως σίγουρα τραυματική καταφυγή σε ένα δεύτερο κλείσιμο της στρόφιγγας είναι αδύνατο, αυτή τη στιγμή, να προβλεφθεί τι επιπτώσεις θα έχει.

• Πρώτον, γιατί και του πρώτου lockdown οι επιπτώσεις υποτιμήθηκαν, και
• Δεύτερον, γιατί πρόκειται για επανάληψη περιορισμών και απαγορεύσεων, με ό,τι συνεπάγεται σε επίπεδο κόπωσης, ψυχολογίας και εκθετικής μεγέθυνσης των επιπτώσεων.

Τα μόνα σχετικά σίγουρα συμπεράσματα που μπορεί να βγάλει κανείς είναι ότι, με την εξέλιξη αυτή:

• θα πρέπει να επανυπολογισθεί η συνολική μείωση του ΑΕΠ για το 2020, που πλέον θα ξεπεράσει το 10%,
• μπορεί να δοθεί τελειωτικό χτύπημα (προς χρεοκοπία ή κλείσιμο) επιχειρήσεων που είχαν μετά βίας διασωθεί από το προηγούμενο λοκντάουν, ιδίως σε συγκεκριμένους κλάδους της οικονομίας (τουρισμός, μεταφορές, διασκέδαση, εστίαση, πολιτισμός),
• η χώρα μας μένει ακόμα πιο «γυμνή» και θα απαιτηθεί νέο, και ίσως άλλης λογικής, «πακέτο στήριξης» από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Τέσσερις βασικοί άξονες στο εθνικό πρόγραμμα στήριξης

Εν τω μεταξύ, αυτό που γνωρίζουμε, έγκαιρα αλλά όχι χωρίς κάποιες γκρίζες ζώνες, είναι το εθνικό πρόγραμμα στήριξης. Οι τέσσερις βασικοί του άξονες θα μπορούσαν να συνοψισθούν ως εξής:

1. Η αναστολή εργασίας επιδοτείται από το κράτος,
2. Τα επιδόματα ανεργίας επεκτείνονται και οι μη επιδοτούμενοι άνεργοι λαμβάνουν εφάπαξ ενίσχυση,
3. ΦΠΑ, δάνεια, ρυθμίσεις και φορολογικές υποχρεώσεις όσων μπαίνουν σε αναστολή αναβάλλονται/μετακινούνται,
4. Ο κατάλογος των δικαιουμένων «επιστρεπτέα προκαταβολή», δηλαδή δάνειο υπό ειδικούς όρους, διευρύνεται.

Τα ποσά δεν είναι καθόλου μικρά, (για 3,3 δις έκανε λόγο ο Υπουργός Οικονομικών), ώστε να μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει τα μέτρα, που έρχονται μάλιστα σε συνέχεια άλλων, ακόμα μεγαλύτερων, «τσιγκούνικα».

Ελπίδες και όνειρα ανατροπής

Ωστόσο υπάρχουν πράγματι ζητήματα, (οιονεί επιβίωσης), για όσους χάσουν τώρα τη δουλειά τους, για τους εργαζόμενους, αλλά και για τους επιχειρηματίες, στους βαρύτερα πληττόμενους κλάδους. Όπως βέβαια και για τα δημόσια οικονομικά, που «μπαίνουν στο κόκκινο» για καλό σκοπό αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να επιστρέψουν σε πιο υγιή κατάσταση.

Οι ρεαλιστικές ελπίδες όλων στηρίζονται στην γρήγορη αναστροφή της υγειονομικής κατάστασης και στην επίσης γρήγορη και ακόμα πιο γενναία δραστηριοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των διεθνών οργανισμών, δηλαδή, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν είναι ελπίδες αλλά όνειρα.

• [Απόσπασμα από την ανάλυση του Κώστα Μποτόπουλου στην τακτική εβδομαδιαία στήλη του :“Τα Θεσμικά της Οικονομίας”]