Κι από το πολιτικό πεδίο στο τεχνικό: οι διαπραγματεύσεις μεταξύ ελληνικής πλευράς και δανειστών ξανά-ξεκίνησαν και μοιάζει να έχουν εισέλθει στη γνώριμη φάση της συγκεκριμενοποίησης, στην οποία πάντα μοιάζει να κολλάμε. Όπως διαβάζουμε, το πρώτο εμπόδιο εντοπίζεται στη συμφωνία για τα θετικά “αντίμετρα” που προτείνει η κυβέρνηση στους θεσμούς. Οι εκπρόσωποι του κουαρτέτου φαίνεται πως διαμήνυσαν ότι θα μπορούσαν να αποδεχθούν μέτρα ελαφρύνσεων μόνο αν αυτά είναι “αυστηρά στοχευμένα” σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, απορρίπτοντας μεγάλο μέρος των ελληνικών προτάσεων. Ξεκίνησε επίσης η συζήτηση για τα ακανθώδη ζητήματα της μείωσης του αφορολόγητου και της προσωπικής διαφοράς στις συντάξεις.
Στην κυβέρνηση ελπίζουν ότι θα πείσουν το ΔΝΤ ότι οι προβλέψεις του για την Ελλάδα είναι εξαιρετικά απαισιόδοξες, ξεχνούν όμως ότι η παραμονή της αβεβαιότητας που συνδέεται με την καθυστέρηση ολοκλήρωσης της αξιολόγησης, σε συνδυασμό με την φοροεπιδρομή την οποία αντιμετωπίζουν ιδιώτες και επιχειρήσεις, επιβαρύνει την οικονομία. Δεν είναι τυχαίο ότι οι καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες καταγράφουν από τα τέλη του 2016 μέχρι και τα τέλη της προηγούμενης εβδομάδας απώλειες περίπου 2 δισ. ευρώ.
