Η περίπτωση της εξεταστικής για τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της ικανότητας της κυβέρνησης να μεθοδεύει τις επιδιώξεις της.
Ενώ η προφανής επιδίωξη ήταν να δέσει πολιτικά αντιπάλους και μέσα ενημέρωσης λίγο έλειψε να “δέσει” τον πρωθυπουργό και τον ΣΥΡΙΖΑ καθώς προέκυψαν σοβαρά στοιχεία τόσο σε σχέση με τη χρηματοδότηση της εφημερίδας όσο και του κόμματος.
Στην εξεταστική αποδείχθηκε πως ο πρωθυπουργός το 2010 με επιστολή του στην Εθνική Τράπεζα ζητούσε από την τράπεζα να εκταμιεύσει χρήματα όχι μόνο με τραπεζικά κριτήρια αλλά με μια “ευρύτερη θεώρηση που δεν προσδιορίζεται αποκλειστικά με αυστηρό και μοναδικό χρηματοοικονομικό κριτήριο”.
Στην ίδια εξεταστική αποκαλύφθηκε πως το κτήριο των γραφείων του κόμματος στην Πλατεία Κουμουνδούρου ήταν επί 16 χρόνια αδήλωτο, ενώ αποκτήθηκε με 60% “κούρεμα” του τραπεζικού δανείου.
Οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος αρνήθηκαν επίσης να καλέσουν το δημοσιογράφο Άρη Δαβαράκη ο οποίος δήλωνε δημόσια πως ελάμβανε χρήματα από άγνωστη πηγή για να ασκεί φιλική δημοσιογραφία προς το κόμμα.
Με απλά λόγια αν δεν είχαν την πλειοψηφία στη Βουλή, από την έρευνα θα μπορούσε να είχε παραπεμφθεί η μισή κυβέρνηση στη δικαιοσύνη…
Το τέλος της μεταπολίτευσης…
Είναι φανερό πως η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα προσπαθεί να ελέγξει τον τύπο, τη δικαιοσύνη, τις ένοπλες δυνάμεις, τα σώματα ασφαλείας.
Μέχρι κάποιο σημείο αυτό είναι θεμιτό. Όλες όσες προηγήθηκαν το έπραξαν. Το ζητούμενο είναι το σημείο επιρροής μέχρι το οποίο είναι διατεθειμένη η εκάστοτε κυβέρνηση να φτάσει, αλλά και τα μέσα που χρησιμοποιεί για να το επιτύχει.
Υπάρχουν πολλοί που δικαίως ανησυχούν πως η κυβέρνηση Τσίπρα προσπαθεί να δομήσει καθεστώς. Έχουν δίκιο να ανησυχούν.
Καθεστώς σημαίνει μια δομή εξουσίας χωρίς τις δικλείδες ασφαλείας και ελέγχου από ανεξάρτητες αρχές όπως της δικαιοσύνης, της Τραπέζης της Ελλάδας, του ΕΣΡ, της Βουλής… Καθεστώς σημαίνει να βρίσκονται στην πολιτική και οικονομική ισχύ τα ίδια πρόσωπα για δεκαετίες, όχι γιατί δεν υπάρχουν άλλα, αλλά γιατί οι κρατούντες ελέγχουν τις διόδους απόκτησης ισχύος και ανάδειξης.
Καθεστώς ήταν η Χούντα. Τηρουμένων των αναλογιών καθεστώς ήταν και η Μεταπολίτευση που διέλυσε μεν το μεταπολεμικό παρακράτος της δεξιάς αλλά δόμησε ένα παρακράτος συνδικαλιστών και άλλων κρατικοδίαιτων προνομιούχων ομάδων που ασκούσαν ασφυκτικό “δημοκρατικό” έλεγχο στην εκάστοτε κυβέρνηση ασχέτως χρώματος και κόμματος. Όλο αυτό θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε το μεταπολιτευτικό παρακράτος της αριστεράς, αφού κυριάρχησε ιδεολογικά.
Τα καθεστώτα επιβιώνουν όσο υπάρχουν πόροι τους οποίους αναδιανέμουν κατά το δοκούν σε ημετέρους. Η Χούντα κατέρρευσε μετά την πρώτη πετρελαϊκή κρίση όταν το συνεχώς βελτιούμενο μέχρι τότε βιοτικό επίπεδο άρχισε να αποσαθρώνεται από τον πληθωρισμό.
Η Σοβιετία κατέρρευσε όταν κατέρρευσαν οι τιμές των πρώτων υλών και δεν μπορούσε να αποπληρώσει τα δάνεια που είχε πάρει τα προηγούμενα χρόνια από τη Δύση για να κρατάει τον κόσμο ταϊσμένο και ήσυχο.
Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης όσο υπήρχαν και υπάρχουν δανεικά και επιδοτήσεις το καθεστώς των ομάδων που τα λυμαίνονταν μπορούσε να αθροίζει πλειοψηφίες και να κυβερνά.
Τώρα, προσπαθεί να παρατείνει το βίο του με την υπερφορολόγηση επί δικαίων και αδίκων.
Οι καταθέσεις και τα “ασημικά” εξαντλούνται, επενδύσεις δεν γίνονται και μοιραία η ώρα που οι κρατικοδίαιτοι θα μείνουν χωρίς αντάλλαγμα για την πολιτική στήριξη που προσφέρουν, πλησιάζει.
Ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελούν την εξαίρεση της μεταπολίτευσης, αποτελούν την επιτομή της. Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία αποτελεί την τελευταία προσπάθεια του σκληρού μεταπολιτευτικού συμπλέγματος εξουσίας να προλάβει το σταδιακό “δημοκρατικό” εκφυλισμό από το Σημίτη, το ΓΑΠ και το Σαμαρά.
Αυτό που προσπάθησαν τα τελευταία χρόνια οι εκσυγχρονιστές της δεξιάς και της κεντροαριστεράς ήταν η σταδιακή μετεξέλιξη του μεταπολιτευτικού πελατειακού καθεστώτος σε κάτι που θα μοιάζει πιο πολύ με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο και κυρίως θα είναι βιώσιμο.
Κάτι ανάλογο είχε προσπαθήσει ο δικτάτορας Παπαδόπουλος με τον Μαρκεζίνη. Το εγχείρημα εκείνο της ήπιας δημοκρατικής μετεξέλιξης ανεκόπη από τον δικτάτορα Ιωαννίδη που εξέφραζε το σκληρό πυρήνα του καθεστώτος που δεν ήθελε την αλλαγή.
Ένα χρόνο αργότερα το καθεστώς κατέρρευσε με τον τρόπο που γνωρίζουμε και ακολούθησαν οι δίκες της Χούντας. Όπως θα’ λεγε και ο Μαρξ όταν οι υλικές συνθήκες εκλείπουν, είναι θέμα χρόνου το πολιτικό εποικοδόμημα να καταρρεύσει.
Η άνοδος των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην εξουσία προέκυψε από την απότομη μετάσταση του σκληρού πυρήνα του μεταπολιτευτικού παρακράτους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ επειδή έβλεπε τα προνόμια να χάνονται και πίστεψε στις υποσχέσεις του κ. Τσίπρα που μιμούνταν καταπληκτικά τη φωνή του Ανδρέα Παπανδρέου.
Ο χρόνος για την κυβέρνηση μετράει ανάποδα. Κάθε προσπάθεια να σταματήσει το χρόνο ή να τον επιβραδύνει, κρύβει κινδύνους μεγαλύτερους απ’ ό,τι να αφήσει τα πράγματα να πάρουν τη φυσική τους ροή.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο capital.gr
