Ψάχνουν αφήγημα να φύγουν...

“Στρατηγική με τακτικούς ελιγμούς είναι ο πιο σίγουρος δρόμος για τη νίκη. Τακτικοί ελιγμοί χωρίς στρατηγική, είναι ο θόρυβος πριν την ήττα…”
Σουν Τζου

 

Το βασικό σενάριο της κυβέρνησης μέχρι πρότινος ήταν πως η οικονομία το 2017 θα εκτοξευθεί με ανάπτυξη πάνω από 2,5% και πως η αύξηση των δημοσίων εσόδων σε συνδυασμό με την υπερσυγκράτηση δαπανών αποτελούν βιώσιμη κατάσταση.

Αν το πίστευαν αυτό στ’ αλήθεια θα περίμεναν την επικύρωση του πλεονάσματος το Μάρτη και θα μοίραζαν μετά στους ασθενέστερους το όποιο κοινωνικό μέρισμα αλληλεγγύης. Οι Ευρωπαίοι θα ήταν ευτυχείς από την επιτυχία της ελληνικής υπόθεσης και επειδή θα είχαν πολιτικά κέρδη στις χώρες τους, θα ήταν και γαλαντόμοι σε σχέση με τις παροχές.

Είναι προφανές πλέον στην κυβέρνηση, αυτό που λέμε από την αρχή σχεδόν του 2016, πως τα νούμερα δεν βγαίνουν. Δεν μπορείς να στήσεις κοινωνικό κράτος Σκανδιναβίας με οικονομία Ουγκάντας ή Κούβας.

Μόνο αυτός μπορεί να είναι ο λόγος που επέλεξαν στα ξαφνικά μια Πέμπτη απόγευμα να μοιράσουν εφάπαξ 13η σύνταξη, ένα κλάσμα από αυτά που έκοψαν από τις υπόλοιπες 12.

Προχθές ο πρωθυπουργός προανήγγειλε ονομαστική ψηφοφορία στη Βουλή για τη “13η” σύνταξη, προκειμένου να βρει έδαφος να σταθεί απέναντι στην  αντιπολίτευση  καθοδόν προς τις επόμενες  πρόωρες εκλογές.

Το αφήγημα των επόμενων εκλογών το περιγράφει ευθαρσώς το πρωτοσέλιδο της χθεσινής Αυγής: “Με την κοινωνία ή τον Σόιμπλε”. Είναι το ίδιο με εκείνο των πρώτων εκλογών του 2015 και του δημοψηφίσματος που ακολούθησε.

Καθώς όμως το αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 ήταν ” Με την… απόλυτη καταστροφή ή τον Σόιμπλε” είναι δύσκολο να “χορτάσει” το ετερόκλητο κοινό του με μια ξαναζεσταμένη χαλασμένη σούπα του αντιμνημονίου.

Το αφήγημα, με την κοινωνία ή τον Σόιμπλε, στις αρχές του 2015 ήταν αφήγημα νίκης γιατί υπήρχε στην κοινωνία η πεποίθηση που είχαν καλλιεργήσει τα προηγούμενα χρόνια πως υπάρχει ρεαλιστική διέξοδος εκτός μνημονίων. Οι ίδιοι στη συνέχεια διέψευσαν αυτό το σενάριο.

Το αφήγημα, με την κοινωνία ή τον Σόιμπλε, το 2017 είναι αφήγημα παράδοσης της κυβέρνησης, λόγω αδυναμίας διαχείρισης της επικείμενης κατάρρευσης.

Το στοίχημα πλέον για τον  κ. Τσίπρα προσωπικά, είναι η επόμενη μέρα και η εξάντληση της πιθανότητας επανόδου του μέσω της ηγεμονίας στην κεντροαριστερά.

Βέβαιη ήττα…

Ο κ. Τσίπρας  στα 2 χρόνια της διακυβέρνησης έχει καταστεί τόσο αναξιόπιστος για την απόσταση μεταξύ λόγων και πράξεων που άλλες 12 συντάξεις να μοίραζε εφάπαξ την επομένη των εκλογών (για να τους έχει όλους “δεμένους”) δεν θα μπορούσε να αντιστρέψει το σε βάρος του κλίμα.

Οι πιθανότητες  προσφυγής σε πρόωρες εκλογές μέχρι το Μάρτη έχουν αυξηθεί κατακόρυφα τα τελευταία 24ωρα. Αν σερνόταν σε εκλογές μερικούς μήνες αργότερα από σήμερα υπό το βάρος της ασφυξίας που έχει δημιουργήσει η οικονομική του πολιτική, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είχε εξασφαλισμένη ούτε τη δεύτερη θέση.

Ο κ. Τσίπρας σε αυτήν τη φάση δεν έχει άλλη επιλογή από το να αγωνιστεί για τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη καθώς η γρήγορη πολιτικοποίηση και επανατοποθέτηση της κοινωνίας τις επόμενες εβδομάδες μπορεί να κρύβουν εκπλήξεις.

Από την άλλη πλευρά το στοίχημα για τη Ν.Δ. δεν είναι αν θα κερδίσει τις εκλογές αλλά η επόμενη μέρα ως κυβέρνηση μιας χρεοκοπημένης μη κυβερνήσιμης χώρας σε ένα διεθνές περιβάλλον που μοιάζει με κινούμενη άμμο.

Η επόμενη διετία 2017-18 θα είναι περίοδος σημαντικών εξελίξεων για την Ελλάδα, για την Ευρώπη και τον κόσμο μετά την εκλογή Τραμπ. Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί αν το ευρώ και η Ε.Ε. θα συνεχίσουν όπως ήταν μέχρι σήμερα, αν θα διαλυθούν ή αν θα προχωρήσουν σε περαιτέρω πολιτική, οικονομική και τραπεζική ενοποίηση.

Το μόνο δεδομένο που υπάρχει αυτήν τη στιγμή είναι πως στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ υπάρχουν δυο κυρίαρχα πολιτικά ρεύματα. Αυτό των ανοιχτών συνόρων και κοινωνιών και αυτό των κλειστών συνόρων, του εμπορικού προστατευτισμού και του αυταρχικού κράτους.

Άκρα αριστερά και άκρα δεξιά με όχημα το λαϊκισμό συναντώνται στο δεύτερο και για πρώτη φορά μετά από πολλές δεκαετίες αποκτούν δυναμική εξουσίας.

Στην Ελλάδα το πρώτο πολιτικό ρεύμα εκφράστηκε από το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα και εκφράζεται από Ν.Δ., Δημοκρατική Συμπαράταξη, Ποτάμι, ΕΚ κλπ Το δεύτερο εκφράζεται από ΧΑ, ΚΚΕ, Πλεύση Ελευθερίας κλπ.

Ο υπό διάλυση πλέον ΣΥΡΙΖΑ είχε μια ασαφή φυσιογνωμία με κυρίαρχη ταύτιση με το δεύτερο ρεύμα μέχρι το καλοκαίρι του 2015 και με το πρώτο ρεύμα μετά.  Αυτή η διττή του υπόσταση είναι και ένας βασικός λόγος εξαφάνισης στο μέλλον. Και να θέλει, δεν μπορεί να επιστρέψει στην προ 2015 ρητορική. Τους “πούλησε” πολιτικά και δεν τον εμπιστεύονται. Ούτε ο χώρος της κεντροαριστεράς τον ανέχεται.

Όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως υπάρχει ένα 30-40% της κοινωνίας που ταυτίζεται με τον “Κανένα”. Από εκεί είναι πιθανό να προκύψει ο νέος πολιτικός πόλος  και κατά πάσα πιθανότητα σύμφωνα με όσα παρατηρούνται διεθνώς θα βρίσκεται δεξιότερα της Ν.Δ. του κ. Μητσοτάκη.

Υπό αυτήν την έννοια το 10% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ που μετακινείται προς τη Ν.Δ. αυτήν την περίοδο σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις δεν αποτελεί παρά την εμπροσθοφυλακή.

Στρατηγική ήττα…

Η κυβέρνηση μετά το καλοκαίρι έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται το αδιέξοδο στην οικονομία αλλά και το πολιτικό αδιέξοδο που συνιστούν οι εκλογικές μετατοπίσεις σε  ΗΠΑ και  Ευρώπη.

Η στρατηγική στην οποία πόνταρε εδραζόταν στον έλεγχο  των καναλιών  και της δικαιοσύνης, μέτρα για το χρέος πριν το τέλος του 2016, συμμετοχή στο QE, ανάπτυξη πάνω από 2,5% το 2017.

Ένα μετά το άλλο τα σημεία αυτού του στρατηγικού σχεδιασμού ανάταξης έχουν καταρρεύσει.

Μοιραία προσπαθεί να ενορχηστρώσει ένα αφήγημα απόδρασης από την εξουσία που θα της επιτρέψει μια αξιοπρεπή ήττα και την πολιτική επιβίωση της ηγεσίας της.

Όμως τακτικοί ελιγμοί, όπως η ονομαστική ψηφοφορία, χωρίς στρατηγική όπως έλεγε ο Κινέζος Σουν Τζου είναι θόρυβος πριν την ήττα…

 

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο www.capital.gr