Έχει κάτι το βέβηλο και βίαιο το να “ξεσκεπάζει” κανείς έναν άνθρωπο που έχει διαλέξει να προστατέψει την ανωνυμία του ως κόρη οφθαλμού επί 24 χρόνια. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή…
Η Elena Ferrante, η συγγραφέας της οποία τα βιβλία, συμπεριλαμβανομένης της τετραλογίας της Νάπολης, εκατομμύρια αναγνώστες έχουν λατρέψει, δεν ήθελε να ξέρουμε ποια είναι. Το ίδιο το όνομα Elena Ferrante ήταν ένα ψευδώνυμο, και την πραγματική της ταυτότητα γνώριζε μόνο ένας πολύ κλειστός κύκλος ανθρώπων. Φυσικά, δεδομένης της ολοένα αυξανόμενης φήμης της συγγραφέως, αλλά και της ανθρώπινης φύσης, η οποία ιντριγκάρεται από μυστικά και συνωμοσίες, το όλο ζήτημα είχε πάρει τα τελευταία χρόνια ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις, με το κυνήγι για την αποκάλυψη της “πραγματικής Ferrante” να έχει απασχολήσει πολλούς, χωρίς όμως πειστικό αποτέλεσμα.
Αυτό μέχρι την περασμένη Κυριακή, όταν το essay αυτό του Ιταλού δημοσιογράφου Claudio Gatti που δημοσιεύθηκε στο New York Review of Books (μεταξύ άλλων), έδωσε τη λύση στο μυστήριο, με τη βοήθεια φορολογικών δηλώσεων, αλλά και περιουσιακών και λοιπών στοιχείων. Το αίνιγμα μπορεί να λύθηκε, όμως η αντίδραση του λογοτεχνικού κόσμου ήταν άμεση και αρνητική, με τον ίδιο τον εκδότη της Ferrante να χαρακτηρίζει το είδος δημοσιογραφίας στο οποίο επιδίδεται ο Gatti “αηδιαστικό”. Θα συμφωνήσω, ο Claudio Gatti κέρδισε τα 15 λεπτά δημοσιότητας που επιζητούσε, κανιβαλίζοντας το ιερό δικαίωμα ενός ανθρώπου στην ιδιωτικότητά του – αμφιβάλλω αν τα 15 αυτά λεπτά αξίζουν οτιδήποτε παραπάνω. Άλλωστε, όπως είχε γραφτεί σε παλαιότερο άρθρο για το φαινόμενο Ferrante, “only a villain would pull the mask off a superhero”.
