Από τον «μαύρο Ιούλιο», όταν η Καγκελάριος της Γερμανίας Αγγελα Μέρκελ τον έκλεισε σε ένα δωμάτιο και τον… έδερνε κυριολεκτικά, μέχρι και σήμερα, παρακολουθώ τη μετάλλαξη του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και δεν γνωρίζω αν πρέπει να κλάψω ή να γελάσω…
Και το καταγράφω όπως το νιώθω, ελπίζοντας να μην παρεξηγηθώ. Απλώς δεν γνωρίζω ακόμα αν πρέπει να λυπάμαι ή να χαίρομαι που ο πρωθυπουργός έχει αντιληφθεί ότι είναι άλλο να ηγείσαι μιας χώρας και να έχεις την ευθύνη ενός ολόκληρου λαού, και εντελώς διαφορετικό να πετροβολείς από την ασφάλεια που σου προσφέρει ο χώρος της αντιπολίτευσης.
Θα μπορούσα να του πω «καλωσορίσατε, κύριε πρωθυπουργέ, στον κόσμο της πραγματικότητας». Από την άλλη, όμως, ενοχλεί αφάνταστα ότι ένας νέος άνθρωπος, που προέρχεται από την Αριστερά, υλοποιεί νεοφιλελεύθερες ιδέες που διαλύουν περισσότερο από πριν την ελληνική κοινωνία. Για να είμαστε ακριβείς, το νέο Μνημόνιο, που επέβαλαν οι δανειστές, της δίνει τη χαριστική βολή. Πραγματικά, με θλίβει.
Ο κ. Τσίπρας έκανε λάθη ως αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, ενός κόμματος που μάζεψε στους κόλπους του κάθε καρυδιάς καρύδι:
• Από τη μία είναι το πολύ κακό κομμάτι του ΠΑΣΟΚ που δεν άντεξε να χάνει τα άνευ προηγουμένου προνόμια που του πρόσφερε στα χρόνια της εξουσίας το Κίνημα και το εγκατέλειψε. Πρόκειται για συμφεροντολόγους που δεν ενδιαφέρονται για το σύνολο.
• Από την άλλη, οι κάθε λογής αναρχικοί και αντιεξουσιαστές που αρνούνται να συνειδητοποιήσουν ότι έγιναν κυβέρνηση και πρέπει να βάλουν στο χρονοντούλαπο ιδέες και ιδανικά, διότι η εξουσία είναι -έτσι απλά θα το πω- άλλο πράγμα. Φοβάμαι πως θα αποδειχθούν ωρολογιακή βόμβα για τον κ. Τσίπρα.
Βεβαίως, με τους παραπάνω συνυπάρχουν και οι «συνετοί», όπως ο υπουργός Οικονομίας κ. Γιώργος Σταθάκης και ο αντιπρόεδρος κ. Γιάννης Δραγασάκης, που πρέπει να αναρωτήθηκαν πολλές φορές «τι γυρεύουμε εμείς μ’ αυτούς;»… Αλλά υπάρχει και το λεγόμενο «πατριωτικό κομμάτι», που μοιράζεται θέσεις οι οποίες είναι ανάθεμα για τους υπόλοιπους. Ενας μύλος…
Οταν έγινε πρωθυπουργός επέμενε να σκέφτεται σαν ριζοσπαστική αντιπολίτευση, αν και τον πρώτο μήνα ενστερνίστηκε τις ιδέες των κ. Δραγασάκη και Σταθάκη, χωρίς όμως να τολμήσει να το παραδεχθεί. Ετσι έχασε πέντε μήνες μέχρι τον «μαύρο Ιούλιο» και μαζί του έχασε και η χώρα. Στη συνέχεια οδήγησε τη χώρα σε αχρείαστες εκλογές και τώρα κυβερνά με “πινελιές” του πρώτου πενταμήνου της διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Δυστυχώς για τον κ. Τσίπρα, η Ελλάδα οδηγείται ολοταχώς σε κυβέρνηση εθνικής ενότητας -όπως απαίτησε ο Γερμανός Σόιμπλε-, διότι καταλαβαίνει και ο ίδιος πως η σωτηρία της προέχει από κάθε κομματικό ή άλλο προσωπικό συμφέρον. Μπορεί να αντιστέκεται ακόμα αλλά η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη. Μία μονοκομματική κυβέρνηση είναι αδύνατον να υλοποιήσει το καταραμένο Μνημόνιο. Απαιτούνται αλληλοβοήθεια, συναινέσεις, κατανόηση… Οσα συνέβησαν στο Προεδρικό το Σάββατο είναι απαράδεκτα και καταδικαστέα. Η Ελλάδα πρέπει πάνω απ’ όλα, όχι τα κόμματα.
Αν συνεχίσουν αυτή την τακτική και πρακτική οι πολιτικοί μας ποιους άλλους θα μας φορτώσουν για να μας κυβερνήσουν; Τους φρικτούς εγκληματίες της Χ.Α.;
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο www.mignatiou.com
