Ο Γιάννος από τις άγριες μέλισσες στο Politisonline: «Η υποκριτική είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου»

(Μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης με τον Ιωάννη Αθανασόπουλο)

Της Σοφίας Μαζοκοπάκη 

Είναι ο Ιωάννης Αθανασόπουλος και τον συνάντησα στα Studio Kapa, αφού κατάφερε να ξεκλέψει λίγο χρόνο από τις πρόβες του για τα γυρίσματα των «Άγριων Μελισσών». Εγώ με τη σειρά μου κατάφερα να τον κλέψω για μία ολιγόλεπτη συνέντευξη, με σκοπό να ανακαλύψω, με αφορμή τους «ρόλους» που υποδύθηκε, στοιχεία της ζωής και της προσωπικότητάς του.

Για τους λάτρεις των «Άγριων Μελισσών» είναι ο Γιάννος Σεβαστός. Το ταλαντούχο παιδί, που συγκίνησε και συνεπήρε το ελληνικό κοινό με την ερμηνεία του στην σειρά εποχής του Αντ1. Είναι η πρώτη του τηλεοπτική εμφάνιση ύστερα από 10 χρονιά επαγγελματικής πορείας στο χώρο του θεάτρου και κατάφερε μονομιάς να κερδίσει την αγάπη και τον σεβασμό μας.

Γεννήθηκε στις 9 Ιουλίου του 1987 στην Αθήνα και το θέατρο ήταν πάντοτε ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του. Ήδη, από πολύ μικρός ξεκινά να σκηνοθετεί παραστάσεις στην αυλή του σπιτιού του, ενώ η πραγματική αίσθηση και το μικρόβιο τον «μολύνει» κατά τη διάρκεια συμμετοχής του στην θεατρική-ερασιτεχνική ομάδα του σχολείου του. Έτσι, σταδιακά, αγάπησε το θέατρο και όπως είναι φανερό από τις καθηλωτικές ερμηνείες του, τον ερωτεύτηκε και εκείνο.

Τι σπουδές έχεις ακολουθήσει; 

Έχω πτυχίο στο Marketing και Επικοινωνία από την ΑΣΟΕ. Ήταν όρος του πατέρα μου να τελειώσω το Πανεπιστήμιο, για να μπω στη δραματική σχολή. Επομένως, ήδη από το πρώτο έτος σπούδαζα παράλληλα σε δύο σχολές.

Πως κυλάνε επαγγελματικά τα πράγματα για εσένα στον χώρο της υποκριτικής, από τη στιγμή που ξεκινάς την φοίτηση σου, στην δραματική σχολή;

Εγώ είμαι από τους τυχερούς, καθώς είχα στην σχολή μου έναν δάσκαλο, τον Αλέξανδρο Κοέν, ο οποίος έκανε μία παράσταση το 2010 και με επέλεξε. Ύστερα από αυτό, το ένα έφερε το άλλο και η μία παράσταση διαδέχτηκε την άλλη.

Πως ξεκίνησαν οι «Άγριες Μέλισσες»; Πως μπήκε στη ζωή σου αυτή η πολυαγαπημένη σειρά του Αντ1; 

Είχε γίνει μία οντισιόν, έστειλα το βιογραφικό μου και πήγα στην ακρόαση. Η αλήθεια είναι, ότι ήταν μία επώδυνη διαδικασία, διότι στην δική μου περίπτωση τα πράγματα ήρθαν λίγο πιο δύσκολα. Ίσως κουράστηκα λίγο περισσότερο από κάποια άλλα παιδιά, που πήραν τον ρόλο αμέσως. Θυμάμαι εγώ ήρθα 6 φορές, για να καταλήξουν τελικά στο όνομα μου. Μέσα μου μπορεί να ήξερα, ότι πάω προς τον σωστό δρόμο, αλλά μέχρι να ακούσεις το τελικό «ΝΑΙ» υπάρχει ένα έντονο άγχος.

Νοιώθεις ότι σε κάποια σημεία ταυτίζεσαι με τον χαρακτήρα του τηλεοπτικού Γιάννου Σεβαστού; 

Στο κομμάτι του bullying που υφίστανται και ο Γιάννος, έχω βιώσει -αν μπορεί να θεωρηθεί ως bullying- μία μικρή μορφή του. Όταν έδινα πανελλήνιες, είχα κάποια περιττά κιλά και άκουγα κάποια επικριτικά σχόλια για το βάρος μου. Γενικά, έχουμε κοινά. Θεωρώ ότι είμαι και εγώ ευαίσθητος, δοτικός και πιστεύω, ότι αν τον βλέπαμε σε περισσότερα επεισόδια ο Γιάννος θα ήταν και ένας πολύ καλός φίλος.

Πως κατάφερες να διεισδύσεις τόσο βαθιά σε αυτό τον χαρακτήρα και να τον αποδώσεις με αυτό τον εξαιρετικό -κατά την γνώμη μου- τρόπο;

Πριν από περίπου 5 χρόνια έτυχε να πάω με μία φίλη μου σε μία ψυχιατρική μονάδα, για να επισκεφθεί κάποιον δικό της. Εκείνη την ημέρα είδα κάποια πράγματα, γιατί ως άνθρωπος είμαι παρατηρητικός. Τα όσα είδα με κάποιον τρόπο τα αφομοίωσα και στον χαρακτήρα του Γιάννου. Σίγουρα, μελέτησα πάρα πολύ καλά τον ρόλο και φρόντισα να διαβάσω στο διαδίκτυο πολλά πράγματα για την ψυχολογία αυτών των ανθρώπων. Επίσης, προσπάθησα να παρατηρήσω ιδιαίτερες φιγούρες της καθημερινότητας, που δεν νοσούσαν -απαραίτητα- ψυχικά, και να τις αφομοιώσω στο πορτρέτο του Γιάννου.

Πόσο εξαντλητικές ήταν οι πρόβες σου; 

Τολμώ να σου πω, ότι έκανα πρόβες ακόμα και μέσα στην μέση του δρόμου. Παντού, χωρίς υπερβολή. Θυμάμαι κάποια στιγμή το καλοκαίρι, έκανα πρόβα τα λόγια του Γιάννου, περπατούσα στο δρόμο και παραμιλούσα, με κοιτούσε ο κόσμος και πραγματικά δεν έχω ιδέα τι μπορεί να σκέφτονταν (γέλια).

Ο Γιάννος θυσιάστηκε για τις τρεις αδελφές προκειμένου να προστατέψει το μυστικό τους. Εσύ, ως Ιωάννης, έχεις θυσιαστεί για να προστατέψεις τα δικά σου πρόσωπα;

Κάποια μεγάλη πράξη ηρωισμού δεν έχω κάνει ακόμα. Δεν σου κρύβω ότι θα ήθελα και θα το έκανα, για κάποιον δικό μου.

Θεωρείς ότι και σήμερα οι άνθρωποι αντιδρούν αρνητικά απέναντι σε κάποιον συνάνθρωπο με κάποιες ιδιαιτερότητες; 

Η αλήθεια είναι, ότι όσο και αν λέμε ότι είμαστε ανοιχτόμυαλοι, δεν είμαστε. Για παράδειγμα, όταν βλέπουμε έναν άνθρωπο με αναπηρικό καροτσάκι στον δρόμο ή έναν άνθρωπο με νοητικά προβλήματα, το πρώτο πράγμα, που δυστυχώς όλοι σκεφτόμαστε είναι «Πω, πω τον καημένο». Αυτή η φράση δεν πρέπει να υπάρχει, τι πάει να πει αυτή η έκφραση; Δεν υπάρχει κανείς καημένος! Νομίζω, ότι στην Ελλάδα τα πράγματα είναι δύσκολα σε αυτό το κομμάτι. Είχα πάει στο Βερολίνο το Πάσχα. Έβλεπες παντού ανθρώπους διαφορετικούς, από διαφορετικές εθνικότητες, με κινητικά προβλήματα, ομοφυλόφιλους άντρες και γυναίκες, να κινούνται στους δρόμους απερίσπαστα και ελεύθερα, δίχως τον φόβο της λογοκρισίας. Σε άλλες ευρωπαϊκές κοινωνίες βλέπεις ανθρώπους ανοιχτόμυαλους, που εντάσσουν κάθε μειονότητα αρμονικά στο κοινωνικό σύνολο. Στην Ελλάδα όταν έχεις περιττά κιλά, πρέπει να είσαι ο δακτυλοδεικτούμενος. Ωστόσο, θεωρώ ότι οι γενιές οι δικές μας και αυτές που έρχονται, οδεύουν προς μία αλλαγή.

Πως νιώθεις για όλο αυτό που βιώνεις μέσα από τις «Άγριες Μέλισσες»; 

Μαγικά! Είναι απίστευτο, γιατί πριν 10 χρόνια έκανα την πρώτη μου εμφάνιση στο θέατρο με την παράσταση «Όχι για αηδόνια» του Τένεσυ Ουίλιαμς, και υστέρα από 10 χρόνια κάνω την πρώτη μου εμφάνιση στην τηλεόραση με τις «Άγριες Μέλισσες». Είμαι ευτυχισμένος για την ευκαιρία που μου δόθηκε. Μάλιστα, οι δύο ρόλοι (ο πρώτος του στο θέατρο, και ο ρόλος στις Άγριες Μέλισσες) έχουν κοινά στοιχεία. Στην θεατρική παράσταση έκανα έναν βουβό και μοναχικό ρόλο, έναν χαρακτήρα που συνειδητοποιώ, ότι διαθέτει αρκετά κοινά στοιχεία με τον Γιάννο Σεβαστό.

Το ελληνικό κοινό έχει αγαπήσει τον Γιάννο και την ερμηνεία σου, ποια άλλα σχόλια έχεις λάβει και πως ένιωσες; 

Η Μελίνα Τσαμπάνη που γράφει το σενάριο, μου είπε ότι έχει συγκινηθεί από την ερμηνεία, ότι ο Γιάννος πήρε ακριβώς την μορφή που είχε οραματιστεί. Πραγματικά, νιώθω πολύ μεγάλη συγκίνηση, γιατί έβγαλα ασπροπρόσωπους τους ανθρώπους που με πίστεψαν. Ειδικότερα, όταν έχεις έναν χαρακτήρα μετριόφρων και ανασφαλή -όπως ο δικός μου- και ακούς τόσο θετικά σχόλια από τόσο σπουδαίους ανθρώπους, είναι μαγικό. Πάντοτε ρωτάω τον σκηνοθέτη μας, αν είναι όλα καλά και αν είναι ικανοποιημένοι στο 100%. Όταν βλέπω την ικανοποίηση στα πρόσωπα τους, παίρνω πολύ μεγάλη χαρά.

Τι δεν ξέρουμε από τις εξελίξεις των Άγριων Μελισσών και μπορείς να μας πεις;

Αυτό που μπορώ να σου πω είναι, ότι ο Γιάννος θα συνεχίζει να εμφανίζεται σε κάποιες flash back σκηνές. Κάποιες από αυτές μπορώ να σου πω ότι ούτε εγώ τις ήξερα, τώρα γράφονται και είναι πάρα πολύ συγκινητικές. Ο Γιάννος εμφανίζεται σε σκηνές λίγο πριν ξεκινήσει η ιστορία στο Διαφάνι, μας πάει κάποιους μήνες πριν και μας δείχνει κάποια περιστατικά και γεγονότα της ζωής του, ή εμφανίζεται ως πνεύμα.

Να περάσουμε τώρα στο θέατρο και στο «Τoc Toc»…

Toc Toc, στο θέατρο ΗΒΗ, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 για έκτη χρονιά. Για εμένα είναι μία πρωτόγνωρη εμπειρία και αυτό. Έχει τεράστια διαφορά όταν παίζεις σε ένα θέατρο 60 ατόμων και σε ένα θέατρο 500 ατόμων. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος για αυτή την παράσταση, είναι η πρώτη φορά που κάνω κωμωδία και ενθουσιάστηκα πάρα πολύ όταν ο κύριος Σπυρόπουλος μου ανακοίνωσε, ότι θέλει να συνεργαστούμε.

Πρώτη φορά κωμωδία λοιπόν… Πως σου φάνηκε, δυσκολεύτηκες; 

Είναι πάρα πολύ δύσκολη η κωμωδία. Η κωμωδία θέλει αλήθεια, διότι είναι πολύ εύκολο να παρουσιαστεί μια «καρικατούρα» και κάτι το ψεύτικο. Πριν το Toc Toc, αν με ρωτούσες θα σου έλεγα ότι προτιμώ το δράμα, πλέον όμως αντιλαμβάνομαι ότι η κωμωδία μπορεί να σου δώσει πολλά πράγματα, είναι ένα «όπλο» στην πορεία σου. Επίσης, είναι πολύ όμορφο, γιατί παρουσιάζω ένα εκ διαμέτρου αντίθετο προφίλ από αυτό που έχω στην σειρά. Αυτός είναι βέβαια και ένας από τους λόγους που ενσαρκώνω έναν κωμικό χαρακτήρα.

Να πούμε, ότι έχεις βραβευτεί για την ερμηνεία σου στο θεατρικό έργο «Το Κάλεσμα Της Λορίν» από τα «Queer Awards», βραβεία που έχουν να κάνουν με έργα που αφορούν την διαφορετικότητα.

Πέρυσι τέτοια εποχή βραβεύτηκα για την ερμηνεία μου σε αυτή την παράσταση. Το βραβείο ονομάζονταν Trans Visibility. Αυτή η παράσταση έπαιζε για δύο χρόνια. Ξεκινήσαμε δειλά-δειλά και από στόμα σε στόμα μαθευτήκαμε και πήγαμε πολύ καλά. Να σου πω την αλήθεια, ήταν από τις παραστάσεις που ήθελα πάρα πολύ να την γνωρίσει το ευρύ κοινό. Ήταν μία πολύ καλή δουλειά, χωρίς φυσικά να υποτιμώ προηγούμενές μου δουλειές. Πλέον, με ρωτούν διαρκώς πότε θα ανέβει και πάλι η παράσταση και πιστεύω, ότι θα ξαναγίνει. Είμαστε σε συζητήσεις με τους αρμόδιους.

Υπήρξε στιγμή που απελπίστηκες, που σκέφτηκες να τα παρατήσεις και να το βάλεις «κάτω»; 

Ναι έχω φτάσει σε σημείο να απελπιστώ, όχι όμως να το βάλω «κάτω». Όσο έπαιζα σε διάφορες θεατρικές παραστάσεις, αναγκαζόμουν να κάνω και άλλη μία δουλειά, για να μπορώ να τα βγάλω πέρα οικονομικά. Δεν μπορούσα σε καμία περίπτωση να βιοποριστώ αποκλειστικά από το θέατρο, διότι δεν ήμουν σε παραστάσεις με πολύ μεγάλες παραγωγές. Αναγκάστηκα λοιπόν, να κάνω τη βασική μου δουλειά που είναι αυτή που αγαπάω και θέλω να συνεχίζω να κάνω και έκανα και μία δουλεία που θα μπορούσε να είναι ευέλικτη στα ωράρια των προβών μου στο θέατρο. Είχα ξεκινήσει λοιπόν σε τηλεφωνικό κέντρο, ύστερα δούλευα βράδυ σε διάφορα μαγαζιά στο κέντρο της Αθήνας και τελευταία μου δουλειά ήταν υπεύθυνος ρεσεψιόν σε ένα ινστιτούτο.

Πως κατάφερες να διαχειριστείς όλη αυτή την πίεση και την ένταση εκείνων των ημερών ;

Κοίταξε, εγώ γενικά είμαι ένας άνθρωπος που δεν μπορώ την απόρριψη. Είναι κάτι που με ενοχλεί και ορισμένες φορές δεν καταφέρνω να το διαχειρίζομαι όσο σωστά θα ήθελα. Επομένως, έχω περάσει πολύ δύσκολα και έχω τραβήξει αρκετή στεναχώρια. Πλέον, προσπαθώ να διαχειρίζομαι οτιδήποτε μου συμβαίνει όσο το δυνατόν καλύτερα. Έκανα όμως υπομονή, δούλεψα πολύ, παρέμεινα πιστός σε αυτό που αγαπάω.

Τι θα μπορούσες να θεωρήσεις, ως αρνητικό σου στοιχείο, τι θα ήθελες να βελτιώσεις στην επαγγελματική σου πορεία;

Θεωρώ, ότι δεν είμαι πολύ καλός στις ακροάσεις. Αυτό γιατί πρέπει μέσα σε 2-3 λεπτά, να έχεις ετοιμάσει ένα μονόλογο και να βγεις να τον πεις. Εγώ είμαι ένας άνθρωπος που θέλω τον χρόνο μου, θέλω να κάνω μία μικρή πρόβα και τελικώς να παρουσιάσω ένα τέλειο αποτέλεσμα. Πέρασα δύσκολα όταν με απέρριπταν σε ακροάσεις, γιατί ήξερα ότι είχα να δώσω πράγματα, απλώς οι συνθήκες δεν ήταν ευνοϊκές για εμένα.

Την απόρριψη πλέον πως την διαχειρίζεσαι; 

Έχω φτιάξει στο στομάχι μου μία πολύ μεγάλη περιοχή, που είναι εκεί για να δέχεται όλα τα λιγότερο καλά που συμβαίνουν. Νιώθω ότι είναι σαν τον έρωτα, το μίσος ή τον χωρισμό που θέλει να περάσεις από πολλά στάδια για να το ξεπεράσεις. Πικραίνεσαι, στενοχωριέσαι μετά ηρεμείς, μετά συζητάς, μετά πεισμώνεις και λες θα τα καταφέρω, είναι ένας επαναλαμβανόμενος κύκλος. Σε αυτή τη φάση της ζωής μου είμαι πάρα πολύ χαρούμενος, αλλά δεν ξέρω ούτε μπορώ να σκεφτώ πως θα διαχειριστώ την επόμενη απόρριψη.

Είχες γύρω σου ανθρώπους που σε στήριζαν, που σε βοηθούσαν να μείνεις πιστός στο όνειρο σου; 

Οι γονείς μου είναι τα δικά μου γερά θεμέλια. Από το 2010 έως τώρα είναι συνοδοιπόροι μου και είναι δίπλα μου σε όλα και στα καλά και στα άσχημα. Φυσικά, έχω και πολύ καλούς φίλους, τόσο από το σχολείο όσο και από το Πανεπιστήμιο.

Νιώθεις ότι η άφιξη των «Άγριων Μελισσών» δικαίωσε τα χρόνια δουλείας και κούρασης σου; 

Κοίταξε, εγώ αυτό που αντιλαμβάνομαι είναι ότι μέσα από τη σειρά με είδαν κάποιοι σπουδαίοι θεατράνθρωποι και αντιλήφθηκαν ότι στον χάρτη του θεάτρου, υπάρχει και αυτή η πινέζα που λέγεται Ιωάννης Αθανασόπουλος. Όλο αυτό με λίγα λόγια μου έδωσε την ευκαιρία να πω «Είμαι και εγώ εδώ».

Ποιες είναι οι συμβουλές που θα έδινες στους επίδοξους ηθοποιούς;

Σίγουρα θα συμβούλευα όλα τα παιδιά να πάνε σε μία δραματική σχολή, θα καταφέρουν να δουν πολλές πτυχές του εαυτού τους. Τώρα, μετά το πέρας τον σπουδών η συμβουλή μου είναι υπομονή και γερό στομάχι.

Πως περνάς τον ελεύθερο σου χρόνο; 

Μου αρέσει πολύ το τρέξιμο, το περπάτημα και έχω βάλει στόχο να ξεκινήσω γιόγκα.

Ποια είναι η αγαπημένη σου ταινία; 

Το «Amour» του Michael Haneke.

Ποιον στόχο θα ήθελες να θέσεις μελλοντικά; 

Θα ήθελα πάρα πολύ να κάνω μία ταινία στον κινηματογράφο και επειδή μιλάω πολύ καλά ιταλικά, θα ήθελα να βρεθώ -για επαγγελματικό σκοπό- στην Ιταλία. Τέλος, θα ήθελα να γκρινιάζω λιγότερο. Βέβαια, γκρινιάζω με την γλυκιά την έννοια, μπορεί να γκρινιάξω για χαζά πράγματα, όπως το να βάλω πλυντήριο.

Στις σχέσεις σου πως είσαι; 

Θεωρώ ότι είμαι πολύ δοτικός, πολύ στοργικός, ρομαντικός, δεν ζηλεύω και επίσης δεν μαγειρεύω, μου φαίνεται πολύ βαρετό. Γενικά, θεωρώ ότι είμαι ένας καλός σύντροφος, όποτε έχω σχέση. Μου αρέσει η συντροφικότητα όπως και η μοναξιά. Είχε πει ένας φίλος μου, ότι σε αυτό τον κόσμο ερχόμαστε και φεύγουμε μόνοι μας.