To παράδειγμα της βραβευμένης μαθήτριας Μαρίας Κοκάλα. Τα ορόσημα μιας επιτυχημένης πορείας και οι προτάσεις για την εκπαίδευση και την πολιτική στο PolitisOnline (Μέρος B')

Από την Σφενδάμη Πιερίας… στην κατάκτηση του ονείρου.

Η πολυβραβευμένη, σε Ελλάδα και Ευρώπη, Μαρία Κοκάλα, το 18χρονο κορίτσι που ηγήθηκε της ομαδικής μαθητικής εικονικής επιχείρησης σε ηλικία 15 ετών και ξεχώρισε για την πολυδιάστατη και τόσο ιδιαίτερη προσωπικότητά του, συνεχίζει να μας εκπλήσσει. Όχι όμως αυτή τη φορά λόγω των διακρίσεών της -που βαίνουν αμείωτες και που ομολογουμένως αποτελούν μία παρακαταθήκη ζωής μετουσιωμένες στα καλύτερα εφόδια για το μέλλον- αλλά για τον λόγο της.

Η χαρισματική Μαρία, εκτός από ένα πολυτάλαντο κορίτσι που εισήλθε “πρόωρα” μα με τόση επιτυχία στον κλάδο των επιχειρήσεων, και που δεν μπορεί να οραματιστεί το μέλλον της εκτός του συγκεκριμένου τομέα, ξεχώρισε στα μάτια του κόσμου και για την ρητορική της κλίση. Ίσως να μην στόχευε σε κάτι τέτοιο, αλλά εκ του αποτελέσματος το κατάφερε, και είμαι σίγουρη, πολύ αυθόρμητα.

[Διαβάστε το Α΄ Μέρος της συνέντευξης με την Μαρία Κοκάλα στο Politis Online: Από την Σφενδάμη Πιερίας, στην κατάκτηση του ονείρου. Η βραβευμένη μαθήτρια “επιχειρηματίας” Μαρία Κοκάλα στο PolitisOnline για τα “κεφάλαια” της ζωής της (Μέρος Α’) ]

Όπως μας είπε στο πρώτο μέρος της συνέντευξης που μας παραχώρησε αμέσως μετά την καθηλωτική ομιλία της που έκανε το κοινό να δακρύσει, ως κεντρική ομιλήτρια στο ετήσιο συνέδριο του ΜDRT (Μillion Dollar Round Table), η μικρή μας φίλη είναι πανευτυχής που κατόρθωσε να κάνει τον τόπο της περήφανο. Εκείνο το μικρό χωριό που ίσως λίγοι γνωρίζουν, αλλά που η ίδια συνέβαλε στο να ακουστεί το όνομά του εκτός συνόρων.

Στο πρώτο μέρος της συζήτησης που είχαμε, γίνεται μία αναδρομή στα επιτεύγματα και τις διακρίσεις της Μαρίας, από το 2015 έως σήμερα. Με ορόσημα τη βράβευσή της από το Σωματείο Επιχειρηματικότητας Νέων της Ευρώπης, την πρώτη μαθητική υποτροφία από    το Σωματείο Επιχειρηματικότητας Νέων Ελλάδας, τη συνάντησή της με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλο, τη συζήτησή της με την Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ και τέλος, την συγκλονιστική της ομιλία στο προαναφερθέν συνέδριο. Επιπλέον, μας μίλησε για την οικογένειά της, που ταξίδεψε από την Σφενδάμη στην Αθήνα για να την καμαρώσει, για τους στόχους της αλλά και για τις συμβουλές που θα ήθελε να δώσει στα παιδιά μικρότερης ηλικίας. Γιατί κι εκείνη, όπως θα μας πει παρακάτω, μπορεί να ενηλικιώθηκε μόλις πριν λίγες ημέρες, αλλά νιώθει ακόμα παιδί.

Στο δεύτερο μέρος που ακολουθεί, η Μαρία, αυτό λοιπόν το νεαρό κορίτσι που δεν νιώθει ακόμα ενήλικας, πήγε τη συζήτηση ένα βήμα παρακάτω από τα συνηθισμένα, λες και ήθελε να διαψεύσει τα ίδια τα λεγόμενά της. Γιατί; Διότι ο συγκροτημένος λόγος, η επιχειρηματολογία και οι ιδέες της δεν μπορούν παρά να προδιαθέσουν τον αναγνώστη ότι έχει απέναντί του έναν άνθρωπο με χαρισματική προσωπικότητα που συνδυάζει την αθωότητα ενός μικρού κοριτσιού με την ωριμότητα μιας ενήλικης γυναίκας η οποία ανυπομονεί για τις επόμενες προκλήσεις της ζωής.

Έτσι, μας μίλησε για την μοναδική εμπειρία της συνάντησης με την κορυφαία Ελληνίδα βυζαντινολόγο ιστορικό, για την υποτροφία που έλαβε από το ΣΕΝ/JA Greece, για τις απόψεις της για τους πολιτικούς αλλά και για το πως ένιωσε όταν συνάντησε τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας. Ξεδίπλωσε επιπλέον τις σκέψεις της για την πολιτική, το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας και τις εκλογές, επιχειρώντας μία διασύνδεση αυτών των εννοιών με τις δικές της προτάσεις που εντυπωσιάζουν και δημιουργούν εποικοδομητικούς προβληματισμούς.

 

Αυτή είναι η Μαρία Κοκάλα. Και αυτό που είναι το οφείλει στην οικογένειά της, όπως δεν παραλείπει να μας υπενθυμίζει. Οι γονείς της δεν μπορούν παρά να νιώθουν ευγνώμονες για την πρωτότοκή τους, που έχει κατορθώσει τόσα πολλά σε αυτήν την ευαίσθητη ηλικία και που αποτελεί το πιο όμορφο παράδειγμα μεγαλύτερης αδερφής και καθοδηγού για τα άλλα δύο μικρότερα κορίτσια τους.

Μαζί τους, οφείλουμε να είμαστε όλοι υπερήφανοι για αυτό το κορίτσι από το μικρό χωριό της Πιερίας, που εν μέσω δυσκολιών σήκωσε τα ελληνικά χρώματα ψηλά. Όπως και τον πήχη για όλους όσους θα ήθελαν να της μοιάσουν.

Μία από τις πιο όμορφες και αυθόρμητες στιγμές της συνέντευξης με την Μαρία στον χώρο του ξενοδοχείου Divani Caravel όπου διεξήχθη το συνέδριο MDRT, ήταν όταν κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, θέλησε να μεταβεί σε ένα δυσδιάκριτο σημείο του ξενοδοχείου, εκεί όπου ήταν κρυμμένο ένα όμορφο πιάνο, για να αγγίξει ίσα ίσα τα πλήκτρα του και να παίξει λίγες νότες, μιας και είναι σπουδάστρια πιάνου. Αυτή η σκηνή ήταν αρκετή για να διαπιστώσει κάποιος την πηγή όλων των επιτευγμάτων της. Το δημιουργικό της δηλαδή ταμπεραμέντο που συνδυάζεται με την αγάπη της για όλα όσα με τα οποία καταπιάνεται, και τα οποία δένουν αρμονικά με τον αυθορμητισμό και τη πολυδιάστατη προσωπικότητα που λέγαμε παραπάνω.

Το παράδειγμα της Μαρίας ευελπιστούμε ότι θα κινητροδοτήσει όλα εκείνα τα μικρά παιδιά που “διψάνε” για νέα ξεκινήματα. Πόσο μάλλον εκείνα που αντιμετωπίζουν δυσκολίες μαζί με τις οικογένειές τους ακόμη και για τα πιο αυτονόητα, όπως για την μετακίνησή τους στο σχολείο και στις εξωσχολικές δραστηριότητες. Ακριβώς όπως δηλαδή η Μαρία και τα αδέρφια της.

Ακολουθεί το Β΄ και τελευταίο μέρος της ιδιαίτερης αυτής συνέντευξης, από αυτές που χαίρεσαι για πολλαπλούς λόγους. Ποιοι είναι αυτοί; Aς τους ανακαλύψουμε ευθύς αμέσως!

 

Aθηνά Κοροβέση: Θέλω να σταθώ σε αυτό που είπατε στη συζήτηση με την κυρία Αρβελέρ αναφορικά με την τεχνολογία. Αφού μου περιγράψεις πώς ένιωσες γενικότερα, πώς αισθάνθηκες όταν ήρθε αυτή η πρόσκληση, θα ήθελα να συζητήσουμε για τον εθισμό της τεχνολογίας στον οποίο αναφέρθηκε. Προφανώς ζούμε σε μία κοινωνία που όλοι, λίγο έως πολύ, είμαστε “εθισμένοι” στην τεχνολογία. Εσένα κατά πόσο σε βοήθησε ωστόσο, γιατί μου είπες νωρίτερα ότι ασχολήθηκες με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στην επιχείρησή σου. 

Μαρία Κοκάλα: Όταν έμαθα μέσω της κ. Γιαννέτου για τη συνάντηση με την κ. Αρβελέρ στην Αθήνα και αφού στη συνέχεια επικοινώνησα με τον κ. Μαρκουΐζο, -γνώριζα την κ. Αρβελέρ γιατί είχα παρακολουθήσει ομιλίες της από το διαδίκτυο, από το Youtube- ένιωσα τεράστια τιμή. Θυμάμαι όταν το είπα στους φίλους μου, την ήξεραν. Σε κάποιους φάνηκε περίεργο ότι γνωρίζουμε τέτοιους ανθρώπους. Η τεχνολογία μπορεί να έχει μπει στη ζωή μας, αλλά δεν την έχει καταβάλει. Γιατί πρέπει να σας πω, ότι εγώ για την Γ’ Λυκείου αποφάσισα να αποσυνδεθώ από τα social media, έκλεισα τους λογαριασμούς μου, πράγμα που δείχνει ότι δεν είμαι εθισμένη, είναι επιλογή μου να ασχολούμαι ή όχι με τα social media. Επίσης θεωρώ ότι τα social media είναι το μέλλον. Είτε μας αρέσει είτε όχι, η ενασχόληση με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θα μπει σε κάθε κλάδο όσον αφορά το επάγγελμα, δεν μπορείς να είσαι αποκομμένος από αυτό, ή και μπορείς, δε ξέρω. Εγώ δεν θα φανταζόμουν πάντως τον εαυτό μου να ζει μία ζωή χωρίς την τεχνολογία. Και δεν μιλάω για εξειδικευμένη ρομποτική ή τίποτα συστήματα υψηλής νοημοσύνης. Απλά, εφόσον έχεις τα μέσα για να κάνεις τη ζωή σου πιο εύκολη, γιατί να μην την κάνεις; Δε θεωρώ τον εαυτό μου εθισμένο με την τεχνολογία, γιατί όπως είπα εγώ ρυθμίζω πότε θα ασχοληθώ και πότε όχι, αλλά δεν το θεωρώ κακό. Παν μέτρον άριστον εξάλλου. Αν ξέρεις πως να τα χειρίζεσαι και να τα χειρίζεσαι σωστά, μπορεί να σου κάνουν πολύ καλό.

Ότι ό,τι και να κάνεις στη ζωή σου, πρέπει να είσαι εσύ, γιατί κανένας δεν μπορεί να το κάνει καλύτερα από εσένα.

A.K.: Τί είναι αυτό που θα ήθελες να κρατήσεις από όλη την εμπειρία της συνάντησης με την κ. Αρβελέρ;

Μ.Κ.: Νομίζω αυτό για το οποίο είχα και την μεγαλύτερη έγνοια όταν έμαθα για τις διακρίσεις της και τις σπουδές της, το ότι δεν την εμπόδισε τίποτα. Απολύτως τίποτα. Είχε αυτόν τον χαρακτήρα. Το ότι ήταν γυναίκα, το ότι είχε κάποιες πολιτικές προτιμήσεις με τις οποίες κάποιοι δεν συμφωνούσαν, υποστήριξε το εγώ της, τον εαυτό της, και δεν άλλαξε για κανέναν. Αυτό εγώ θα κρατήσω. Ότι ό,τι και να κάνεις στη ζωή σου, πρέπει να είσαι εσύ, γιατί κανένας δεν μπορεί να το κάνει καλύτερα από εσένα. Το να είσαι ο εαυτός σου, δεν το κάνει κανένας άλλος πέρα από εσένα. Οπότε, θα κρατήσω αυτό. Και φυσικά αυτό που μου είπε για τις Πανελλαδικές θα το τηρήσω. Έτσι και δεν περάσω φέτος, δεν θα διαβάσω του χρόνου (γέλια).

A.K.:  Πώς αξιοποίησες την υποτροφία που έλαβες από το Σωματείο Επιχειρηματικότητας Νέων;

Μ.Κ.: Δεν την αξιοποίησα ακόμη, περιμένω να την αξιοποιήσω με το που εισαχθώ, με το καλό, στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση. Είναι μία τεράστια βοήθεια για εμένα, γιατί μου ελευθερώνει τα χέρια να το πω απλά. Έβγαλα ένα τεράστιο βάρος και από εμένα και από την οικογένειά μου, γιατί δεν είναι μόνο εγώ, είναι άλλα δύο παιδιά που πρέπει να ασχοληθούν και να σπουδάσουν και να λάβουν εξίσου τα εφόδια που έλαβα εγώ.

Οποιοδήποτε χρηματικό έπαθλο και να έχω το επενδύω στη μόρφωση. Πιστεύω ότι είναι ένα “όπλο”. Είσαι ακαταμάχητος με την μόρφωση.

A.K.: Δεν υπήρχαν επομένως όροι, ήταν για την επιβράβευση των κόπων σου.

Μ.Κ.: Ναι, δεν υπήρχαν όροι, ήταν μία επιβράβευση για τις σπουδές μου. Ούτως ή άλλως εκεί θα την αξιοποιήσω. Οποιοδήποτε χρηματικό έπαθλο και να έχω το επενδύω στη μόρφωση. Πιστεύω ότι είναι ένα “όπλο”. Είσαι ακαταμάχητος με την μόρφωση. Είναι τόσα πολλά πράγματα που θέλω να κάνω, που δεν ξέρω καν αν θα έχω τον χρόνο να τα κάνω όλα. Από μικρή ήμουν έτσι. Μου άρεσε να κάνω πολλά πράγματα. Δοκίμαζα, γιατί κάποια δεν μου άρεσαν, άλλα τα άφηνα, αλλά αυτή την στιγμή θέλω πολύ να ασχοληθώ με τον προγραμματισμό και την πληροφορική. Είναι μία αγάπη που μου δημιουργήθηκε φέτος, σε συνδυασμό πάντα με τις επιχειρήσεις. Γι΄αυτό και το Τμήμα που θέλω (Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων) είναι το μοναδικό που τα συνδυάζει. Δηλαδή δεν υπάρχει κάποιο άλλο, ως δεύτερη επιλογή, στην περίπτωση που δεν γράψω καλά. Είμαι λίγο περιορισμένη στις επιλογές. Γι΄αυτό και είναι το κατάλληλο τμήμα για μένα νομίζω. Συνδυάζει αυτά που θέλω.

Ποτέ δεν είναι αργά για τίποτα. Μπορεί κι εγώ αύριο, μεθαύριο να αρχίσω να λέω ότι θέλω να ασχοληθώ με κάτι άλλο, και θα το κάνω. Δεν με περιορίζει τίποτα. Αλλά είναι σημαντικό να το βρεις τη στιγμή που πρέπει.

A.K.: Οπότε απαντάς και σε όσους λένε ότι πρέπει να βρούμε ένα επάγγελμα και να το ακολουθήσουμε. Είσαι κατά αυτής της νοοτροπίας.

Μ.Κ.: Ναι είμαι κατά. Γιατί πόσοι επαγγελματίες ξεκίνησαν δικηγόροι, γιατροί, χημικοί; Όταν πήγα στην ΝΝ, λίγοι από αυτούς – δεν θυμάμαι να υπήρχε κάποιος που να μου είπε “εγώ ήξερα ότι θα ασχοληθώ με τις επιχειρήσεις”. Yπήρχαν μαθηματικοί, υπήρχαν φυσικοί, υπήρχαν δικηγόροι, γιατροί, χημικοί. Άνθρωποι που άλλαξαν τη γνώμη τους, την επιλογή τους. Δεν είναι κακό αυτό. Ποτέ δεν είναι αργά για τίποτα. Μπορεί κι εγώ αύριο, μεθαύριο να αρχίσω να λέω ότι θέλω να ασχοληθώ με κάτι άλλο, και θα το κάνω. Δεν με περιορίζει τίποτα. Αλλά είναι σημαντικό να το βρεις τη στιγμή που πρέπει. Γιατί όταν πρέπει να μπεις στη διαδικασία να επιλέξεις κάτι στα 17-18, που ακόμα δεν έχεις ωριμάσει πλήρως και δεν ξέρεις τι θέλεις, είναι κι αυτό ένα μεγάλο άγχος. Βλέπω δηλαδή συμμαθητές μου, που δεν έχουν κατασταλάξει ακόμα. Το μόνο που ξέρουν είναι ποια κατεύθυνση θα ακολουθήσουν. Ε και; Δε λέει τίποτα. Ειδικά, αυτό που σκέφτονται τώρα με το μηχανογραφικό στη Β’ Λυκείου, εγώ το θεωρώ εξωφρενικό. Δεν μπορείς να βάλεις ένα παιδί να αποφασίσει τι θέλει, γιατί είναι μία απόφαση που την λαμβάνεις μία φορά, τουλάχιστον όσον αφορά το εκπαιδευτικό σύστημα. Δεν μπορεί να αποφασίσει στα 15 και στα 16 του τι θέλει να κάνει. Κάποιοι το ξέρουν από τότε που αρχίζουν και  συνειδητοποιούν τι γίνεται στον κόσμο, ξέρουν ότι θέλουν να γίνουν αυτό. Οι περισσότεροι όμως δεν ξέρουν.

Αυτό που θα ήθελα εγώ να προτείνω είναι να μην δίνονται οι Πανελλήνιες μία φορά τον χρόνο, αλλά να δίνονται τρεις.

A.K.:  Άρα είσαι υπέρ της αποσύνδεσης των Πανελληνίων με την εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση;

Μ.Κ.: Είναι ένα θέμα που οι απόψεις διίστανται. Δηλαδή υπάρχουν οι υπέρμαχοι και οι επικριτές, δεν ξέρω σε ποιους ανήκω. Δεν είναι επειδή δεν το έχω ζήσει, γιατί πιστέψτε με, είναι μέχρι να φτάσεις στην πηγή. Άπαξ και φτάσεις στην πηγή, το νερό το πίνεις. Και δροσίζεσαι ή όχι. Εγώ δεν δυσκολεύτηκα ποτέ με τα μαθήματα, δεν θεώρησα ότι είναι δύσκολα. Αλλά αυτό που κάποιοι δεν καταλαβαίνουν είναι το ψυχολογικό κομμάτι του ή γράφω και πετυχαίνω στη ζωή ή δεν γράφω και αποτυγχάνω, σε τρώει ψυχολογικά. Είναι ψυχοφθόρο πράγμα. Αυτό που θα ήθελα εγώ να προτείνω -όχι ότι θα με ακούσει και κανένας, αλλά εγώ θα το πω- είναι να μην δίνονται οι Πανελλήνιες μία φορά τον χρόνο, αλλά να δίνονται τρεις. Δεν το έχω πει εγώ, το έχει πει ο κ. Μπαμπινιώτης. Να δίνονται λοιπόν τρεις φορές, έτσι ώστε οι μαθητές να ξέρουν ότι ωραία, δεν έγραψα τον Ιούνιο, θα γράψω τον Σεπτέμβριο. Να μην σκέφτονται ότι θα έχουν έναν άλλο χρόνο που θα μείνουν πίσω από τις σπουδές τους. Αλλά ούτε είμαι υπέρ του να μπαίνουν οι μαθητές με τον βαθμό απολυτηρίου. Γιατί δεν είναι αξιοκρατικό. Και δεν θα γίνει ποτέ. Υπάρχουν τόσα πολλά συμφέροντα, ειδικότερα σε ιδιωτικά σχολεία, και όχι μόνο. Από τη στιγμή που υπάρχει ο παράγοντας άνθρωπος, τα πράγματα είναι υποκειμενικά. Οπότε θεωρώ ότι ίσως οι Πανελλήνιες είναι ό,τι πιο αξιοκρατικό μπορεί να λειτουργήσει εδώ, φυσικά με κάποιες αλλαγές και κάποιες προϋποθέσεις.

θεωρώ ότι ίσως οι Πανελλήνιες είναι ό,τι πιο αξιοκρατικό μπορεί να λειτουργήσει εδώ, φυσικά με κάποιες αλλαγές και κάποιες προϋποθέσεις.

A.K.: Φροντιστήριο πηγαίνεις να υποθέσω; 

Μ.Κ.: Πηγαίνω ναι, αναγκαστικά. Δεν γίνεται διαφορετικά. Και δεν ξεκίνησα φέτος, ξεκίνησα πέρσι. Αυτό που κάνουν τα φροντιστήρια -τουλάχιστον στη δική μου κατεύθυνση, γιατί δεν ξέρω για την Θεωρητική- αλλά όταν έχεις να κάνεις με Μαθηματικά, πρέπει να μπεις στην νοοτροπία τους. Άπαξ και μπεις, μετά το έχεις. Απλά πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι. Αυτό είναι που κάνουν τα φροντιστήρια. Είμαι κατά της παραπαιδείας. Καταρχάς δεν συμβαίνει σε καμία άλλη χώρα, έτσι; Mόνο εμείς το έχουμε αυτό με τα φροντιστήρια. Και υπάρχουν παιδιά που δεν μπορούν οικονομικά. Τί θα κάνουν δηλαδή; Είναι και αυτό το βάρος. Και οι γονείς; Που σκέφτονται ότι κρατάνε πίσω τα παιδιά τους στο να προοδεύσουν; Είναι πολλά τα λάθη. Απλά πιστεύω ότι αυτοί που φτιάχνουν τους νόμους και υλοποιούν τις εντολές για το εκπαιδευτικό σύστημα, δεν είναι εκπαιδευτικοί. Δεν ξέρω εάν έχουν περάσει ποτέ από τις έδρες. Δεν ξέρουν μάλλον τι γίνεται μέσα σε ένα σχολείο. Και δεν είμαστε ρομπότ, είμαστε μαθητές, είμαστε άνθρωποι. Είναι δύσκολο να τηρούμε τους κανονισμούς έτσι όπως πρέπει. Τί να πω…

A.K.:  Παρόλα αυτά, όταν συναντήθηκες με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Προκόπη Παυλόπουλο -επειδή θυμάμαι τί είχες πει στη συνέντευξη Τύπου την 1η Οκτωβρίου 2018 όταν και έλαβες την υποτροφία- είχες δηλώσει ότι είχες δει έναν πάρα πολύ ζεστό άνθρωπο. Θέλω να μου περιγράψεις αυτήν την εμπειρία.

Μ.Κ.:  Ναι, πραγματικά. Είχα τρελό άγχος, γιατί τον αντιμετώπιζα ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας και όχι ως Προκόπη Παυλόπουλο. Ως θεσμό. Αλλά είχα ξεχάσει ότι είναι και αυτός ένας άνθρωπος, ο οποίος τυχαίνει, πέρα από άνθρωπος, να έχει και ένα αξίωμα. Λοιπόν, όταν πήγα εκεί, μου έφυγε το άγχος κατευθείαν. Με έκανε να νιώσω πολύ άνετα, ήταν πάρα πολύ γλυκός. Μου έκανε πάρα πολύ μεγάλη εντύπωση ο τρόπος που χειρίζεται τον λόγο, ο τρόπος που μου μίλησε, ένιωσα πάρα πολύ ωραία. Και αυτό που έχω πει και στη συνέντευξη Τύπου, κάπως άλλαξε η γνώμη που έχω για τους πολιτικούς – που δεν την έχω εγώ, μου την έχουν προβάλει οι άλλοι. Γενικά είμαι κατά της μαζοποίησης. Δεν μπορούμε να τους μαζοποιούμε όλους στο ίδιο σακί, αλλά η εξαίρεση δεν έκανε ποτέ τον κανόνα, έτσι;

 

A.K.: Αφού πήγες στο Προεδρικό Μέγαρο, σου πέρασε από το μυαλό να ασχοληθείς με την πολιτική;

Μ.Κ.: Αυτό μου το έχουν ρωτήσει αρκετές φορές και θα σας πω. Στο Γυμνάσιο ήμουν Πρόεδρος του 15μελούς (γέλια). Φέτος, δεν ήθελα να ασχοληθώ, γιατί κυρίως πιστεύω ότι όταν ασχολείσαι με κάτι, κυρίως πρέπει να το κάνεις καλά. Ακόμη και στο πιο μικρό περιβάλλον. Εξάλλου το σχολείο είναι μία μικρογραφία της κοινωνίας και με αυτό με την πολιτική του. Τώρα αν θα ‘θελα να ασχοληθώ με την πολιτική: δε θέλω ποτέ να λέω ποτέ, μπορεί κάποια στιγμή να ασχοληθώ και με αυτό. Αν είναι στα σύντομα σχέδιά μου; Όχι. Αλλά ποτέ δε ξέρεις.

A.K.: Πολιτικοποιημένη είσαι; 

Μ.Κ.: Α, σε αυτό έχω να πω κάτι. Όλοι περιμένουν, βγαίνοντας από το σχολείο να είσαι ακαδημαϊκός πολίτης, να ξέρεις τα δικαιώματά σου, να ξέρεις τις υποχρεώσεις σου, να ξέρεις που κατασταλάζεις πολιτικά, και όταν πας να κάνεις μία πολιτική συζήτηση στο σχολείο, λένε δε μπορώ να συζητήσω μαζί σου κάτι τέτοιο.

Εάν δεν μάθω από το σχολείο τι επιλογές έχω για την πολιτική, από πού θα τις μάθω; Από την οικογένεια που έχει κατασταλάξει ήδη και θα μου επιβάλει τη δική της γνώμη;

A.K.: Aναφέρεσαι στους καθηγητές ή στους συμμαθητές σου;

Μ.Κ.: Γενικά. Δεν είπα κάποιος να μου επιβάλλει την άποψή του, αλλά εάν εγώ δεν μάθω από το σχολείο τι επιλογές έχω, από πού θα τις μάθω; Από την οικογένεια που έχει κατασταλάξει ήδη και θα μου επιβάλει τη δική της γνώμη;

A.K.: Οπότε προτείνεις να γίνεται μία συζήτηση στο σχολείο για την πολιτική επικαιρότητα της χώρας. 

Μ.Κ.: Ναι, γιατί κάθε φορά που γίνεται μία συζήτηση, υπάρχει η απάντηση “όχι δεν γίνεται να πάρω θέση, δεν μπορούμε να μιλάμε για πολιτική στο σχολείο”. Δεν είπα να μου πεις τί θέλεις να ψηφίσω. Να μου πεις τί επιλογές έχω και τί μπορώ να ψηφίσω, και άφησέ με εμένα να αποφασίσω. Διδασκόμαστε τόσα άλλα πράγματα.

Οι Έλληνες λίγο την μοναρχία τους την θέλουν!

A.K.: Να παρουσιάσουν ποιοι είναι οι πολιτικοί αρχηγοί επί παραδείγματι, γιατί ενδεχομένως και αυτό να μην το γνωρίζουν κάποιοι.

Μ.Κ.: Ακριβώς. Και έτσι θα λάβω μία απόφαση και θα ξέρω ότι εγώ ευθύνομαι για αυτήν την απόφαση. Εγώ πραγματικά πιστεύω ότι οι Έλληνες λίγο την μοναρχία τους την θέλουν! Και θα το εξηγήσω αυτό που λέω. Θέλουν κάποιον, ο οποίος να τους λέει τι να κάνουν, έτσι ώστε όταν πάει κάτι στραβά, να έχουν κάποιον να κατηγορήσουν. Είμαστε όλο φιλελεύθεροι και δημοκρατικοί στα λόγια, αλλά ουσιαστικά θέλουμε κάποιον να μας λέει τί θα κάνουμε και να τον κατηγορούμε μετά. Εγώ αυτό πιστεύω, γιατί ξέρουμε ότι εμείς δεν έχουμε μερίδιο ευθύνης, είμαστε επαναπαυμένοι και καλά με τη συνείδησή μας.

Θα ψηφίσω. Εφόσον μάθω πρώτα τι επιλογές έχω.

A.K.: Και μιας και το φέρνει η κουβέντα. Κλείνεις τα 18. Θα ψηφίσεις στις επόμενες εκλογές;

Μ.Κ.: Eάν είμαι στους εκλογικούς καταλόγους… Δε νομίζω ότι εξαρτάται από μένα αυτό. Θεωρητικά ναι, γιατί είμαι στη γενιά του 2001, οπότε ψηφίζω φέτος. Αν προλάβω επομένως να γραφτώ στους εκλογικούς καταλόγους, θα ψηφίσω. Εφόσον μάθω πρώτα τι επιλογές έχω. Ξέρω τι επιλογές έχω, αλλά θέλω να δω ποιες συνέπειες θα έχει η επιλογή μου. Και θέλω να το σκεφτώ, γιατί πλέον θεωρούμαι ενήλικας, δεν νιώθω αλλά θεωρούμαι, οπότε πρέπει να αρχίσω σιγά να λαμβάνω τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες που έχω.

A.K.: Και εκτός από εθνικό και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. 

Μ.Κ.: Ναι ναι, είναι αρκετά. Ορίστε να, όταν είσαι στην Γ’ Λυκείου και πρέπει να κάνεις τόσα πράγματα δεν μπορείς, δεν έχεις χρόνο, ασχολείσαι μόνο με το διάβασμα. Και με διάβασμα το οποίο, απορώ πόσο καιρό θα κρατήσουν αυτές οι γνώσεις που έχω τώρα. Θέλω να δω. Γιατί δεν είναι γνώσεις, τις βάζεις στην προσωρινή σου μνήμη για να τις χρησιμοποιήσεις στο τωρινό στάδιο. Θα δείξει. Πόσο αξίζει τελικά αυτό το σύστημα.

A.K.: Μαρία, σ΄ευχαριστώ πολύ για την όμορφη αυτή συζήτηση.

Θερμές ευχαριστίες στο Σωματείο Επιχειρηματικότητας Νέων, και ιδιαιτέρως στον Αργύρη Τζικόπουλο και την Μαρία Γιαννέτου για την πολύτιμη βοήθειά τους για την πραγματοποίηση της συνέντευξης.

Το Σωματείο Επιχειρηματικότητας Νέων παρουσιάζει κάθε Τρίτη βράδυ στην εκπομπή Χ2 με τον Γιάννη Πολίτη (23:30-01:30) στο Action 24 και από μία μαθητική επιχείρηση, κατά την τρίτη ενότητα της εκπομπής που έχει αγκαλιάσει τους μαθητές (βλ. σχετικά ρεπορτάζ εδώ).