Διονύσης Μαλλούχος: «Μουσική είναι ο χώρος που αναπνέω, είναι χαμόγελο ζωής, είναι άπιαστο όνειρο»
Ο πιανίστας Διονύσης Μαλλούχος μιλάει στο politisonline και τον Κλέαρχο Παπαγεωργίου για τη μουσική, για συναυλίες που θυμάται, για την καθημερινή εκπομπή του στο Τρίτο Πρόγραμμα, για την εμπειρία του ως δάσκαλος στη δραματική σχολή του Εθνικού, αλλά και για την ιδιότητά του ως διευθυντής στο Δημοτικό Ωδείο Καλαμάτας.
Τι είναι η μουσική για σας;
Η Μουσική είναι Ανάσα.
Είναι ο χώρος που αναπνέω, είναι και ο λόγος που ξυπνώ.
Είναι ο τρόπος που εκφράζομαι, είναι και ο μύθος που αναζητώ.
Είναι η κοινωνία που μέσα της κινούμαι, είναι και η μοναξιά μου όταν τη νιώθω.
Είναι τα ανθρώπινα όρια, είναι και οι ανεκπλήρωτοι πόθοι.
Είναι το σήμερα, είναι και το άχρονο.
Είναι χαμόγελο ζωής, είναι και οι μυρωδιές της Άνοιξης.
Είναι όνειρο άπιαστο, είναι και η πιο γήινη αίσθηση συνάμα.
Ο Νίτσε έλεγε: “Χωρίς μουσική, η ζωή θα ήταν ένα λάθος”. Συμφωνείτε;
Ο Νίτσε είναι ο κατεξοχήν φιλόμουσος φιλόσοφος. Συνθέτης ο ίδιος, στη σκέψη του, η Μουσική είναι κεφαλαιώδους σημασίας και συνδέεται με την επιστροφή του ανθρώπου σε αρχέγονες μορφές ψυχοσωματικής κατάστασης και έκφρασης. Σίγουρα, για τον κάθε άνθρωπο υπάρχει κάτι διαφορετικό για το οποίο να έχει την αίσθηση ότι είναι μοναδικό για την ύπαρξή του. Αλλά η Μουσική συγκεντρώνει σαφώς αρκετά χαρακτηριστικά πληρότητας στην έκφραση, εύκολης επικοινωνίας, αντίληψης και πρόσληψης, ποικιλίας ως προς τη μορφή και το είδος, αλλά και ικανοποίησης αισθητικής, αισθητηριακής ή ακόμα και εκτόνωσης. Δύσκολο να τη στερηθείς…
Πότε ξεκινήσατε να μαθαίνετε πιάνο;
Από πολύ μικρή ηλικία, λίγο πριν το σχολείο, με οδήγησαν οι γονείς μου στο Ωδείο. Στην αρχή ήταν μάλλον παιχνίδι, γρήγορα όμως έγινε πιο συνειδητό και πήρε διαστάσεις και χώρο στην καθημερινότητα και το μυαλό μου.
Ποια συναυλία στην οποία έχετε παίξει δεν θα ξεχάσετε ποτέ;
Δεν είναι εύκολο να διαλέξω μία, αφού όλες έχουν την προσεκτική τους προετοιμασία, τη διαδικασία μέχρι να φτάσεις στη σκηνή, τη σχέση που αναπτύσσεις με τα έργα μελετώντας τα και την εμπειρία της συναυλίας, τη σχέση με το κοινό και ό,τι μένει μετά ως γεύση…
Σίγουρα η εμφάνισή μου ως σολίστ στο Κοντσέρτο αρ.1 για πιάνο και ορχήστρα του Ντμίτρι Σοστακόβιτς στο Ηρώδειο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, με τη φημισμένη ορχήστρα Franz Liszt της Βουδαπέστης (Ιούλιος 1993), ήταν μια ιδιαίτερη στιγμή. Παίζοντας κάτω από την Ακρόπολη σε ένα τόσο σημαντικό φεστιβάλ με σπουδαίους μουσικούς συνοδοιπόρους ένα έργο-σταθμό του ρεπερτορίου, είναι κάτι που μένει χαραγμένο στη μνήμη…
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συνθέτες;
Αυτοί που κάθε μέρα μελετώ κάποιο έργο τους. Όταν ετοιμάζω ένα πρόγραμμα συναυλίας ανακαλύπτω πόσο πολύτιμο είναι να αντιμετωπίζεις τα αριστουργήματα του μουσικού ρεπερτορίου, να γεύεσαι τις αρετές τους, να ικανοποιείσαι όχι μόνο ακουστικά, αλλά και διανοητικά, να παίρνεις χαρά από την προσπάθεια και τον στόχο που βάζεις και μετά καταφέρνεις. Η Μουσική έχει τόσες όμορφες στιγμές και ευκαιρίες ανάτασης, ώστε δεν υπάρχει λόγος να κάνεις αποκλειστικές φιλίες και προτιμήσεις!
Παρουσιάζετε μία καθημερινή εκπομπή στο Τρίτο Πρόγραμμα. Τι είναι αυτό που σας αρέσει στο ραδιόφωνο;
Στο Τρίτο, όπως είπε ένας φίλος ηχολήπτης, πληρωνόμαστε για να κάνουμε αυτό που μας αρέσει! Διαλέγουμε μουσική καθημερινά και την ακούμε μαζί με φίλους. Συνακρόαση έργων τα οποία είναι κοινός τόπος αισθητικής ανθρώπων που έχουν ανοιχτά αυτιά και καλές προθέσεις.
Φέτος κλείνετε 8 χρόνια που διδάσκετε μουσική στην Ανώτερη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Πώς νιώθετε γι’ αυτό;
Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου είναι μια πρόκληση, ένα ιδιαίτερο πεδίο. Κάνω μαθήματα πιάνου πάνω από 30 χρόνια, γνωρίζω να ετοιμάζω έναν υποψήφιο σολίστ σε όλα τα στάδια σπουδών του, ακόμα και μετά το Δίπλωμά του στο πιάνο, στην επαγγελματική του πορεία. Μια σχέση όχι πάντα εύκολη, με αρκετή πίεση και διάφορα προβλήματα που πρέπει να ξεπεραστούν, αποτελεί μια συνύπαρξη σε μια πορεία- ταξίδι όπου υπάρχει συνομολογημένος ένας σκοπός, συχνά στόχος ζωής. Στη Δραματική Σχολή όμως δεν πρόκειται να γίνει κάποιος πιανίστας. Οπότε το θέμα εδώ, είναι να κρατήσω το ενδιαφέρον ανθρώπων ταλαντούχων και πρόθυμων μεν, αλλά που θα γίνουν ηθοποιοί και όχι μουσικοί. Έτσι πρέπει να βρεθεί κοινός τόπος γλώσσας και θεματολογίας, ώστε να διευρυνθεί ο καλλιτεχνικός ορίζοντας των υποψήφιων ηθοποιών με συναίνεση και χρησιμότητα στην εξέλιξή τους.
Θα σας απολαύσουμε κάπου;
Υπάρχουν αρκετές εμφανίσεις στο μέλλον, στην Αθήνα σε συναυλία αφιερωμένη στην ημέρα της Γυναίκας (7 Μαρτίου στον “Παρνασσό” στην πλατεία Καρύτση), την προηγούμενη μέρα συμμετοχή σε αφιέρωμα στον συνθέτη Γιώργο Σισιλιάνο, εμφάνιση με το σύνολο Επτάηχον στις 22 Μαρτίου, αλλά και στην Καλαμάτα, εμφάνιση στον κύκλο συναυλιών μουσικής δωματίου “Χειμωνιάτικο Ταξίδι¨στις 30 Ιανουαρίου…
Είστε διευθυντής στο Δημοτικό Ωδείο Καλαμάτας. Μιλήστε μας γι’ αυτό.
Η Καλαμάτα είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση ελληνικής πόλης με πλούσια και σημαντική πολιτιστική κίνηση, το Δημοτικό Ωδείο κλείνει φέτος 30 χρόνια λειτουργίας, είναι όχι μόνο ένας μουσικός εκπαιδευτικός οργανισμός με κύρος και εύρυθμη λειτουργία, αλλά και ο φορέας που προτείνει δεκάδες εκδηλώσεων κάθε χρόνο στην πόλη, κάθε είδους, από παραδοσιακή ως τζαζ και από κλασική ως μοντέρνα μουσική, σε διαφορετικούς χώρους, συναυλιών ή τελείως “ανορθόδοξους”, όπως η κεντρική αγορά ή ο πεζόδρομος ή τα μπαλκόνια του Ιστορικού Κέντρου της πόλης! Πρόκειται για μια δημιουργική πρόκληση, την οποία αντιμετωπίζω με χαρά για έκτο χρόνο φέτος.
Τι εύχεστε να σας φέρει ο καινούργιος χρόνος;
Έστω και μια ευχή από τις χιλιάδες που μου έδωσαν για το 2015, να πραγματοποιηθεί.
