Από τις εκδόσεις “Καστανιώτη” κυκλοφορεί το βιβλίο της Γιουντόρα Γουέλτυ “Το μεγάλο δίχτυ και άλλες ιστορίες”, σε μετάφραση Αθηνάς Δημητριάδου.
Λίγα λόγια για το βιβλίο:
Τρεις αξιοσέβαστες κυρίες αποφασίζουν, χωρίς τον ξενοδόχο, αν ένα κορίτσι με νοητική υστέρηση θα κλειστεί σε ίδρυμα ή θα παντρευτεί. Ένας πλασιέ χάνει τον δρόμο και το αυτοκίνητό του με απρόβλεπτες συνέπειες. Μια νιόπαντρη διαβάζει στην εφημερίδα ότι την πυροβόλησε ο άντρας της στο πόδι και αναρωτιέται για το συμβάν. Ένας έφηβος ενηλικιώνεται μέσα από την ατέρμονη παρατήρηση του παράξενου σπιτιού που βρίσκεται απέναντι από το δικό του. Μια παρέα γεροντοκόρες εκδράμουν και θυμούνται την καταπίεση που υπέστησαν από μια επιβλητική προσωπικότητα που δεν υπάρχει πια. Ένας νεαρός σύζυγος συγκεντρώνει κάμποσους συντοπίτες του για να γριπίσουν το ποτάμι, μήπως και βρουν την έγκυο γυναίκα του η οποία, καταπώς φαίνεται, πήγε να πνιγεί πάνω στην απελπισία της. Η Γιουντόρα Γουέλτυ, γέννημα θρέμμα του Μισισίπι, από τις κορυφαίες φωνές στον χώρο της πεζογραφίας του 20ού αιώνα και απαράμιλλη δεξιοτέχνις του διηγήματος, παρουσιάζεται εδώ με δεκαπέντε αριστουργηματικές ιστορίες. Η συγγραφέας έχει μέσα της τον Μαρκ Τουέιν και τον Γουίλιαμ Φώκνερ, τον Αντόν Τσέχοφ και τη Βιρτζίνια Γουλφ, ενσωματώνει τον αμερικανικό μοντερνισμό του Νότου και τον ευρωπαϊκό σουρεαλισμό. Μια ανεπανάληπτη πένα της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Έγραψνα/είπαν για το βιβλίο:
«Μια λυρική αριστοτέχνις του διηγήματος… Με τις υποβλητικές ιστορίες της, εγνωσμένες για την καλλιέπεια του ύφους, τους έξυπνους διαλόγους τους και το λεπτό χιούμορ, έγινε μία από τις πλέον σεβαστές και αγαπητές μορφές των αμερικανικών γραμμάτων»
The New York Times
«Τα διηγήματά της είναι παραπλανητικά απλά. Αφορούν συνηθισμένους ανθρώπους, αλλά αυτά που τους συμβαίνουν και ο τρόπος με τον οποίο η ίδια τα αφηγείται, είναι εξόχως ασυνήθιστα. Μια εξαίσια συγγραφέας, ένα εκλεκτό βιβλίο»
The New Yorker
«Νομίζω ότι στα Χρυσά μήλα η μις Γουέλτυ έχει βρει την ιδανική φόρμα στη γραφή της. Πάντως για συγγραφέα του αναστήματός της τίποτε δεν είναι οριστικό –σαν τι μπορούμε να περιμένουμε από εδώ και πέρα; Αμερικανίδα, με σκόπιμα τοπικιστικό χαρακτήρα στο σκηνικό της, δεν “ανήκει” με τη στενή έννοια σε κανένα έθνος, σε καμιά ήπειρο, μια που έχει βρει ένα μέσο επικοινωνίας που ανοίγεται στους ωκεανούς»
Ελίζαμπεθ Μπόουεν