Η ηθοποιός Ανατολή Αθανασιάδου στο Politis Online: Καλός θεατής σημαίνει σέβομαι τον ηθοποιό, σέβομαι την τέχνη
Συνέντευξη στην Αθηνά Κοροβέση
Η ηθοποιός Ανατολή Αθανασιάδου παραχωρεί συνέντευξη στο Politis Online και την Αθηνά Κοροβέση και μας παρουσιάζει την παράσταση την οποία σκηνοθετεί: “Γιοι και Κόρες” του Γιάννη Καλαβριανού, στο Θέατρο Αλκμήνη.
Μας μιλάει για την υπόθεση, για την σύνδεσή της με την ζώσα πραγματικότητα, για την ομάδα της “Dramakaitio”, καθώς και για το μέλλον των νέων ηθοποιών στην Ελλάδα. Επίσης μας εξηγεί γιατί το θέατρο είναι “λύση” σε περιόδους οικονομικής κρίσης, δεν παραλείπει ωστόσο να κάνει αναφορά και στην “έλλειψη σεβασμού” που παρατηρείται από το κοινό προς τους εκάστοτε συντελεστές μιας θεατρικής παράστασης.
Ακολουθεί η συνέντευξη με την αγαπημένη ηθοποιό που μας συντρόφευσε τα περασμένα χρόνια μέσω των τηλεοπτικών σειρών.
“Γιοι και Κόρες” – Μία παράσταση για την αναζήτηση της ευτυχίας – Θέατρο Αλκμήνη
Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση.
Η παράσταση λέγεται «Γιοι και Κόρες» του Γιάννη Καλαβριανού. Είναι εννέα αληθινές ιστορίες.
H ομάδα του Καλαβριανού ταξίδεψε σε όλη την Ελλάδα και βρήκε ηλικιωμένους ανθρώπους και έθεσαν σε αυτούς μία ερώτηση. Ποιά ήταν η ερώτηση; Το ποιά ήταν η σημαντικότερη ιστορία στη ζωή σας, μία ιστορία που σας σημάδεψε.
Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν ανέφεραν κάποιες ιστορίες. Από τις 80 ιστορίες που συγκέντρωσε η ομάδα, κράτησε 9 ιστορίες που όλες ήταν ιστορίες αγάπης και οι οποίες συνδέονταν με μεγάλες περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
Έτσι ξεκινούν από το 1920 και φτάνουν μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Όλες λοιπόν έχουν φόντο την Ελλάδα και την ιστορία της Ελλάδας, και όλες είναι ιστορίες ανθρώπων και είναι αληθινές. Αυτό διαπραγματεύεται το έργο.
Το σενάριο μπορεί να συνδεθεί με την πολιτικο-κοινωνική ζωή της χώρας μας και τα προβλήματα τα οποία βιώνουμε;
Με έναν τρόπο ναι, διότι η ιστορία συνεχίζεται και πάντα δείχνει ότι, όποιο και να είναι το ιστορικό φόντο, πάντα σε πρώτο πλάνο θα βρίσκονται οι μικρές ιστορίες των ανθρώπων. Δηλαδή τώρα είναι το Σκοπιανό, αλλά πάντα μπροστά είναι οι άνθρωποι και οι μικρές τους ιστορίες, που πάντα εντάσσονται σε μία μεγαλύτερη ιστορία της χώρας. Είτε είναι ο Εμφύλιος που λέει το έργο, είτε είναι η Κατοχή, είτε είναι η Ελλάδα του ΄80 και το ΠΑΣΟΚ. Οπότε ναι, οι ιστορίες μας συνεχίζονται όσο συνεχίζεται και η ιστορία του τόπου.
Να πούμε τους συντελεστές της παράστασης;
Η παράσταση είναι του Γιάννη Καλαβριανού και σκηνοθεσία έχω κάνει εγώ. Η ομάδα λέγεται “Dramakaitio” και αποτελείται από 12 μέλη. Μουσική επιμέλεια, όπως πάντα, έχει κάνει ο Γιάννης Διαμαντής, τα κινησιολογικά κομμάτια έχει κάνει η Ζωή Κολλάτου.
Μέχρι πότε σας βρίσκουμε;
Μας βρίσκει κάποιος μέχρι το Σάββατο 23 και την Κυριακή 24 Ιουνίου.
Αν κάποιος ενδιαφέρεται να γίνει μέλος της ομάδας μας “Dramakaitio”, οι συναντήσεις και οι ανανεώσεις γίνονται κάθε Ιούλιο. Τότε αποφασίσουμε ποια θα είναι τα νέα μέλη, ποιοι θα μπουν, ποιοι θα μείνουν. Συνήθως έχουμε τη χαρά να έχουμε σταθερά μέλη.
Εμένα με βρίσκει κανείς στο εργαστήριο μου που λέγεται Belleville ⋅ a place of art, στεγάζεται στον Νέο Κόσμο και μέσω της σελίδας μας στο facebook μπορούμε να έρθουμε σε επικοινωνία.
Να πούμε λίγα λόγια για την ομάδα;
Η ομάδα έχει έξι χρόνια λειτουργίας. Αποτελείται από ανθρώπους που δεν είναι ηθοποιοί – αυτό είναι και το ενδιαφέρον, ότι παίζουν καλύτερα και από ηθοποιούς και γι΄αυτό δουλεύουν πάρα πολύ και πολύ σκληρά.
Όλα τα κάνουμε μόνοι μας, αυτοχρηματοδοτούμαστε, κάνουμε τα πάντα μόνοι μας. Δουλεύουμε πολύ με αλληλεγγύη και αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία σε αυτούς τους καιρούς που ζούμε.
Εγώ είμαι ηθοποιός, σκηνοθέτης και κυρίως δασκάλα θεάτρου και θεατρικού παιχνιδιού. Δουλεύω με παιδιά, με εφήβους και με ενήλικες.
Τα μελλοντικά σας σχέδια;
Κάθε Ιούλιο αποφασίζουμε ποια θα είναι η επόμενη δουλειά μας. Δουλεύουμε όλο το χειμώνα σε ένα έργο, δουλεύουμε και με αυτοσχεδιασμούς και με κείμενο.
Έχουμε μία πρόσκληση να παίξουμε στο Αλέξης Μινωτής στο φεστιβάλ, θα παίξουμε τον Οκτώβρη και στο αντιφασιστικό φεστιβάλ του Ελαιώνα στην Ιερά Οδό, που φιλοξενεί παραστάσεις και συναυλίες κλπ. Η ομάδα θα βγει έτσι για πρώτη φορά και σε φεστιβάλ πέρα από την ασφάλεια του θεάτρου.
Πώς θα μπορούσατε να πείσετε το κοινό να παρακολουθήσει θέατρο σε περιόδους οικονομικής κρίσης;
Θα έλεγα καταρχάς να παρακολουθήσει το κοινό θέατρο χωρίς κινητά. Δηλαδή να εκπαιδευτεί, από τα μικρά παιδιά που εκπαιδεύουμε εμείς που είμαστε δάσκαλοι θεάτρου, να μάθει πρώτον να βλέπει θέατρο χωρίς κινητά. Δηλαδή αν θέλει να δει θέατρο να αφήσει τις οθόνες για μία-δύο ώρες. Ένα είναι αυτό, και δεύτερον να κάνουν τα παιδιά θέατρο από μικρά, όπως τα μικρά που έχουμε εδώ στην ομάδα, θεατρικά παιχνίδια, αυτοσχεδιασμούς, αν μη τι άλλο, για να μην γίνουν σκηνοθέτες-ηθοποιοί (ποιον αφορά αυτό), να γίνουν καλοί θεατές.
Και καλός θεατής σημαίνει σέβομαι τον ηθοποιό, σέβομαι την τέχνη, δεν τρώω πατατάκια και ξηρούς καρπούς όσο ο άλλος “βγάζει τα συκώτια” του εκεί πάνω, δεν περνάω μέσα από την σκηνή να πάω τουαλέτα, δεν μιλάω στο κινητό, και δεν φωτογραφίζω και δεν βιντεοσκοπώ. Ας μάθουμε αυτά και μετά ας μιλήσουμε για το τι βλέπει ο κόσμος και το τι δε βλέπει. Tόσο απλά! Γιατί υπάρχει έλλειψη σεβασμού.
Νομίζω ότι λόγω της οικονομικής κρίσης ακριβώς και πρέπει να στραφούμε όλοι σε τέτοια πράγματα. Υπάρχει τόση μεγάλη πίεση για το πως το κάθε σπίτι τα βγάζει πέρα, γα το τι γκρίνια υπάρχει και όλα αυτά, που η μόνη η διέξοδος είναι το θέατρο, ο χορός, η ζωγραφική. Γενικά να κάνει ο καθένας κάτι που να ξεκουράζει το μυαλό και τη ψυχή του. Γιατί άμα εργάζεσαι 10-12 ώρες, παίρνεις χαμηλούς μισθούς και είναι και αυτή η μιζέρια στην οποία ζούμε, πρέπει κάπως να εκτονώνεσαι, κάτι να κάνεις που να “αδειάζεις”. Ας κάνει ο καθένας το χόμπι του, δεν ξέρω ποιο θα είναι αυτό, αλλά να είναι κάτι. Κάπως να εκτονώνεται η ένταση.
Αναφορικά με την τηλεόραση, πιστεύετε ότι οι ηθοποιοί έχουν μέλλον στην Ελλάδα του 2018, αλλά και του 2019 μετά τα μνημόνια, καλώς εχόντων των πραγμάτων;
Εμείς που είμαστε μία γενιά που βγάλαμε λεφτά από την τηλεόραση ας πούμε γιατί ήμασταν τυχεροί, νομίζω ότι τώρα τα πράγματα είναι πολύ άσχημα για τα παιδιά που είναι 20 και 22 χρονών και στο θέατρο και στη τηλεόραση. Και από άποψη, δε θα πω ποιότητας γιατί πάντα υπάρχουν καλά και κακά πράγματα, από οικονομική άποψη είναι πολύ δύσκολα. Οι οικονομικές απολαβές είναι φρικτές. Άρα ένα παιδί που θέλει να κάνει τέχνη τώρα σε αυτήν την ηλικία, είναι όπου φύγει φύγει, γρήγορα έξω. Αν μπορεί να φύγει έξω, να το κάνει. Κατευθείαν από μικρή ηλικία. Αν μπορεί να τον στηρίξει το σπίτι του, να βγει έξω να πάει σε σχολές. Εδώ υπάρχει χάος, είναι λυπηρή η κατάσταση. Σε σχέση με την τηλεόραση το τοπίο είναι ζοφερό, το μεροκάματο είναι πολύ χαμηλό και είναι κατανοητό ότι θα πάνε να παίξουν οι άνθρωποι με πολύ λίγα χρήματα, γιατί πιστεύουν ότι αυτό κάπου μπορεί να τους οδηγήσει. Και ο σώζων εαυτόν σωθήτω!
Σας ευχαριστώ.
Η ομάδα “Dramakaitio”:
