Σε αυτή την ενότητα επισκεπτόμαστε, θυμόμαστε και σας προτείνουμε ταινίες από το πρόσφατο κινηματογραφικό παρελθόν.
Gallipoli (1981), του Peter Weir
Σε μια ουτοπική κοινωνία, μετά από αυτή την ταινία του Πίτερ Γουίαρ, δεν θα υπήρχε ξανά κανένας πόλεμος, ποτέ και πουθενά. Σε έναν ουτοπικό κόσμο, μετά από αυτή την εξιστόρηση τον δύο νεαρών δρομέων από την Αυστραλία, καμία κυβέρνηση, σε κανένα μέρος του πλανήτη, δεν θα είχε την δύναμη να στείλει κανέναν άνθρωπο να πάρει τη ζωή κάποιου άλλου, χρησιμοποιώντας την οποιαδήποτε δικαιολογία υπέρ πατρίδας.
Το σπαραχτικό, τελικό freeze frame του Γουίαρ είναι κάτι παραπάνω από την απόλυτη, νατουραλιστική αποτύπωση του παραλογισμού ενός πολέμου. Είναι κάτι παραπάνω από τον ύστατο χαιρετισμό σε έναν κόσμο που απλά δεν ενδιαφέρεται για τον ‘Aνθρωπο, είναι κάτι παραπάνω από την παραδοχή ενός μεγάλου σκηνοθέτη για την ήττα μιας γενιάς που απλά χάθηκε στα χαρακώματα των δύο μεγάλων πολέμων του 20ου αιώνα, είναι κάτι παραπάνω από την ηθική και ουσιαστική χρεοκοπία μιας κοινωνίας που έμαθε να σηκώνει το όπλο, αλλά που ποτέ δε διδάχτηκε να κοιτάει τον στόχο στα μάτια (όπως ο ελαφοκυνηγός το ελάφι). Το τελικό πλάνο του Γουίαρ – που μόνο με τη βουβή, επαναλαμβανόμενη κραυγή για βοήθεια του Τζόνι, που κάποτε αποφάσισε να πάρει το όπλο του, μπορεί να συγκριθεί – είναι το πιο συγκλονιστικό, το πιο ειλικρινές, το πιο δυσβάσταχτο, το πιο πραγματικό κομμάτι φιλμ στην ιστορία της ενασχόλησης του δυτικού κινηματογράφου με τη θεματική του πολέμου. Μαζί με το πένθιμο εμβατήριο του Τομάζο Αλμπινόνι και τα γράμματα των μελλοθάνατων στρατιωτών, στο μυαλό θα ηχεί πάντα και η φωνή του προπονητή στίβου των ηρώων: «Τι είναι τα πόδια σου;». Και καθώς ο νεαρός πρωταγωνιστής του Γουίαρ θα τερματίζει πρόωρα στον αγώνα της ζωής, τα δάκρυα θα παγώνουν για πάντα στο πρόσωπο μας και στη σκέψη ότι η τελευταία πνοή του πολιτισμένου κόσμου έχει σβήσει προ πολλού στα γραφεία της οποιασδήποτε πολιτείας και της οποιασδήποτε πολιτικής ή στρατιγηκής απόφασης.
Είναι η τελική πτώση ενός κόσμου φτιαγμένου από τον Άνθρωπο και όχι από τη Φύση. Τον Άνθρωπο που δεν έχει μάθει να ζει σε αρμονία με τον εαυτό του, αλλά που προτιμά να κυνηγάει έναν για πάντα άγνωστο εχθρό, χωρίς ποτέ να συνειδητοποιεί ότι ο ίδιος, δίχως να υπήρξε παιδί, ποτέ δεν απέχτησε μυαλό ωριμότερο από ένα δεκάχρονο πιτσιρίκι με ψεύτικα πιστόλια και αληθινές σφαίρες.