Μόλις νυχτώνει στο Παλέρμο, τα πράγματα αγριεύουν. Ήταν που ήταν φτωχός ο ιταλικός Νότος, ήταν που ήταν οι άνθρωποι στο έλεος της μαφίας, τώρα πολλοί θα γίνουν ξανά δούλοι της. Οι καραμπινιέροι φυλάνε τα σούπερ μάρκετ, αφού όλο και περισσότεροι τις τελευταίες ημέρες παίρνουν τα απαραίτητα για την επιβίωσή τους και δεν έχουν να πληρώσουν. Αυτή είναι η χαρά του μαφιόζου που κάνει ό,τι έκαναν οι μαυραγορίτες στην Ελλάδα επί Κατοχής. Αυτοί που έφτιαξαν περιουσίες πάνω στον πόνο και στη δυστυχία. Αυτοί που έδιναν ένα μπουκάλι λάδι για μια λίρα. Τότε άλλαξαν χέρια ολόκληρες περιουσίες. Κάποιοι έγιναν ζάπλουτοι μόλις τελείωσε ο πόλεμος και οι πολλοί έμειναν στον δρόμο.
Ο δήμαρχος του Παλέρμο κάνει έκκληση στη Ρώμη για ειδική οικονομική ενίσχυση, ώστε να περιορίσει τη δράση της μαφίας. Αυτή την Ευρώπη δεν τη φαντάστηκαν ποτέ εκείνοι που την οραματίστηκαν και τη σχεδίασαν στο Παρίσι, στη Ρώμη και στο Βερολίνο. Μιλούσαν για μια ενωμένη Ευρώπη της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς, και όχι για αυτή που θα γονάτιζε μετά από σχεδόν δύο μήνες λόγω ενός θανατηφόρου ιού, γιατί η μια χώρα δεν άπλωσε το χέρι στην άλλη.
Γι’ αυτά που ζούμε σήμερα είχε μιλήσει ο ιδρυτής της Microsoft, Μπιλ Γκέιτς, από το 2015. «Ο μεγαλύτερος κίνδυνος μιας παγκόσμιας καταστροφής, που μπορεί να σκοτώσει πάνω από 10 εκατομμύρια ανθρώπους, πιθανότατα θα είναι ένας ιδιαίτερα μολυσματικός ιός, παρά ένας πόλεμος.Δεν θα σκοτώνουν οι ρουκέτες, αλλά τα μικρόβια. Μία από τις αιτίες είναι ότι έχουμε επενδύσει τεράστια ποσά για την πυρηνική αποτροπή, αλλά έχουμε επενδύσει ελάχιστα σε ένα σύστημα που σταματά μια επιδημία».
Γι’ αυτό ακριβώς ο Γκέιτς είναι μια από τις προσωπικότητες που καθόρισαν αυτό τον αιώνα την εξελικτική πορεία του πλανήτη. Ενας από τους πρωτοπόρους που μπορούν να κάνουν προβολή στο μέλλον. Η μοίρα της Ευρώπης και των ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια έπεσε στα χέρια φτηνών λαϊκιστών από τη μία και καλοπροαίρετων μέτριων πολιτικών από την άλλη.
Κανείς από τους ηγέτες των ισχυρών χωρών δεν βλέπει πέρα από τη μύτη του. Και δεν μιλάμε για τις γραφικές και μοιραίες φιγούρες του Ντόναλντ Τραμπ και του Μπόρις Τζόνσον, που διαχειρίζονται τις τύχες μιας παλιάς και μιας νέας αυτοκρατορίας με τρόπο που σου κόβεται η ανάσα. Μιλάμε για τη σοβαρή γυναίκα, αλλά αμφιλεγόμενη πολιτικό, την καγκελάριο Αγκελα Μέρκελ. Δεν έχει αμφισβητήσει κανείς τις ικανότητές της. Κάθε άλλο. Μάλιστα, ο Μπαράκ Ομπάμα -σύμφωνα με τον μύθο, που δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα-, όταν αποχώρησε από τον Λευκό Οίκο, της παρέδωσε το δαχτυλίδι του ελεύθερου κόσμου. Είναι από τους ηγέτες που μισεί ο σημερινός Αμερικανός Πρόεδρος . Και, πράγματι, η Μέρκελ κράτησε σταθερά το τιμόνι στη μεγάλη οικονομική κρίση. Κυβέρνησε με λάθη, με εμμονές και κολλήματα, αλλά στο τέλος οδήγησε το πλοίο με ασφάλεια στο λιμάνι.
Τώρα, όμως, είναι όλα αλλιώς. Η πανδημία δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα στον «πειθαρχημένο» Βορρά και στον «άσωτο» Νότο. Ολοι έχουμε χτυπηθεί το ίδιο. Δεν ζητούν οι νότιοι -και η Γαλλία μαζί τους- ευρωομόλογο για να δαπανήσουν σε διορισμούς και ρουσφέτια, αλλά για να κρατήσουν όρθιους, με αξιοπρέπεια και πρόσβαση στην Υγεία, τους πολίτες.
Η Γερμανία, με τη στάση της το 2010, είχε πολλούς υποστηρικτές που ζητούσαν παραδειγματική τιμωρία των νοτίων. Τώρα θα έχει μαζί της, στο τέλος της καταστροφής, μόνο την οικονομική ελίτ της χώρας της. Τους παλιούς φίλους του Σόιμπλε. Αυτή τη φορά με την ανάλγητη στάση της βάζει βόμβα στα θεμέλια του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Αν η Ιταλία καταρρεύσει και αποχωρήσει από την Ε.Ε. για να επιβιώσει, σε μια πιο χαμηλή κλίμακα, με το δικό της νόμισμα, προφανώς θα ακολουθήσει η Ισπανία. Τότε, για ποια Ευρώπη θα μιλάμε; Για τη Γερμανία και τους μικρούς γείτονές της;
Ο νότος έχει εναποθέσει τις ελπίδες του στον Μακρόν. Χωρίς αμφιβολία, ο Γάλλος Πρόεδρος έχει ωριμάσει. Λέει τα σωστά πράγματα με τον σωστό τρόπο. Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν θα έχει το σθένος να κάνει το επόμενο δεκαήμερο τον μεγάλο και ιστορικό εκβιασμό στο Βερολίνο. Γιατί χωρίς τη Γαλλία δεν υπάρχει Ευρώπη και αυτό οι Γερμανοί το γνωρίζουν. Αν συμφωνήσει σε ένα μεσοβέζικο συμβιβασμό, όπως έκαναν οι προκάτοχοί του, το μέλλον της Ευρώπης είναι αβέβαιο και οι ζωές όλων μας μπαίνουν σε μια νέα κακή πορεία, στην οποία δεν υπάρχουν σταθερές στο επίπεδο ζωής.
Τίποτα δεν θα είναι όπως παλιά.
Οι παλιότεροι θυμούνται εκείνη την εξαιρετική τηλεοπτική παραγωγή της τότε ΕΙΡΤ, τη μεταφορά στην τηλεόραση του αριστουργήματος του Νίκου Καζαντζάκη «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται». Όσοι την έχουμε δει, θυμόμαστε τον τοκογλύφο γερο-Λαδά να κλαίει πάνω από τα βαρέλια με τις κρυμμένες λίρες του όταν καιγόταν όλο το χωριό και μαζί το σπίτι του. Θα αδικούσε τον εαυτό της, την ιστορία της και την πορεία του ευρωπαϊκού πολιτισμού η καγκελάριος, αν ο ιστορικός του μέλλοντος την ταύτιζε με τον θλιβερό και τραγικό ήρωα του μεγάλου Έλληνα λογοτέχνη.