Οι νέες αυταπάτες του Αλέξη Τσίπρα: Περπατάει σαν νικητής με τα παπούτσια του ηττημένου...
της Αγγελικής Σπανού
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ διαχειρίζεται τη νέα πολιτική πραγματικότητα με τα παλιά εργαλεία. Δηλαδή:
- Επαφίεται στο επικοινωνιακό του ταλέντο και την δεξιότητά του στους τακτικισμούς για να επιβληθεί εσωκομματικά
- Επενδύει στη στρατηγική του ώριμου φρούτου για την ανακατάληψη της εξουσίας (αρκεί να είσαι δεύτερος για να γίνεις κάποια στιγμή πρώτος)
- Δυσκολεύεται να καταλάβει τα αίτια της ήττας, παρά τον εκτενή -αλλά ελλειμματικό- κομματικό απολογισμό
Αλλά:
-Η υπεροχή του στο εσωκομματικό παιχνίδι έχει αντικειμενική προθεσμία: Εάν οι επόμενες διπλές εκλογές φέρουν μια διπλή ήττα για τον ΣΥΡΙΖΑ, όλα θα καθοριστούν από την αρχή και τίποτα δεν θα είναι δεδομένο, ούτε βέβαια η ηγεσία. Το χάρισμα του αρχηγού τεκμηριώνεται από τις εκλογικές επιτυχίες και μέχρι το 2018 ο Αλέξης Τσίπρας διαρκώς κέρδιζε, δηλαδή πετύχαινε την άνοδο του ποσοστού του κόμματός του, μέχρι την τελική επικράτησή του. Εάν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης χάσει ξανά εκλογές, και μάλιστα διπλές, θα αμφισβητηθεί ακόμη και από εκείνους που δεν “καίγονται” για την επιστροφή στην εξουσία.
-Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο δεύτερος πυλώνας του δικομματισμού αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι νομοτελειακά θα αναλάβει ξανά την ευθύνη της διακυβέρνησης. Οπωσδήποτε η παρακμή του ΚΙΝΑΛ δίνει χρονικά περιθώρια στον ΣΥΡΙΖΑ, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι το ΚΙΝΑΛ θα φθείρεται επ αόριστον ούτε ότι δεν θα εμφανιστεί άλλο κόμμα στον προοδευτικό χώρο. Με άλλα λόγια ο ΣΥΡΙΖΑ ευνοείται από τις δυσκολίες του βασικού ανταγωνιστή του στην κεντροαριστερά αλλά όσο η δύναμή του εξαρτάται από την αδυναμία των άλλων, η κυριαρχία του θα είναι εύθραυστη.
-Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε τις εκλογές κυρίως γιατί νίκησε το αντιΣΥΡΙΖΑ ρεύμα. Οσο πάνε γύρω-γύρω (φταίει το μνημόνιο, οι αρμοί της εξουσίας που δεν ελέγχθηκαν κλπ) και δεν κατανοούν πώς και γιατί διαμορφώθηκε και επικράτησε το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, δεν θα μπορέσουν να επικοινωνήσουν με τους προοδευτικούς πολίτες που δεν ανέχονται το ύφος εξουσίας της κυβέρνησης Τσίπρα (πολακισμός, παπαγγελοπουλισμός κοκ), που δεν συγχωρούν όχι μόνο τη συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ αλλά και τα εύθυμα κολλητηλίκια με τον Καμμένο, που καταδικάζουν την αντιθεσμικότητα ακόμη και σε αυτή τη χώρα της θεσμικής υπανάπτυξης, που πιστεύουν στις μεταρρυθμίσεις, που απεχθάνονται τον πελατειασμό, που θέλουν πολιτισμική εγγύτητα με τους κυβερνώντες.
Συμπέρασμα: Ο Αλέξης Τσίπρας είχε μάθει να κερδίζει. Από τότε που ήταν υποψήφιος δήμαρχος μέχρι τότε που έγινε πρωθυπουργός, στο πολιτικό βιογραφικό του υπάρχουν μόνο επιτυχίες. Ακόμη και στις τελευταίες εκλογές το 32% οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην προσωπική του προσπάθεια (πχ έπαιξε ρόλο η συνέντευξή του στον ΣΚΑΪ).
Τώρα φοράει τα παπούτσια του ηττημένου αλλά περπατάει σαν νικητής. Κάνει, δηλαδή, τα ίδια κόλπα στο εσωκομματικό παιχνίδι και παίζει το ίδιο έργο στη Βουλή, στα ΜΜΕ, στις δημόσιες εμφανίσεις του. Δεν έχει φτιάξει ένα νέο επιτελείο που να μπορεί να ανταπεξέλθει στις νέες απαιτήσεις, δεν έχει βγάλει μπροστά νέα πρόσωπα, δεν αρθρώνει νέο λόγο ούτε κοιτάζει με νέο τρόπο την πραγματικότητα.
Το 2015 είχε κερδίσει τις εκλογές επειδή θεωρήθηκε απρόβλεπτος και επομένως ικανός να συγκρουστεί με το σύστημα και έπεισε ότι εκφράζει το νέο. Σήμερα η κοινωνική πλειοψηφία ζητά βελτίωση βιοτικού επιπέδου, ποιότητας ζωής και προοπτική. Σε τι από αυτά έχει καλύτερη πρόταση;