Γίνεται πολύς λόγος τελευταία για αξιοπρέπεια, την οποία μάλιστα ακούω πως έχουμε ξανακερδίσει τις τελευταίες εβδομάδες με την στάση μας. Νιώθουμε πιο αξιοπρεπείς έχοντας σηκώσει ξανά το κεφάλι ψηλά, αντιστεκόμενοι σθεναρά στους δανειστές μας, λέγοντας όχι στη γερμανική ηγεμονία… Όλες αυτές οι συζητήσεις με κάνουν να συνειδητοποιώ πόσο υποκειμενική είναι τελικά (και) αυτή η έννοια. Γιατί για μένα, αξιοπρεπές είναι να τηρείς τις δεσμεύσεις και τις υποχρεώσεις σου. Αξιοπρεπές είναι να ζεις εντός των δυνατοτήτων σου. Αξιοπρεπές είναι να εννοείς αυτά που λες και να λες αυτά που εννοείς.
Την αξιοπρέπειά μας την απωλέσαμε, όταν μετά από κακή διαχείριση δεκαετιών, χρεοκοπήσαμε το κράτος μας και για να επιβιώσουμε αναγκαστήκαμε να ζητήσουμε κι άλλα δανεικά, όχι από τις αγορές, αλλά από από την Eυρώπη και το ΔΝΤ, που μας τα έδωσαν (και μάλιστα με πολύ χαμηλά επιτόκια), αλλά με πολλούς και σκληρούς όρους. Την αξιοπρέπειά μας τη χάσαμε στη συνέχεια ξανά και ξανά, κάθε φορά που προσπαθώντας να αποσπάσουμε “άλλη μία δόση” αρνηθήκαμε να συγκρουστούμε με τα πραγματικά δομικά προβλήματα της χώρας, θυσιάζοντας τον παραγωγικό ιστό για τα μικροπολιτικά μας συμφέροντα. Τη χάνουμε όμως και σήμερα, όταν στο όνομα της διαπραγμάτευσης μπλέκουμε μέσα, τους Ναζί, τον φασισμό, την Κατοχή…
Δεν θεωρώ δε πως κερδίζουμε κάτι προκαλώντας με αυτόν τον τρόπο έναν από τους πιο ισχυρούς εταίρους μας, αντίθετα, νομίζω ότι τον κάνουμε πιο σκληρό και πιο εκδικητικό. Προς Θεού, δεν ισχυρίζομαι ότι είναι αναξιοπρεπές το να ζητάς όταν έχεις ανάγκη. Δεν είναι αναξιοπρεπές το να προσπαθείς να εξασφαλίσεις ένα καλύτερο αύριο για το λαό σου, να ανακουφίσεις τη δραματική πραγματικότητα που ζουν όλο και περισσότεροι πολίτες αυτής της χώρας, κάθε άλλο. Αλλά επειδή για άλλη μια φορά ζητάμε, επειδή για άλλη μια φορά βρισκόμαστε στο περιθώριο της Ευρώπης, ως η μόνη χώρα που πέρασε από πρόγραμμα και βρίσκεται ακόμη στη δύσκολη σημερινή κατάσταση, καλό θα ήταν να το κάνουμε με σοβαρότητα, σύνεση και λογική.
Μπορεί από πλευράς εσωτερικής κατανάλωσης το θυμικό του λαού μας να είναι καλός προσωρινός σύμμαχος της νέας κυβέρνησης, αλλά τους έξω μόνο με συγκεκριμένα επιχειρήματα, μόνο με δεσμεύσεις και στρατηγικές υποχωρήσεις θα τους πείσουμε να μας δώσουν τις ανάσες που ζητάμε. Εξάλλου, και οι ξένοι δεν είναι από πέτρα, έχουν κι αυτοί το δικό τους “θυμικό”. Είναι λάθος να το ξεχνάμε.
