Κατερίνα Παναγοπούλου: Και ξαφνικά κάποιοι της έδωσαν σημασία...

Οτι του άρεσε πάντα η καλοπέραση το είχαμε καταλάβει – μας το έδειξε από την πρώτη στιγμή που μας συστήθηκε, τότε με τις μαθητικές καταλήψεις. Επειδή όμως, τελευταία, αρχίζουμε να διαπιστώνουμε μια εμφανή ροπή προς τη λεγόμενη χλίδα (όρος της ενδόξου εποχής του λάιφσταϊλ από τις αρχές του αιώνα, σήμερα πια απηρχαιωμένος), χρήσιμο είναι να υπενθυμίσουμε στον πρωθυπουργό ή να του γνωστοποιήσουμε, διότι μπορεί να το ακούει πρώτη φορά, πως ό,τι λάμπει δεν είναι απαραιτήτως χρυσός.

του Στέφανου Κασιμάτη*

Θέλω να πω ότι, επειδή επρόκειτο για την κ. Παναγοπούλου, αυτό δεν σημαίνει ότι θα χειριζόταν το ζήτημα ως κ. Παναγοπούλου. Η χήρα του αειμνήστου Περικλή Παναγόπουλου το χειρίσθηκε ως Κατερίνα, με αποτέλεσμα να κάνει μαντάρα την κατάσταση, που η ίδια προσφέρθηκε να διασώσει. Αν δεν παρεξηγείτε την τάση μου προς τα σαχλά λογοπαίγνια, θα έλεγα ότι η Κατερίνα Παναγοπούλου ξεκατίνιασε την υπόθεση διάσωσης του σκαφάτου πρωθυπουργού.

Κατ’ αρχάς, είναι άδικος, νομίζω, ο ισχυρισμός ότι η κυβέρνηση έσπρωξε την κ. Παναγοπούλου να βγει μπροστά για να καλύψει τον Τσίπρα. Οποιος έχει ακούσει τη συνέντευξη έχει πεισθεί και για την ειλικρίνεια και για την ένταση των αισθημάτων που τρέφει η κ. Παναγοπούλου για τον πρόεδρο Τσίπρα. Μιλούμε για cheerleader, ίσως μεγαλύτερη και από αυτή τη Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου. Τέτοιου επιπέδου θαυμασμός και αφοσίωση. (Αν, λέω εγώ με τη νοσηρή φαντασία μου, αυτές οι δύο κυρίες συμπέσουν ποτέ στα βουλευτικά έδρανα του ΣΥΡΙΖΑ θα ξεμαλλιαστούν αγρίως. Πολύ το φοβάμαι, αλλά και πολύ θα ήθελα να το δω…)

«Εγώ πιστεύω», δηλώνει η κ. Παναγοπούλου, «ότι είναι ικανότατος να σώσει τον τόπο και τον έσωσε, από εκεί που τον οδήγησαν άλλοι οι οποίοι κάνουν κριτική. Και δεν θα ήμουν εκεί, δεν θα συνεργαζόμουν, αν δεν τον πίστευα…». Τι περισσότερο να πει για να μας πείσει; Πράγματι τον πιστεύει και γι’ αυτό τον εξέθεσε. Νόμισε ότι θα ήταν πειστικότερη η υπεράσπιση που έσπευσε να παράσχει, αν έκανε μια προφορική ερμηνεία του γραπτού κειμένου που της είχαν ετοιμάσει για να διανεμηθεί μέσω ΑΠΕ. Τα μεταξωτά βρακιά, όμως, δεν πάνε σε όλους, για λόγους που είναι άκομψο να θυμίσω, και μάλιστα όταν συζητούμε για μια κυρία αξιοσέβαστης ηλικίας. Το αποτέλεσμα ήταν να εκθέσει τον εαυτό της, τον αείμνηστο σύζυγό της και, περισσότερο από όλους, εκείνον που προσφέρθηκε να σώσει: τον Τσίπρα.

Διότι εκείνη, με τη φυσικότητα που την κάνει να νιώθει ο πλούτος, παρουσιάζει την κρουαζιέρα με τη θαλαμηγό «Odyssey» (αξιοπρόσεκτη η ειρωνεία, μέσα στο πλαίσιο της κρίσης) σαν κάτι απλό και συνηθισμένο – προσιτό σε όλους, θα έλεγε κανείς. Είσαι κουρασμένος και το αξίζεις; Πες το στην κ. Κατερίνα και εκείνη κανονίζει. Υπομονή, όμως, γιατί υπάρχει σειρά… Για τους περισσότερους τρίτους, όμως, εκείνους που προφανώς δεν είναι τόσο εξοικειωμένοι με το «δικαίωμα» του κάθε σκληρά εργαζομένου σε μια κρουαζιέρα με ιδιωτική θαλαμηγό, είναι αυτή η αφελής φυσικότητα της κ. Παναγοπούλου που σοκάρει. Μα, γιατί δεν τρώνε brioche, αφού δεν έχουν ψωμί; Ο καθένας μας καταλαβαίνει ότι η αποδοχή ενός δώρου συνεπάγεται υποχρέωση – είναι ένα ανθρωπολογικό δεδομένο αυτό, το οποίο ισχύει παντού και πάντα, θα έλεγα. Πώς, λοιπόν, δέχεσαι ένα δώρο αξίας πολλών δεκάδων χιλιάδων ευρώ; (Απλό: κατεβάζεις ένα σφηνάκι ηθικό πλεονέκτημα και το χωνεύεις.)

Επειτα, τον αείμνηστο εκείνη τον ενέπλεξε στη δυσάρεστη δημοσιότητα, με τη θλιβερή εικόνα που παρουσίασε ενός ετοιμοθάνατου ανθρώπου, ο οποίος νιώθει τον Τσίπρα σαν γιο του και του παραχωρεί τη θαλαμηγό του, επειδή τον βλέπει (από την τηλεόραση, φαντάζομαι) κουρασμένο. Με την κ. Κατερίνα, εννοείται, στον ρόλο της καλής νεράιδας. Το πώς η ίδια εκθέτει τον εαυτό της στη συνέντευξη είναι τόσο κραυγαλέο, ώστε η αξιοπρέπεια επιβάλλει να το προσπεράσουμε.

Τίθεται ζήτημα διαπλοκής; Τολμώ να πω ότι δεν το νομίζω, με την έννοια τουλάχιστον της συναλλαγής. Τίθεται μάλλον ζήτημα αβάστακτης ελαφρότητας. Αυτή ήταν πάντα η κ. Παναγοπούλου: επιζητούσε έναν δημόσιο ρόλο, χωρίς ποτέ να ξέρει τι ακριβώς θέλει, χωρίς επεξεργασμένη στρατηγική, χωρίς στόχους – κάτι σαν δημόσια καλή νεράιδα γενικών χρήσεων, ας πούμε. Ολοι οι προηγούμενοι δεν την πήραν ποτέ στα σοβαρά. Οι σημερινοί τής έδωσαν σημασία και κάποιο ρόλο στο παρασκήνιο και, αν κρίνω από το πάθος με το οποίο υπερασπίστηκε τον Τσίπρα, δεν μου μένει αμφιβολία ότι την κέρδισε.

Ο ρόλος αυτός δεν είναι δα κανένα φοβερό κρατικό μυστικό. Η ίδια αποκάλυψε (ποτέ δεν το είχα ακούσει προηγουμένως, μέχρι να το πει η ίδια) ότι εδώ και τρία χρόνια είναι άμισθη σύμβουλος του πρωθυπουργού και μάλιστα για θέματα «Διασποράς και επενδύσεων»! Θα μου πείτε –και πολύ σωστά, διότι κόντευα να το ξεχάσω– ότι και ο Καρανίκας είναι σύμβουλος του Τσίπρα, έμμισθος αυτός. Γιατί όχι η κ. Παναγοπούλου, που μάλιστα ξέρει από Διασπορά και επενδύσεις; Στο κάτω κάτω, τι είναι μακροπρόθεσμα η ξεκούραση που μας προφέρουν λίγες μέρες με ένα σκάφος στο Ιόνιο; Είναι, ουσιαστικά, μια αναγκαία επένδυση που κάνουμε για την καλή λειτουργία του οργανισμού μας…

*Αναδημοσίευση του άρθρου με τίτλο «Ξεκατίνιασμα» απο την στήλη «Φαληρεύς» της Καθημερινής