Του Θανάση Γεωργακόπουλου
Ο Κώστας Σημίτης -πέραν όλων των άλλων- υπήρξε η πλέον συνεπής και εξέχουσα μορφή της ελληνικής εκδοχής της σοσιαλδημοκρατίας. Μιας έννοιας δυσφημισμένης στην Ελλάδα εξαιτίας της καθήλωσης της εγχώριας Αριστεράς στα κομμουνιστικά πρότυπα αλλά και του μεγάλου “αποθέματος” “εθνικολαϊκής” δεξιάς στην πατρίδα μας.
Ανήκε, κατ’ ουσίαν, σ’ αυτό το ρεύμα από την προδικτατορική περίοδο, όταν ίδρυσε -μαζί με άλλους- τον Όμιλο Παπαναστασίου, την ίδια ώρα που στον κεντροαριστερό χώρο υπήρχαν οι Δημοκρατικοί Σύνδεσμοι του Α. Παπανδρέου. Το έχει περιγράψει στα βιβλία του αλλά ακόμα πιο καθαρά, ώστε να δείξει την ιδιαιτερότητα του ιδεολογικοπολιτικού του στίγματος, στη δευτερολογία του, στο ιστορικό Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ του 96, όπου εξελέγη Πρόεδρός του.
Είναι κι αυτός ένας λόγος που υπήρξε διαχρονικά ο βασικός και προσφιλής στόχος από δύο -φαινομενικά αντίθετες- πλευρές, αυτές των προαναφερθέντων ρευμάτων. Για παράδειγμα, στο μακρινό παρελθόν, δεχόταν τις σκληρές επιθέσεις από τη μια του Ν. Κωνσταντόπουλου, ως προέδρου του τότε Συνασπισμού (και εγκάρδιου συμμάχου του Ά. Τσοχατζόπουλου) καθώς και των εσωκομματικών λαϊκιστών αντιπάλων του κι από την άλλη του Μ. Έβερτ (με συμβουλές του Γ. Λούλη) ως Προέδρου της Ν.Δ. και επιφανούς εκπροσώπου της “εθνικολαϊκής” Δεξιάς. Το ίδιο φαινόμενο παρουσιάστηκε και στη συνέχεια με τους διαδόχους αυτών των ρευμάτων.
Σήμερα, με αφορμή την υπόθεση Παπαντωνίου, το άσβεστο μίσος για τον Κώστα Σημίτη, δηλαδή για την ευρωπαϊστική και ορθολογική σοσιαλδημοκρατία, επανεμφανίσθηκε δριμύτερο. Πρωταγωνιστές από τη μία πλευρά ο ΣΥΡΙΖΑ κι από την άλλη τα περιτρίμματα του (μικρο)καραμανλισμού και της (κυβερνώσας και μη) ακροδε(υπερ)δεξιάς.
Μάλιστα, οι κυβερνώντες την ίδια ώρα που (δε ντρέπονταν και) δικαιολογούσαν στην προσφυγή τους στη Δικαιοσύνη τις περικοπές των συντάξεων του 2011 και 12 λόγω των έκτακτων δημοσονομικών αναγκών (!), φόρτωναν στη διαφθορά και την οκταετία Σημίτη τη χρεωκοπία της χώρας (!!).
Μέχρις εδώ όλα έχουν την εξήγηση και την ερμηνεία τους, καθώς, πέραν των αυτόνομων χαρακτηριστικών τους, είναι εμφανή τα παραπλήσια και συγκοινωνούντα χαρακτηριστικά αυτών των δύο ρευμάτων που εξηγούν το κοινό τους μίσος κατά του Κ. Σημίτη.
Υπάρχει, όμως, ένα ερώτημα που χρήζει απάντησης. Και το ερώτημα αφορά εκείνους που στο παρελθόν υποστήριξαν (ακόμα και άκριτα) το εγχείρημα του Κ. Σημίτη και σήμερα είτε στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ είτε καλούν σε “προοδευτικό μέτωπο” μαζί του ενώ, σε κάθε περίπτωση, έχουν ανακαλύψει σ’ αυτόν μια… ραγδαία σοσιαλδημοκρατικοποίηση.
Τι λένε άραγε, λοιπόν, αυτά τα… παλληκάρια για την καινούρια επίθεση και το νέο οχετό εναντίον του Κ. Σημίτη; Πως ερμηνεύουν την επίθεση του -κατ’ αυτούς- σοσιαλδημοκρατικοποιούμενου ΣΥΡΙΖΑ στο σοσιαλδημοκράτη Σημίτη;
Λέτε να απαντήσουν;