Μεγάλη αίσθηση προκάλεσαν τις μέρες που μας πέρασαν οι τοποθετήσεις των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ Εύης Καρακώστα και Γιώργου Κυρίτση περί “ταξικού” προσανατολισμού της κυβερνητικής πολιτικής. Πρόκειται άραγε για μια σειρά από άστοχες δηλώσεις ή αποκαλύπτουν κάτι περισσότερο;
Κατά τη γνώμη μου, μπορούμε να καταλάβουμε αρκετά πράγματα από αυτές, τα οποία δεν είναι απαραίτητα όσα θα φανταζόταν κανείς σε πρώτη σκέψη. Αρχικά, είναι ένας τρόπος να περάσουν οι κυβερνώντες ένα μήνυμα σε κάποιους ψηφοφόρους τους, στη λογική του “μην ακούτε τι λέμε έξω και τι ψηφίζουμε μέσα, εμείς με το μέρος σας είμαστε”. Όμως, ποιοι είναι τελικά αυτοί με το μέρος των οποίων τάσσονται μέσω των μέτρων που επέλεξαν να προκρίνουν στο νέο πρόγραμμα; Είναι άραγε οι οικονομικά πιο αδύναμοι;
Η απάντηση είναι όχι, γιατί το πρόγραμμα αυτό καταδικάζει τους ήδη άνεργους σε επ’ αόριστον ανεργία κι επίσης στέλνει εκεί αρκετούς νυν εργαζόμενους. Βάζει άραγε η κυβερνητική πολιτική τους “ταξικούς εχθρούς” του πλούτου και του κεφαλαίου στη θέση τους; Η απάντηση είναι ναι, με την προϋπόθεση ότι όσοι βγάζουν πάνω από 20 χιλιάδες ευρώ το χρόνο είναι πλούσιοι και άρα ταξικοί εχθροί.
Στην πραγματικότητα, ο μόνος ταξικός πόλεμος που συντελείται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα είναι αυτός μεταξύ ανθρώπων που θέλουν να δουλέψουν και να παράγουν και αυτών που ασπάζονται την αμίμητη φράση περί καριέρας και χολέρας. Άλλη μια δήλωση που χρήζει ειδική ερμηνείας…
