Με τους τόνους να κινούνται πια σε επίπεδα προεκλογικής πόλωσης, συναντώ τις τελευταίες μέρες όλο και πιο συχνά άρθρα που προσπαθούν να εντοπίσουν τον “ένοχο” για τη νέα περιπέτεια στην οποία έχει μπει η χώρα. Φταίει το ανεδαφικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ; Φταίει η κυβερνητική ανικανότητα; Η αναλγησία της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Ο τυχοδιωκτισμός της διατήρησης ή της απόκτησης της εξουσίας; Φταίμε εμείς, που υποκύψαμε στη λογική πως η μόνη εναλλακτική που είχαμε ήταν αυτή μεταξύ κακών και λιγότερο κακών επιλογών;
Είναι κατά τη γνώμη μου αυτό το τελευταίο, η αποδοχή του ότι δεν είχαμε περιθώριο για κάτι καλύτερο, που οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο. Αναρωτιέμαι, τι θα είχε γίνει αν είχαμε πιέσει ως προς την ανάγκη πραγματικής συναίνεσης νωρίτερα; Αν είχαμε επιμείνει στο μοντέλο κυβερνήσεων εθνικής συνεννόησης, αντί να δίνεται συστηματικά λευκή κάρτα σε μια κυβέρνηση που στην πραγματικότητα δεν έδωσε έμφαση στις μεταρρυθμίσεις, που αρνήθηκε να δώσει ανάσες στον πολύπαθο ιδιωτικό τομέα, που αποδείχθηκε δέσμια των συμφερόντων που κρατούν τη χώρα μας σε ομηρία όλα αυτά τα χρόνια, όλα στον βωμό της περίφημης σταθερότητας, που τελικά μπορεί να αποδειχθεί τόσο βραχύβια;
Όχι, δεν είναι συνήγορος του ΣΥΡΙΖΑ όποιος τα λέει αυτά. Η ζωή δεν είναι μαύρη-άσπρη, η πολιτική είναι πολύπλοκη και παραμελώντας τη χρησιμότητα της εποικοδομητικής κριτικής και της συζήτησης είναι που πέφτουμε στις πιο επικίνδυνες παγίδες. Το μερίδιο ευθύνης και του ΣΥΡΙΖΑ είναι τεράστιο. Με την αδιαλλαξία του και τις ανεδαφικές του υποσχέσεις βάζει φωτιά στο ήδη φορτισμένο κλίμα, εκμεταλλεύεται την όποια ελπίδα έχει ακόμα ο ταλαιπωρημένος λαός και πουλάει ένα καλύτερο αύριο, απολύτως απατηλό. Αλλά μιλώντας για ανευθυνότητα, είναι σοβαρή στάση το να υπονοεί ο υπουργός Οικονομικών πως αν έρθει στην εξουσία το αντίπαλο δέος το ενδεχόμενο Grexit θα επανέλθει στο προσκήνιο; Χρειάζεται να είναι κάποιος υποστηρικτής του ΣΥΡΙΖΑ για να διαπιστώσει πως το να ρισκάρεις πολιτικά στην πλάτη των καταθέσεων του κόσμου είναι ακραία ανεύθυνο; Το πιο ανησυχητικό; Ξεχνάμε πως έχουμε ακόμα πολλά να χάσουμε, αν όλα αυτά οδηγήσουν σε ατύχημα. Το ότι τη “γλιτώσαμε” σε προηγούμενες φάσεις δεν σημαίνει πως θα τη γλιτώσουμε και τώρα, ειδικά όταν ο συστημικός κίνδυνος της Ελλάδας για την υπόλοιπη Ευρωζώνη είναι τόσο μικρότερος.
Έχουμε μπει εκ νέου σε μια απρόβλεπτη δίνη, από την οποία μόνο με τη συναίνεση μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων της χώρας μπορούμε να βγούμε, είναι λοιπόν κρίμα που οποιαδήποτε μορφή συνεννόησης μοιάζει πια με όνειρο θερινής νυκτός. Μην ψάχνετε όμως για τους υπαίτιους μόνο στη μία ή στην άλλη πλευρά, there’s more than enough blame to go around…
