Ευριπιώτης για το χειρουργείο στο κεφάλι: Για επτά ώρες δεν ήμουν στη Γη

Ο Κώστας Ευριπιώτης δύο εβδομάδες μετά την αποκάλυψη για το σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε και το χειρουργείο που υποβλήθηκε στο κεφάλι μίλησε για τις δύσκολες στιγμές που πέρασε στο νοσοκομείο.

“Για επτά ώρες δεν ήμουν στη Γη. Τόσο κράτησε το χειρουργείο στο οποίο υποβλήθηκα, για να αφαιρεθεί η φλεγμονή που είχα στο κεφάλι μου. Ήταν μια πολύ σοβαρή εγχείρηση, που δεν θέλω να ζήσει κανένας. Δοξάζω τον Θεό, γιατί τώρα νιώθω καλά. Είμαι κουρασμένος και το μόνο που πρέπει να κάνω τώρα είναι να έχω ηρεμία. Για όσο χρειαστεί, θα απέχω. Με την υγεία μας δεν παίζουμε” είπε ο γνωστός ηθοποιός σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα Espresso.

Το πρόβλημα του γνωστού ηθοποιού άρχισε να γίνεται εμφανές λίγο πριν από το Πάσχα. Καθώς έκανε πρόβες μαζί με συναδέλφους του για την παράσταση ‘Πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης’ στο θέατρο Αθηνά, άρχισε να ξεχνάει τα λόγια του και να έχει έντονους πονοκεφάλους.

“Όλα ξεκίνησαν στις πρόβες. Πήγαινα να πω τα λόγια του κειμένου και σταματούσα απότομα. Εγώ δεν αντιλαμβανόμουν τίποτα στις πρόβες. Νόμιζα ότι όλα βαίνουν καλώς. Πήγαινα να κάνω φινάλε και ξαφνικά έλεγα άλλα πράγματα που δεν είχαν σχέση με το κείμενο. Ωστόσο οι συνάδελφοί μου διαπίστωσαν το πρόβλημα. Η αλήθεια είναι ότι όλο αυτό που πέρασα ήταν μια μεγάλη περιπέτεια με την υγεία μου, η οποία μου παρουσιάστηκε εντελώς ξαφνικά” σημείωσε ο Κώστας Ευριπιώτης.

“Πήγα και έκανα μια μαγνητική και διαπίστωσα ότι κάτι δεν πάει καλά. Κατόπιν έκανα εγκεφαλογραφήματα για να δω τι τρέχει ακριβώς” ανέφερε ο γνωστός ηθοποιός.

“Υποβλήθηκα, λοιπόν, στη δύσκολη επέμβαση η οποία είχε επιτυχία” είπε συγκινημένος από το σπίτι του όπου επέστρεψε στις αρχές της εβδομάδας. “Το τηλέφωνο δεν το ανοίγω πλέον και αποφεύγω κάθε είδους συνομιλία. Θέλω ηρεμία, ένα βιβλίο και να βρίσκομαι στη θάλασσα”.

“Εισέπραξα τόση αγάπη από τον απλό κόσμο όλο αυτό το διάστημα, που πραγματικά δεν το πίστευα ότι είμαι τόσο σημαντικός για αυτούς τους ανθρώπους. Δεν πίστευα ότι θα μου έδειχναν εμπράκτως τόσο μεγάλο ενδιαφέρον και συμπαράσταση. Μου έλεγαν φίλοι και το προσωπικό του νοσοκομείου ότι έπαιρναν τηλέφωνο για να μάθουν για την κατάσταση της υγείας μου, άλλοι αν χρειάζομαι βοήθεια. Τρομερή αγάπη. Και τώρα που σιγά – σιγά επανέρχομαι στα καλά μου, βουρκώνω όταν θυμάμαι όλα αυτά”.