Αναθεωρητικό ξήλωμα και τουρκική απειλή

Ας μου συγχωρεθεί μια ταπεινή, ευκαταφρόνητη τρόπον τινά αναδρομή. Πριν τρείς μήνες και παρά τις πληροφορίες ρωσο-ουκρανικής αποκλιμάκωσης, είχα υπογραμμίσει σε κείμενο μου (η οσμή της πυρίτιδας huffingtonpost.gr), προεξοφλώντας τον πόλεμο ότι «στο σιτοβολώνα της Ευρώπης, ρυμουλκείτε επαναδιευθέτηση, εδαφική ως επι το πλείστον, η οποία θα προκαλέσει ένα αρνητικό ντόμινο, έναν ωστικό αντίκτυπο σε όλο το περιφερειακό status quo. Η εδαφική ακεραιότητα παύει να θεωρείται ιερή…» Ο απευκταίος τούτος ‘‘χρησμός’’ σε ενεστώτα χρόνο επαληθεύεται ως δυσοίωνο γεγονός, ύστερα από την στρατιωτική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Στις παρυφές της ανατολικής Ευρώπης ο πολιτικός χάρτης αναστατώνεται με παταγώδη κρότο. Στον απόηχο του η εύθραυστη ευρωπαϊκή συμφωνία περί συνόρων έσπασε βίαια. Πλέον αλλάζει ο κρατικός διαμοιρασμός, καθώς  ανακατεύεται η χωρική τράπουλα και αναδιανέμονται τα φύλλα κυριαρχίας. Ξανά η σπλαχνική ιστορία προειδοποιεί θυμόσοφα, ως άλλη φιλότιμη Κασσάνδρα, ότι η γεωγραφία αναπαριστά ένα επεισόδιο της διεθνούς πολιτικής. Παραδίδει ένα θνησιγενές πανόραμα της κρατικής εξουσίας επι του εδάφους.

Οι διεθνείς σχέσεις δεν φωτογραφίζουν στατικές και άψυχες εικόνες, παρά κινηματογραφούν δυναμικές ταινίες με πολιτικά εναλλασσόμενες σκηνές. Σε ζώνες ευέξαπτου διακρατικού ανταγωνισμού η ανωτέρω εντροπία γίνεται νόρμα.

Επιστρέφουμε στη ρωσική διείσδυση στη πολύπαθη Ουκρανία. Μακριά από τις βροντώδης καταδίκες, τους επικοινωνιακούς λεονταρισμούς και τις εξοντωτικές κυρώσεις, σύσσωμης της Δύσης, το Κίεβο απολαμβάνει ένα αργό βασανιστήριο. Η ταλαίπωρη πρωτεύουσα εγκλωβίστηκε με τον ρωσικό Μινώταυρο, χορεύοντας θανατηφόρα με τον Άδη. In rerum natura, το ουκρανικό έδαφος ακρωτηριάζεται επώδυνα.

Άραγε μήπως ζητωκραυγάζουμε, πάνω απο τον αργό θάνατο της Ουκρανίας, ερωτάται καλόπιστα κάποιος;

Στο φιλοσοφικό μεταίχμιο των εξελίξεων θωρούμε ότι μέσα από το κλαδωτά χαρακώματα του πολέμου αναβλύζει το οξύ του αναθεωρητισμού. Ένα καυστικό υγρό το οποίο καταπίνει η διεθνής τάξη, αργά και μιθριδατικά, καθόσον περιχύνεται στη νοτιοανατολική Ευρώπη και τις θαλάσσιες λεκάνες της. Όταν ποτίζεται με έμπρακτο μιλιταρισμό, ο αναθεωρητισμός απορροφά βιτριολικές ιδιότητες.

Τώρα η εφαρμογή πολιτική πυγμής τιτρώσκει ή ορθότερα αποσαθρώνει το οικοδόμημα της διεθνούς οργάνωσης.

Δύο ισχυρά στρώματα του μεταπολεμικού consensus, διαβρώνει και αλλοιώνει με τη δραστικότητα του ο αναθεωρητισμός, α) την ιερότητα των συνόρων και β) τον σεβασμό της εδαφικής ακεραιότητας. Κρηπιδώματα αμφότερα της διεθνούς νομιμότητας, στερεώνουν τη συνοχή του εδαφικού καθεστώτος, εγγυόνται δηλαδή τη νομική αλήθεια της πολιτικής γεωγραφίας. Με άλλες λέξεις, τα σύνορα ως κρατικές περιφράξεις εμπεδώνουν το status quo, το οποίο απορρέει ρητώς σε πλέγμα διεθνών συνθηκών(Λωζάνη λ.χ.)

Συνταγμένες, πολλοί εξ αυτών, με το ερυθρό μελάνι, ομηρικών αιματοχυσιών και εχθροπραξίων, οι εδαφικοί τίτλοι-κυριότητας κραδαίνουν βαριά κληρονομιά. Κάποιοι τους εποφθαλμιούν, τους ζηλεύουν παθιασμένα. Πρώτα όμως επιβάλλεται να γκρεμίσουν τη πραγματική και θεσμική πανοπλία τους, ήτοι να αλώσουν την ‘‘οσιότητα’’ των συνόρων.

Την στιγμή μάλιστα, όπου η Ρωσία στο πολεμικό πεδίο τριπλασιάζει τα εδάφη της, με την Ουκρανία, να ηττάται. Πανηγυρίζουμε, εν ολίγοις το αργό ψυχορράγημα της τελευταίας.

Σήμερα η τουρκική βουλιμία κάθεται σε τραγικά καιροσκοπικά ελατήριο. Η απειλή πλέον φλερτάρει με την ένοπλη διάσταση και η Ελλάδα, αναλώνεται σε ιδεοληψίες που πλατσουρίζουν μέσα στην αφελή αφασία και τους επικίνδυνους πόθους. Αντίπαλος της πατρίδας μας είναι η Τουρκία, αγαπητοί.

Μοιραία, οι κραδασμοί του ουκρανικού σεισμού θα προκαλέσουν ρωγμές σε όλη την περιοχή και όσοι επίδοξοι εκλαμβάνουν το εδαφικό καθεστώς ως ασφυκτικό κουστούμι ενός ρωμαλέου σώματος, πιθανόν να εισέλθουν στο πειρασμό της αδικοπραξίας.

Από τούδε και στο εξής ο διαβρωτικός αναθεωρητισμός θα τελεί σε ανενόχλητη έξαρση, μετατρεπόμενος σε στρατιωτικό πειθαναγκασμό.

Θα αποτελεί κανονικότητα της διεθνούς συμπεριφόρας.

Μια ζωτική διευκρίνιση, άλλο η Ρωσία, που συνιστά μια μεγάλη πυρηνική δύναμη και άλλο η Τουρκία που φιγουράρει ως δυνάμει μεσαία χώρα. Δεν συγκρίνονται τα διεθνοπολιτικά μεγέθη, και ουτε πρέπει να περιποιούμε στη Τουρκία αναλογη τιμη, κεφαλαιώδους – παγκόσμιου παίκτη.