Ουδετερότητα ή ΝΑΤΟ: Αύριο στην Αθήνα η Σάνα για τη στρατηγική επανατοποθέτηση της Φινλανδίας - Η προσωπικότητα της 36χρονης πρωθυπουργού

Σε µια κρίσιµη φάση που συγκλονίζει ολόκληρο το τοπίο ασφάλειας της Ευρώπης και σε µια ιστορική στιγµή αλλαγής προσανατολισµού στις διεθνείς σχέσεις της χώρας της η 36χρονη Φινλανδή πρωθυπουργός Σάνα Μάριν έρχεται αύριο Πέμπτη στην Αθήνα για συνάντηση και επίσημες συνομιλίες με τον Κυριάκο Μητσοτάκη στις 13:00 το μεσημέρι.

Η νεότερη πρωθυπουργός στην παγκόσµια ιστορία που εδώ και 2,5 χρόνια ηγείται ενός κυβερνητικού συνασπισµού πέντε κοµµάτων, στα οποία πρωτοφανώς στα πολιτικά χρονικά επικεφαλής είναι γυναίκες, αναµένεται να µεταφέρει στην ελληνική πρωτεύουσα τον αέρα της ισότιµης κουλτούρας µεταξύ των δύο φύλων. Κυρίως, όµως, η επίσηµη επίσκεψή της θα επικεντρωθεί, κατά τη συζήτηση µε τον Κυριάκο Μητσοτάκη, στο θέµα της ένταξης της σκανδιναβικής χώρας στο ΝΑΤΟ.

Εδώ και οκτώ εβδοµάδες στο αρχιτεκτονικό αµάλγαµα κλασικής αρχιτεκτονικής και πρωτοπόρου ντιζάιν που δεσπόζει επιβλητικά στην οικοδοµική εµφάνιση της χερσονήσου της Βαλτικής όπου είναι χτισµένο το Ελσίνκι, οι κάτοικοι της φινλανδικής πρωτεύουσας δεν συζητούν άλλο θέµα. Μόνο την εσπευσµένη επιδίωξη συµµετοχής της χώρας τους στη κοινή άµυνα του ΝΑΤΟ.

Η µεταστροφή των 5,5 εκατοµµυρίων κατοίκων της σκανδιναβικής χώρας, που αποκαλούν την πατρίδα τους Σουόµι, είναι εντυπωσιακή. Πριν από τρεις µήνες εκθείαζαν υπερήφανοι τις αρετές της αδέσµευτης, ευθυγραµµισµένης στην ουδετερότητα, εξωτερικής πολιτικής της Φινλανδίας και τον διεθνώς αναγνωρισµένο ρόλο της ως ειρηνευτικής δύναµης.

Ακόµη και στις αρχές Φεβρουαρίου όταν ρωσικά στρατεύµατα συγκεντρώνονταν στα σύνορα της Ουκρανίας, η πρωθυπουργός Σάνα Μάριν, µιλώντας στο υπουργικό συµβούλιο του οποίου τα 12 από τα 18 µέλη είναι γυναίκες, επέµενε ότι ήταν «πολύ απίθανο» η χώρα της να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ κατά τη διάρκεια της θητείας της. Τρεις µήνες αργότερα, µετά την επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία, άλλαξαν όλα δραµατικά.

Στη συντριπτική πλειονότητα του πληθυσµού έχει κιόλας διαµορφωθεί στέρεη η πεποίθηση ότι «η Ρωσία µε την οποία µοιραζόµαστε χερσαία σύνορα µήκους 1.300 χιλιοµέτρων δεν είναι ο γείτονας που νοµίζαµε».

Οι πρόσφατες δηµοσκοπήσεις είναι αποκαλυπτικές για τις διαθέσεις της κοινής γνώµες. Τα ευρήµατά τους δείχνουν ότι το 68%, µε τάσεις ανόδου, των ερωτηθέντων είναι υπέρ της ένταξης στην Ατλαντική Συµµαχία. Μόνο το 12% επιµένει στην αδέσµευτη ουδετερότητα, αιτιολογώντας τη στάση του υπό τον φόβο της πρόκλησης στον επιθετικό γείτονα.

Αλλωστε στα 105 χρόνια ανεξαρτησίας της, από την εποχή της µπολσεβίκικης επανάστασης -µετά από 150 χρόνια τσαρικής κυριαρχίας- η χώρα τους έχει υποστεί άγριες αµυχές και αιµατηρές γρατσουνιές από τα αιχµηρά νύχια της ρωσικής αρκούδας.

Μόνο που τώρα πια οι Φινλανδοί δεν θέλουν να µείνουν ξανά µόνοι σε µια ενδεχόµενη σύρραξη µαζί της. Οπως συνέβη στον πεντάµηνο χειµερινό πόλεµο που εξαπέλυσε εναντίον της η τότε Σοβιετική Ενωση το µακρινό, αλλά όχι λησµονηµένο 1939. Οι µαχητικοί Φινλανδοί αντιστάθηκαν θαρραλέα µέσα στα χιόνια στους εισβολείς του Κόκκινου Στρατού που εκστράτευσε εναντίον της χώρας τους µε 21 µεραρχίες 450.000 ενόπλων και 2.500 αεροσκάφη που βοµβάρδισαν ανελέητα το Ελσίνκι.

Χωρίς εξωτερική στρατιωτική βοήθεια, µε λιγότερους από 100.000 φαντάρους και επιστρατευµένους πολίτες, µε µόνο 114 αεροπλάνα, η Φινλανδία ταπείνωσε επί τρεις µήνες τους επιδροµείς του Στάλιν που προέβλεπε αλά τωρινό Πούτιν µια αστραπιαία νίκη. Οι ηρωικοί Φινλανδοί σε θερµοκρασίες κατάψυξης 40 βαθµών Κελσίου υπό το µηδέν, µε σκι και αυτοσχέδια εκρηκτικά, κατατρόπωσαν τις στρατιωτικές δυνάµεις του και σµπαράλιασαν τη φήµη της υποτιθέµενης εµπόλεµης αποτελεσµατικότητας του εχθρού. Ωστόσο, τελικά, οι αµυνόµενοι υπέκυψαν στην αριθµητική υπεροχή των επιτιθέµενων αντιπάλων, παραχωρώντας τον Μάρτιο του 1940 το 11% των εδαφών τους.

Η βαριά κατάθλιψη της ήττας και του εδαφικού ακρωτηριασµού κυριάρχησε για χρόνια στον γενναίο πληθυσµό της µικρής χώρας. Η ίδια ψυχολογική συντριβή περιέγραψε, αργότερα, την κατάσταση ευµενούς ουδετερότητας της χώρας απέναντι στους Σοβιετικούς κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέµου, η οποία βαφτίστηκε υποτιµητικά «φινλανδοποίηση». Ορος που συνόψιζε την πειθήνια στάση του ασθενέστερου απέναντι στην πίεση του ισχυρού γείτονά του µε αντάλλαγµα ή τίµηµα τη διατήρηση της εθνικής κυριαρχίας του πρώτου.

Τα τραύµατα, όµως, εκείνου του ρωσο-φινλανδικού πολέµου και οι πληγές στην αξιοπρέπεια της φιλοδυτικής ταυτότητας των Φινλανδών ποτέ δεν επουλώθηκαν. Εκτοτε, βέβαια, έχει διανυθεί µακρύς θεραπευτικός χρόνος και µπόλικο νερό έχει χυθεί στις µυλόπετρες της διεθνούς πολιτικής σκηνής. Στον απόηχο, όµως, της βάναυσης εισβολής των Ρώσων στην Ουκρανία, η Φινλανδία ανασύρει ζοφερές µνήµες από οικεία δεινά, αλλά ταυτόχρονα διακηρύσσει την αποφασιστικότητά της να αποκρούσει κάθε απόπειρα βιασµού της εδαφικής ακεραιότητας και της ανεξαρτησίας της. Απλώς γατί είναι ίσως η µόνη ευρωπαϊκή χώρα που περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη καταλαβαίνει σήµερα τους βασανισµένους Ουκρανούς. Πέρασε παρόµοια δοκιµασία στο παρελθόν και δεν θέλει ούτε κατά διάνοια να την ξαναζήσει.

Η λέξη είναι… «αποτροπή»

Αναπόφευκτα η σκανδιναβική χώρα των χιλίων λιµνών -αν και έχει 187.888 από αυτές- πασίγνωστη για τις σάουνες, τους τάρανδους, τα απέραντα δάση και το χωριό του Αϊ-Βασίλη, αναζητά εγγυηµένη οµπρέλα προστασίας από τα σύννεφα µιας επικείµενη καταιγίδας που πυκνώνουν απειλητικά στα ανατολικά της.

Ως µέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν παρακινείται από απελπισία, αλλά µεθοδεύει τα επόµενα βήµατά της µε ρεαλισµό. Ηδη από την πρωθυπουργό Σάνα Μάριν και τον πρόεδρο Σάουλι Νιίνιστο ως τα κόµµατα της αντιπολίτευσης και µε τη σειρά τους, παραδίδοντας τη σκυτάλη, τους απλούς ψαράδες ρέγκας, τους ανθρακωρύχους τύρφης,τους ξυλοκόπους σηµύδας, η λέξη που κυριαρχεί πλέον στα χείλη όλων είναι «αποτροπή».

Μαζί µε το ρώτηµα στο µυαλό κάθε ορθολογικού Φινλανδού πολίτη «τι στο διάβολο κάναµε µέχρι τώρα; Γιατί δεν κινητοποιηθήκαµε νωρίτερα;». Η αλήθεια είναι ότι η χώρα επί δεκαετίες εξοπλιζόταν µε προµήθειες στρατιωτικού υλικού τόσο από την Ανατολή όσο και από τη ∆ύση. Εµενε, όµως, σταθερά εκτός αµυντικών συνασπισµών, στρεβλώνοντας την εξωτερική πολιτική της.

Παρά τις κοινές ασκήσεις, τις διµερείς σχέσεις, τους δεσµούς και τη στενή συνεργασία της µε το ΝΑΤΟ, αντιµετώπιζε µε καχυποψία την ενταξιακή σύνδεσή της µε τη συµµαχία των 30 κρατών-µελών του στο πλαίσιο της αδιαπραγµάτευτης τοποθέτησης υπέρ της ύφεσης και της ειρηνικής σύγκλισης µεταξύ Ανατολής και ∆ύσης.

Επρεπε να αντικρίσει κατάµατα τις σφαγιαστικές θηριωδίες των Ρώσων και τις συµφορές των αµάχων στην Ουκρανία για να ξανασκεφτεί µε υπευθυνότητα όσα µέχρι χθες κιόλας της φαίνονταν αδιανόητα. Ο φιλειρηνικός ιδεαλισµός της εξατµίστηκε µπροστά στην ανάγκη να επανεξετάσει τα βασικά και να απαντήσει ακαριαία στο αµείλικτο ερώτηµα «µε το θύµα ή µε τον θύτη» που θέτει µε δριµύτητα ο πόλεµος.

∆εν δίστασε στιγµή η κυβέρνηση της χώρας και -υπό το σκεπτικό ότι η αποστασιοποίηση δεν είναι νίκη, ενώ η ουτοπία αποτελεί τεµπελιά- έστειλε όπλα στην Ουκρανία . ∆εν λογάριασε την κατά τα 90% εξάρτησή της από το ρωσικό φυσικό αέριο και εκδήλωσε ανοιχτά την προθυµία της να ενταχθεί άµεσα στο ΝΑΤΟ. «Μέσα στην άνοιξη», δήλωσε µε σθένος η Σάνα Μάριν, λαµβάνοντας υπ’ όψιν της την ανυποµονησία για το ίδιο άλµα της πλειοψηφίας των 200 βουλευτών του κοινοβουλίου. Η κοινή λαχτάρα ξεσήκωσε κύµα ενθουσιασµού στο Ελσίνκι, που απέχει µόλις 300 χλµ. από τη ρωσική Αγία Πετρούπολη, στο Εσποο, στο Τάµπερε, στο Λάχτι, στο Οουλου, στο Τουρκού, καθώς και σε µικρότερες πόλεις της χώρας της.

Στον νου των κατοίκων τους στριφογυρίζει το σκοτεινό ενδεχόµενο η Ρωσία να τους επιτεθεί προτού η Φινλανδία τεθεί υπό τον διασυµµαχικό νατοϊκό αµυντικό µηχανισµό. Ηδη η χώρα δέχτηκε δύο ρωσικές κυβερνοεπιθέσεις καθώς και παραβίαση του εναέριου χώρου της από ρωσικό µαχητικό αεροσκάφος την περασµένη εβδοµάδα.

Το κλίµα έντασης πυροδότησαν περαιτέρω οι ρωσικές προειδοποιήσεις για εγκατάσταση πυρηνικών όπλων στη Βαλτική, πιθανότατα στον µικρό ρωσικό θύλακα του Καλίνινγκραντ, µεταξύ Πολωνίας και Λιθουανίας, εφόσον η Φινλανδία ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Στο βαροµετρικό χαµηλό των απειλητικών εκβιασµών της θυµωµένης Μόσχας, το πιεσµένο Ελσίνκι δεν έχει άλλα περιθώρια παρά µόνο να βιαστεί να αποκτήσει αλεξικέραυνο.

Παρ’ όλα αυτά δεν του διαφεύγει ότι πνιγµένοι µέσα στο ντελίριο του παροξυσµού τους οι εριστικοί Ρώσοι µπορεί περιφρονήσουν ως γυναίκα την πρωθυπουργό τους, όπως υποτίµησαν ως ηθοποιό τον Ζελένσκι. Και στις δύο περιπτώσεις, πάντως, κακό του ξερού κεφαλιού τους. Ευτυχώς, κατά τη µέχρι βεβαιότητας άποψη των στερεοτυπικά ακραία εσωστρεφών, µελαγχολικών και θεωρούµενων ως αντικοινωνικών κατοίκων της, η cool χώρα τους βρίσκεται σε άξια χέρια.

Για πέµπτη συνεχόµενη χρονιά η Φινλανδία ανακηρύχθηκε η πιο ευτυχισµένη χώρα του κόσµου, µε βάση τον ετήσιο δείκτη του ΟΗΕ.  Απολύτως δίκαια. Η ευηµερία των κατοίκων της εδράζεται στο καλύτερο δηµόσιο εκπαιδευτικό σύστηµα στον κόσµο, στην υψηλής ποιότητας δωρεάν υγειονοµική περίθαλψη, στις εύρυθµες δηµόσιες υπηρεσίες, στην ευρεία εµπιστοσύνη στην εξουσία και στα χαµηλά επίπεδα εγκληµατικότητας και ανισότητας, καθώς και στη διαρκή περιβαλλοντική µέριµνα των οικοσυστηµάτων.

Χώρα-πρότυπο

Η κοινωνική υποστήριξη, η κρατική ειλικρίνεια και γενναιοδωρία καθιστούν παγκόσµιο πρότυπο την πατρίδα του συµφωνικού συνθέτη Γιαν Σιµπέλιους και των χεβιµεταλάδων Λόρντι, των πιλότων της Φόρµουλα 1 Ραϊκόνεν και Χάκινεν, του ποδοσφαιριστή Λίτμανεν και του µπασκετµπολίστα Μάρκανεν, του σκηνοθέτη Ακι Καουρισμάκι. Εντάξει, πίνουν ντόπια βότκα µε το παραπάνω τα Σαββατοκύριακα, αλλιώς δεν παλεύεται η βαριά παγωνιά του χειµώνα, της µεγαλύτερης εποχής στη βόρεια αυτή χώρα που εκτείνεται µεταξύ του 60ού και του 70ού βόρειου Παραλλήλου των συντεταγµένων του πλανήτη.

Από την άλλη, ο υψηλός βαθµός προσωπικής ελευθερίας και η ισότητα των φύλων σε όλους τους κοινωνικούς ρόλους, οικογένεια, εργασία, διοικητικά και πολιτικά πόστα, σφυρηλατούν µια οπωσδήποτε δυναµική και µάλλον υγιή κοινωνία. Τις τύχες της οποίας διαχειρίζεται ως πρωθυπουργός της χώρας από τον ∆εκέµβριο του 2019 η Σάνα Μιρέλα Μάριν.

Τρίτη γυναίκα πρωθυπουργός σε µια χώρα που δεν σκοτίζεται µε διακρίσεις, η λεπτή, ύψους 1,68 µ. χωρίς τακούνια και βάρους 60 κιλών καστανόξανθη γαλανοµάτα, µε φωτεινό πρόσωπο και πλατύ χαµόγελο, η Μάριν καλωσορίστηκε στον κυβερνητικό θώκο ως επιβεβαίωση της κοινωνικής αµεροληψίας και της ενθάρρυνσης της νεανικότητας στα επίσηµα αξιώµατα. Γεννηµένη στις 16 Νοεµβρίου 1985 στο Ελσίνκι, µεγάλωσε στο Τάµπερε. Παιδί µιας φτωχικής οικογένειας µε µόνιµα οικονοµικά προβλήµατα, βίωσε έντονα ως µικρό κοριτσάκι τον χωρισµό των γονιών της.

Ο πατέρας της Λάουρι, γκαρσόνι σε εστιατόριο, µετά από το µπλέξιµο του σε έναν καβγά ξυλοκοπήθηκε άγρια, εγχειρίστηκε για αφαίρεση αιµατώµατος στον εγκέφαλο και ύστερα από παραµονή µηνών σε νοσοκοµείο εξήλθε µισοανάπηρος. Ηταν που ήταν επιρρεπής στο αλκοόλ, τον πήρε η κάτω βόλτα. Κατέληξε µπεκρής, µε αποτέλεσµα η σύζυγός του να τον διώξει από το σπίτι και να σέρνεται άστεγος, άνεργος και διαρκώς «στουπί» κάτω από τις γέφυρες του Χακανιέµι στο Ελσίνκι. Με τη βοήθεια της πανταχού παρούσας κοινωνικής πρόνοιας αποσύρθηκε στη βόρεια Σαβονία όπου ζούσε ως τα 65 του, όταν και πέθανε στο αναπηρικό του καροτσάκι το καλοκαίρι του 2020. Φεύγοντας άφησε πίσω του δύο παιδιά από προηγούµενο γάµο, ενώ είχε εγκαταλείψει νωρίς και τη µικρή Σάνα -που δεν του ξαναµίλησε ποτέ- µαζί µε τη µητέρα της. Η τελευταία µετακόµισε στο Τάµπερε µαζί µε τη σύντροφό της, µε συνέπεια η νεαρή κόρη της να µεγαλώσει µε δύο µανάδες.

Ακόµη, όµως, και στην αναγνωρισµένα προοδευτική Φινλανδία οι οµοφυλόφιλες οικογένειες αποτελούσαν ταµπού. Η πιτσιρίκα, ωστόσο, βάλθηκε να διαψεύσει ότι η ανατροφή από γονείς του ίδιου φύλου ήταν επιζήµια για το µέλλον της. Είχε τσαγανό και ήταν πεισµατάρα. ∆εν καταχώνιασε σε ερµητικά κλειστή ντουλάπα το οικογενειακό περιβάλλον στο οποίο µεγάλωνε και χάρη στην έµφυτη ειλικρίνειά της δεν υπέστη εκφοβιστικό µπούλινγκ στο σχολείο. Περιγράφοντας τον εαυτό της ως ένα «παιδί του ουράνιου τόξου», έχει εκµυστηρευτεί ότι το δυσκολότερο πράγµα που αντιµετώπισε στην εφηβεία της ήταν η σιωπή µιας σκόπιµης απόκρυψης που την περιέβαλλε. Αυτή η κοινωνική αορατότητα της οικογένειάς της τής προκαλούσε περιστασιακά ανάµεικτα συναισθήµατα ανικανότητας και µειονεξίας. «∆εν µας αναγνώριζαν ως αληθινή οικογένεια, ισότιµη µε τις άλλες. Αλλά η απαξιωτική τους στάση δεν µε κατέβαλε». Αρα και δεν τη σφράγισε η κακοήθης συµπεριφορά των «κοµ ιλ φό» άλλων µε ψυχολογικές ουλές.

Μεγάλωσε σε µια φυσιολογική, συνηθισµένη καθηµερινότητα, µε συνεχή στήριξη από τις δύο µητέρες της σε κάθε της επιλογή. ∆ούλευε σε ένα φουρνάρικο ενώ παράλληλα σπούδαζε στο πανεπιστήµιο. Ηταν το πρώτο άτοµο στη χαµηλής ταξικής προέλευσης οικογένειά της που φοίτησε σε ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυµα. Συνδέθηκε ερωτικά µε τον άνδρα της ζωής της, τον συµµαθητή της Μάρκους Ράικονεν, ποδοσφαιριστή της τοπικής οµάδας, στην τελευταία τους χρονιά στο Λύκειο. Συγκατοίκησαν στο ίδιο σπίτι στην περιοχή Κάλεβα κοντά στο Τάµπερε και απέκτησαν µαζί τον Ιανουάριο 2018 ως ανύπαντρο ζευγάρι µία κόρη, την Εµα Αµαλία.

Ως γονείς επισφράγισαν τον 16χρονο δεσµό τους και παντρεύτηκαν όταν η νύφη ήταν ήδη πρωθυπουργός, στην πρωθυπουργική κατοικία Κεσεράντα, µια θερινή βίλα στο Ελσίνκι, µε καλεσµένους µόνο 40 άτοµα από το στενό οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον του ζευγαριού. Τα ονόµατα των παρόντων στη γαµήλια τελετή δεν κοινοποιήθηκαν. Τα φινλανδικά ΜΜΕ είναι φειδωλά στη δηµοσιοποίηση προσωπικών δεδοµένων. Οχι ότι και καλά τα σέβονται, αλλά η κατ’ εξοχήν ατοµικιστική κοινωνία της χώρας διατηρεί απόρθητα στεγανά. Ακόµη και το όνοµα της βιολογικής µητέρας της πρωθυπουργού, πόσο µάλλον αυτό της συντρόφου της, είναι άγνωστα στο πλατύ κοινό. Αρκεί πάντως που το τελευταίο αναγνωρίζει φυσιογνωµικά την επικεφαλής της κυβέρνησης.

Στη λεωφόρο της επιτυχίας

Στα 21 της χρόνια, µε πτυχίο στη ∆ηµόσια ∆ιοίκηση, έγινε µέλος της νεολαίας του Σοσιαλδηµοκρατικού κόµµατος. Εξυπνη, δραστήρια, φιλική και ως εκ τούτου αποδεκτή στην τοπική κοινωνία βούτηξε µε χάρη στην πισίνα της ενεργού πολιτικής ζωής της Φινλανδίας. Εξελέγη και επανεξελέγη στο δηµοτικό συµβούλιο της ιδιαίτερης πατρίδας της, ενώ στα 30 της οι κάλπες της εκλογικής περιφέρειας του Πίρκανµαα, µε πρωτεύουσα το Τάµπερε, την ανακήρυξαν βουλευτή στο εθνικό κοινοβούλιο.

Η λεωφόρος της επιτυχίας είχε στρωθεί µε υλικό οδοποιίας τη λαϊκή ψήφο. Εγινε αθόρυβα η πρώτη αναπληρώτρια αρχηγός του κόµµατος και υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών το 2019. Οταν την ίδια χρονιά ο ηγέτης του Σοσιαλδηµοκρατικού κόµµατος και πρωθυπουργός Αντι Ρίνε παραιτήθηκε επειδή χειρίστηκε αδέξια µια απεργία στα ταχυδροµεία της χώρας. Η ευθιξία, εξάλλου, στις σοβαρές δηµοκρατίες είναι συνώνυµη του ήθους του πολιτικού.

Μεµιάς αυτός αντικαταστάθηκε στο νευραλγικό πόστο του από τη µόλις 34χρονη Σάνα Μάριν, η οποία ανανέωνε τις προσδοκίες για τον ευπρεπή σχεδιασµό του µέλλοντος της πατρίδας της. Η πεντακοµµατική κεντροαριστερή κυβέρνηση συνασπισµού µε επικεφαλής την ίδια το εγγυόταν στην αίθουσα της Βουλής όπου δεσπόζουν πάνω από την έδρα του προέδρου της πέντε επιχρυσωµένα γύψινα γλυπτά αγάλµατα αφιερωµένα στην εργασία και στο µέλλον.

Συνεπής και εργατική, κέρδισε µε αυτοκυριαρχία την εµπιστοσύνη των Φινλανδών στη διάρκεια της πανδηµίας. ∆εν πτοήθηκε όταν την κατηγόρησαν άδικα ότι µετά από επαφή µε κρούσµα κορωνοϊού πήγε για κλάµπινγκ, και εν τέλει εντυπωσίασε όταν µε φιλοδοξία διαρκείας και εκπόνηση έργου µακράς πνοής εµφανίστηκε πρώτη φορά στη σύνοδο κορυφής της Ε.Ε.

Και προφανώς δεν ενοχλήθηκε όταν έντυπα κοινωνικής κριτικής της πατρίδας της την παρουσίασαν σεξιστικά -πώς θα βγάλουν κι αυτά το ψωµί τους;- ως φλογερή ντίβα µε κολλητή στο καλλίγραµµο σώµα της σατέν τουαλέτα και βαθύ ντεκολτέ χωρίς στηθόδεσµο. Υπερβολές.

Η Σάνα Μάριν είναι µια ηλικιακά νέα, καθώς πρέπει, σκληρά εργαζόµενη µητέρα, ενδυµατολογικά κοµψή και γοητευτικά καλλιεργηµένη γυναίκα πολιτικός που αξιώνει απευθυνόµενη στον λαό της χώρας της να οικοδοµήσει «µια κοινωνία στην οποία κάθε παιδί µπορεί να γίνει οτιδήποτε και στην οποία κάθε άνθρωπος µπορεί να ζήσει και να γεράσει µε αξιοπρέπεια».

Η συγκυρία τη φέρνει σήµερα στο µονοπάτι της θεµελίωσης της υστεροφηµίας της στη φινλανδική ιστορία. Με το κύρος που δεν αποσπάται από µεσοβέζικους ελιγµούς χάριν της βιαστικής προστασίας της χώρας της, αλλά κατακτιέται µε την καθαρή στάση της υπέρ της πλευράς του διεθνούς δικαίου.