Κ. Πάσσαρης: «Κανείς δεν γεννιέται άγιος, ούτε και δολοφόνος. Ο κόσμος θα ήταν καλύτερος εάν δεν είχα γεννηθεί»...
Μία εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη και με μία εκ βαθέων διάθεση… αυτοκριτικής παραχώρησε ο Κώστας Πάσσαρης, ο οποίος αναφέρθηκε στα γεγονότα που τον μεταμόρφωσαν σε έναν από τους πιο αδίστακτους κακοποιούς που έχει γνωρίσει η χώρα.
O διαβόητος κακοποιός βρίσκεται στις φυλακές της Ρουμανίας εδώ και 18 χρόνια και λίγο πριν από μια δίκη στην Αθήνα, αναφέρεται σε συνέντευξή του στο «Πρώτο Θέμα» της Κυριακής στην εγκληματική του δράση.
Τον Σεπτέμβριο του 2018, ο Κώστας Πάσσαρης θα δικαζόταν για τη δολοφονία των δύο αστυνομικών το 2001 που είχε συγκλονίσει την κοινή γνώμη, όμως η δίκη δεν πραγματοποιήθηκε.
Όπως λέει ο ίδιος θέλει να γυρίσει πίσω στην Ελλάδα και να δικαστεί. «Ποτέ δεν ήμουν αντίθετος στο να έρθω στην Ελλάδα και να δικαστώ, αλλά για διάφορους λόγους αυτό δεν έγινε. Όχι όμως εξαιτίας μου. Το είχα ζητήσει και είχα κάνει δύο αιτήσεις με τη μεταφορά μου στην Ελλάδα».
«Κανείς δεν γεννιέται άγιος, ούτε και δολοφόνος. Θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου αγριεμένο. Μου είχαν συμβεί διάφορα πράγματα και σε δικούς μου ανθρώπους. Ωστόσο έχουν δίκιο σε αυτά που έλεγαν εκείνη την εποχή. Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω τι σημαίνει ανθρώπινες αξίες, ενώ έβλεπα γύρω μου δικούς ανθρώπους να πεθάνουν. Ήμουν σε μία άλλη κατάσταση. Κανείς όμως δεν γεννιέται δολοφόνος, ούτε είναι το παιδικό του όνειρο να γίνει δολοφόνος», αναφέρει, μεταξύ άλλων, ο Κώστας Πάσσαρης.
Ανάμεσα στα θύματα του Κώστα Πάσσαρη ήταν και δύο αρχιφύλακες, τους οποίους σκότωσε κατά τη διάρκεια μεταγωγής του στο Γενικό Κρατικό Αθηνών το 2001, όταν και απέδρασε. Τώρα λέει πως θα κοιτούσε στα μάτια τους συγγενείς των θυμάτων του.
Στην ερώτηση του δημοσιογράφου, αν θα έβρισκε το θάρρος να κοιτάξει στα μάτια τους συγγενείς των θυμάτων, ο βαρυποινίτης απαντά: «Θα μπορούσα να το κάνω. Να τους κοιτάξω στα μάτια και να τους πω ότι λυπάμαι για ό, τι συνέβη. Δεν μπορώ να κάνω κάτι περισσότερο για αυτούς». «Ξέρεις, το δυσκολότερο πράγμα είναι ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να αλλάξεις αυτό που έχει συμβεί και, πίστεψέ με, είναι πολύ δύσκολο να ζεις με αυτό» καταλήγει η συνέντευξη.
«Με το διάβασμα άρχισα να αντιλαμβάνομαι διαφορετικά πράγματα» εξομολογείται. «Θυμάμαι που ήμουν μόνος στο κελί μου και έγραφα την εξομολόγησή μου σε τρεις ολόκληρες σελίδες. Διαβάζοντας τις λοιπόν συνειδητοποίησα πως εάν είχες έναν φίλο που έκανε αυτά τα πράγματα δε θα ήθελες να ήταν φίλος σου. Και το δεύτερο που συνειδητοποίησα: ότι ο κόσμος θα ήταν καλύτερος εάν δεν είχα γεννηθεί».