της Αγγελικής Σπανού
Ξέρουμε ήδη ότι στο καλό σενάριο, που ο κορωνοϊός μας αφήσει στις αρχές του καλοκαιριού, θα βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι στα ερείπια της οικονομίας. Ακόμη και αν η ΕΕ πάρει γενναίες αποφάσεις (κάτι καθόλου βέβαιο), ο τουρισμός που στηρίζει σε σημαντικό βαθμό το ΑΕΠ θα πληγεί, η ανεργία θα εκτιναχθεί, μικρομεσαίες επιχειρήσεις θα δυσκολευτούν να ανακάμψουν ή ακόμη και να κάνουν επανεκκίνηση, στον ιδιωτικό τομέα θα γίνουν απολύσεις και μειώσεις μισθών με αφορμή την τηλε-εργασία που θα επεκταθεί και θα παγιωθεί. Εάν μάλιστα υπάρξει δεύτερο κύμα πανδημίας το φθινόπωρο, η κατάσταση θα είναι ακόμη πιο δύσκολη, καθώς θα επαναληφθεί η συνθήκη της καραντίνας με ό,τι αυτό σημαίνει για τις επιχειρήσεις, τους υπαλλήλους τους και τους ελεύθερους επαγγελματίες.
Με δεδομένο ότι προηγήθηκε μια δεκαετία στα μνημόνια, μπορεί κανείς να υποστηρίξει πια ότι στη χώρα μας η κρίση είναι δομή, δεν είναι συγκυρία. Το επιχείρημα ότι τα έχουμε πάει πολύ καλύτερα από άλλες χώρες στη διαχείριση της πανδημίας δεν αρκεί για να ανακουφιστούμε. Η Ιταλία που ζει μια τραγωδία έχει τη FIAT. Και δεν έχει μόνο βαριά βιομηχανία, έχει και παγκοσμίου φήμης design σε όλα τα επίπεδα. Και όχι μόνο αυτό αλλά έχει επίσης τουρισμό στη διάρκεια όλης της χρονιάς, στη Ρώμη, στη Βενετία, στο Μιλάνο, που δεν συγκρίνεται σε μεγέθη με τον δικό μας.
Είναι ένα μόνο παράδειγμα που μπορεί να αναδείξει την ελληνική υστέρηση στην παραγωγή που αποτελεί μοιραίο παράγοντα για τη βελτίωση της θέσης της χώρας στον παγκόσμιο καταμερισμό. Αυτή τη στιγμή τα προβλήματα των εργαζομένων και των εταιρειών αντιμετωπίζονται με κρατικές ενισχύσεις, με επιδόματα. Αλλά αυτό δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα. Για να ανορθωθεί η ελληνική οικονομία θα χρειαστούν πολλές επενδύσεις, ρευστότητα από τις τράπεζες, φαντασία από την ιδιωτική πρωτοβουλία για να προσαρμοστεί η χώρα στους όρους του σύγχρονου ανταγωνισμού που σηματοδοτείται από την εξοικείωση με τις νέες τεχνολογίες και την καινοτομία.
Ακόμη και αν υποθέσουμε (για την οικονομία της ανάλυσης) ότι υπάρχει η ωριμότητα στο πολιτικό σύστημα για συναίνεση στα μεγάλα, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι υπάρχουν οι κοινωνικές αντοχές για αλλαγή ταχύτητας και νοοτροπίας ώστε να γίνει ένα ασφαλές άλμα στο μέλλον μετά από δέκα χρόνια στο κόκκινο.
Η συλλογική κόπωση, διαφορετική για τον καθένα αλλά κοινή, είναι ένας ψυχολογικός παράγοντας που μπορεί να επιδράσει καταλυτικά στο νέο ξεκίνημα που θα είναι ένα ακόμη – μετά από πολλά που προηγήθηκαν και θα ήταν τα τελευταία πριν έρθει η ώρα για το επόμενο.
πηγή: economico.gr