Aς μιλήσουμε για τις αμβλώσεις - όχι για το (αδιαπραγμάτευτο) δικαίωμα - αλλά για τα άλλα, τα μη ειπωμένα…
της Αγγελικής Σπανού
Σε πρώτο επίπεδο, δεν υπάρχει θέμα. Ηταν μια αφίσα κατά των αμβλώσεων στο μετρό που κατέβηκε μετά την κατακραυγή. Ολα καλά; Μάλλον όχι. Αμέσως μετά τις εκλογές, στις 9 Ιουλίου, η Εκκλησία καθιέρωσε την πρώτη Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα ως ημέρα “αγέννητου παιδιού”. Το μάθαμε από το κίνημα «Αφήστε με να ζήσω» που είναι κατά των αμβλώσεων και που -ενθαρρυμένο πλέον από την απόφαση της Ιεράς Συνόδου- κάνει καμπάνια για να προωθήσει τις θέσεις του.
Ο υπουργός Ανάπτυξης και αντιπρόεδρος της ΝΔ Αδ. Γεωργιάδης πρόσφατα, όταν η αθλητική εφημερίδα “Sportime” έκανε ένα πρωτοσέλιδο για το αγέννητο παιδί, “τιτίβισε”: “Συγχαίρω την Εφημερίδα παρά τις αντιδράσεις. Στην Ελλάδα δεν αμφισβητείται το δικαίωμα, της γυναίκας στην άμβλωση, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν αντιλαμβανόμαστε ότι το να έχουμε διπλάσιες εκτρώσεις από γεννήσεις γεννά ζητήματα επιβίωσης του Έθνους μας”.
Εγινε κάποιος ντόρος και το θέμα ξεχάστηκε μέχρι που εμφανίστηκε η αφίσα στο μετρό. Η ΣΤΑΣΥ δέχτηκε γιατί τηρήθηκαν οι τύποι, ο αρμόδιος υπουργός Καραμανλής την υποχρέωσε να την κατεβάσει, ο βουλευτής Μπογδάνος διαφώνησε, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος τον “άδειασε” , ενώ κυκλοφόρησε η πληροφορία ότι μια δημοτική σύμβουλος του Μπακογιάννη έχει σχέση με το κίνημα κατά των αμβλώσεων.
Ξεμπερδέψαμε; Μάλλον όχι. Είναι προφανές ότι η Εκκλησία έχει αποφασίσει να “τρέξει” την υπόθεση, υπάρχει ήδη οργάνωση πολιτών που την υποστηρίζει δυναμικά, πολιτικά πρόσωπα κάτι μισολένε και η συζήτηση έχει ανοίξει. Το ακούς σε εκπομπές και σε παρέες. Μια λέξη που δεν κυκλοφορούσε, η άμβλωση, “τρεντάρει” στα social media. Δεν αμφισβητείται βέβαια η νομιμοποίηση της διακοπής της κύησης, αλίμονο, ούτε βέβαια υπάρχουν εδώ τραμπικοί σκοταδιστές – για όνομα του Θεού! Ομως όλο και κάτι ψιθυρίζεται για το δημογραφικό και κολλάει με τον ετήσιο αριθμό των εκτρώσεων, ο οποίος σκοπίμως διογκώνεται από τους ενδιαφερόμενους, όλο και κάτι ψελλίζεται για το πότε αρχίζει να χτυπάει η καρδούλα του εμβρύου, ενώ επιφανείς αρθογράφοι καταγγέλλουν την προοδευτική σκέψη για τον μανιχαϊσμό της.
Αρχίζει να αναπτύσσεται και επιχειρηματολογία “ναι μεν, αλλά”: Ναι όταν πρόκειται για βιασμό και αιμομιξία, υπάρχει θέμα και με τη φτώχεια, αλλά μην πούμε κιόλας ότι η άμβλωση είναι θεμιτή επιλογή όταν δεν υπάρχει λόγος… Σαν να μην είναι λόγος η επιθυμία μιας γυναίκας να ορίσει το σώμα και το μέλλον της. Σαν να πρέπει να αιτιολογήσει την επιλογή της…
Κάπως έτσι έγινε η αρχή. Εχουμε να δούμε πολλά ακόμη. Μπροστά μας υπάρχει η Αλαμπάμα.
πηγή: economico.gr