Η αλήθεια επίσης είναι ότι παντού συμβαίνουν φυσικές καταστροφές, και πολλάκις υπάρχουν θύματα. Αλλά όχι τόσο αδίκως. Σεισμοί γίνονται στην Ιαπωνία και στο Ιράν. Στην πρώτη περίπτωση όμως τα θύματα μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, στη δεύτερη σε χιλιάδες. Κι αυτό διότι στις οργανωμένες κοινωνίες, υπάρχει το κράτος που σχεδιάζει με βάση τα πραγματικά δεδομένα και όχι με το κισμέτ, ή το «έλα μωρέ τώρα…» ή το «σιγά! Και τι πρόκειται να συμβεί;». Υπολογίζουν όχι μόνο την κακιά στιγμή, αλλά τη χειρότερη. Καταστρώνουν σχέδια, τα προβάρουν, ελέγχουν πως υλοποιούνται, τα διορθώνουν, βρίσκουν τις διόδους διαφυγής, τις σηματοδοτούν, διώχνουν τα αυτοκίνητα που τις κλείνουν, υπενθυμίζουν ξανά και ξανά τους κινδύνους, όπως ενοχλητικά κάνουν οι αεροσυνοδοί πριν από την έναρξη μιας πτήσης. Και μετά ελέγχουν και επικαιροποιούν τα σχέδια έτσι ώστε αν γίνει το κακό να ελαχιστοποιηθούν οι συνέπειες. Αν παρ’ όλα αυτά γίνει το κακό δεν θρονιάζονται σε εκατόμβες νεκρών. Έχουν την ευθιξία να παραιτηθούν, όπως έκανε η υπουργός Εσωτερικών της Πορτογαλίας, όταν στις πυρκαγιές του 2017 έχασαν τη ζωή τους 45 άνθρωποι. Κατά κάποιον τρόπο η παραίτηση είναι άρρητο μέρος του σχεδίου που υλοποιείται.