ΤΟ «ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ, εάν έτσι νομίζετε» όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων και βεβαίως της κυβέρνησης Αριστεράς ήρθε η ώρα να γίνει παρελθόν. Είναι προφανές ότι η χώρα πρέπει να γυρίσει σελίδα. Να εγκαταλείψει την πειθήνια παθητική στάση έναντι των δανειστών της, να απαγκιστρωθεί από τους αυταρχισμούς και τα γερμανικά τελεσίγραφα. Να προχωρήσει σε πολιτική λύση με πρόγραμμα αλλαγών στη λειτουργία του κράτους, που θα προκρίνει η ίδια. Όλοι ξέρουμε πια τι χρειάζεται – δεν έχουμε ανάγκη πλέον τον Τόμσεν για να μας το πει. Και αμέσως μετά, η όποια κυβέρνηση προκύψει από τις εκλογές πρέπει να αντιμετωπίσει τα μεγάλα προβλήματα που άφησε πίσω του το τσουνάμι, με πρώτο την ενίσχυση των αδύναμων κρίκων της κοινωνικής αλυσίδας. Ξέρουμε όλοι ότι η ελληνική κοινωνία εξάντλησε τα περιθώρια των αντοχών και των ανοχών της – κυρίως, έχασε το κουράγιο της. Οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι και οι τίμιοι επαγγελματίες έχουν γονατίσει. Το περίφημο λίπος των Ελλήνων, που «παπαγαλίζουν» στις Βρυξέλλες, το έχουν αποθηκεύσει όλο οι φοροφυγάδες, τους οποίους δυστυχώς στη μεγάλη τους πλειονότητα οι εισπρακτικοί μηχανισμοί απέτυχαν να εντοπίσουν.
ΠΡΟΦΑΝΩΣ αστειεύονται όσοι ζητούν τη λήψη νέων μέτρων και μετά το 2019, που θα τα βαφτίσουν επιπλέον μεταρρυθμίσεις. Η στάση αυτής και των επόμενων κυβερνήσεων, εδώ που έφθασαν τα πράγματα, για περαιτέρω ψαλιδίσματα σε κοινωνικές παροχές οφείλει και πρέπει να είναι σταθερή και αταλάντευτη: «Ο,τι δώσαμε, δώσαμε». Αυτά που ήδη έχουν ψηφιστεί για τα επόμενα χρόνια είναι αρκετά. Πήραµε τα πιο επώδυνα μέτρα µε τον πιο βίαιο τρόπο, πρώτοι από όλους τους νότιους. Κάναµε αυτά που έπρεπε, κι ας ήταν περισσότερα από όσα μπορούσαμε να αντέξουμε. Τώρα εάν οι μεγάλοι της Ευρώπης κόπτονται πράγματι για την Ενωµένη Ευρώπη και για την τύχη του ισχυρού ενιαίου νοµίσµατος, ας κάνουν κάτι κι αυτοί. Με μεθοδευμένες κινήσεις να διορθώσουν τα λάθη στην αρχιτεκτονική της ευρωζώνης πριν εκραγούν η Ρώμη και η Μαδρίτη και μας συμπαρασύρουν όλους στη δίνη. Τα µεγάλα οικονοµικά προβλήµατα είναι καθαρά πολιτικά και απαιτούν πολιτικές λύσεις. Και στο κάτω-κάτω το περίφημο Σύμφωνο Σταθερότητας δεν είναι ούτε η Αγία Γραφή ούτε οι 10 εντολές του Μωυσή. Οι συμφωνίες αλλάζουν όταν πρέπει να αλλάξουν.
ΟΣΟ για εμάς, ήρθε επίσης η στιγμή να σκεφτούμε αλλιώς. Δεν φταίνε πάντα οι ξένοι, όπως και δεν είναι πάντα στραβός ο γιαλός. Εάν ήταν, τόσον καιρό που τον χαρτογραφούμε, θα το είχαµε καταλάβει. Κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις αρµενίζουν στραβά όλα τα χρόνια της κρίσης, καθεµία µε τον τρόπο που έχει μάθει. Μα, τόσο δύσκολο είναι να καταλάβουν οι ηγεσίες και οι βουλευτές, κυρίως των δύο µεγάλων κοµµάτων, ότι η προσωπική πολιτική τους επιβίωση δεν ενδιαφέρει πλέον κανέναν; Είµαστε σε έναν νέο κόσμο και όποιος καταφέρει να βοηθήσει στη σωτηρία της χώρας µε χειροπιαστά αποτελέσµατα, ακόµη και εάν φύγει από το προσκήνιο της πολιτικής, θα περάσει στην ιστορία. Αντίθετα, όποιος µε τερτίπια ρίξει το σκάφος ξανά στα βράχια, τώρα που άρχισε να ξεκολλάει από αυτά, θα πρέπει να φύγει για πάντα από τη χώρα.
ΟΠΟΙΟ αξίωµα και να διαθέτει κάποιος σήµερα, την εποµένη ενός ενδεχόμενου πισωγυρίσματος δεν θα του δοθεί η ευκαιρία να εξηγήσει πώς και γιατί δεν έκανε αυτό που επέβαλαν οι περιστάσεις. Εδώ που φτάσαµε, δεν χωράνε δήθεν πολιτικοί ελιγµοί. Η εντολή των πολιτών είναι µία και θα ισχύσει και την επομένη των εκλογών, ακόμη και αν η Ν.Δ. εξασφαλίσει αυτοδυναμία: Συνεννοηθείτε, αλλάξτε τη χώρα και σώστε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας από τη βαθιά φτώχεια. Και η λύση δεν έχει ούτε αριστερό ούτε δεξιό πρόσημο. Χρειάζεται έκρηξη ανάπτυξης και μικρό αποτελεσματικό κράτος.
Εάν συνεχιστεί για λίγο ακόµη το γνωστό παιχνίδι µε το «τόπι» των ευθυνών που πετάει ο ένας στον άλλο, θα συνεχίσουμε τους κύκλους γύρω από την ουρά μας, με τον ΣΥΡΙΖΑ, τη Ν.Δ. και το Κίνημα Αλλαγής να αυτοσχεδιάζουν τι θα κάνουμε ξαφνικά τα μεγάλα πλεονάσματα που προέκυψαν από το στράγγισμα των πολιτών και την μπαταχτσίδικη συμπεριφορά του κράτους απέναντι σε εκείνους που χρωστά.
ΕΦΟΣΟΝ λοιπόν τα πλεονάσματα μας δημιουργούν τέτοια βασανιστικά αδιέξοδα για το πώς θα τα μοιράσουμε, ποιος λόγος υπήρχε να ξεζουμίσουμε τους πολίτες με τέτοια αγριότητα, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει σάλιο πουθενά για να κινηθεί η αγορά και να πάρουν στοιχειωδώς μπροστά οι μηχανές της πραγματικής οικονομίας; Υποτίθεται ότι οι πολίτες υπερφορολογήθηκαν για κάποιο σκοπό. Για σπουδαίο εθνικό λόγο επεβλήθησαν αυτοί οι πρωτοφανείς κεφαλικοί φόροι. Έγινε όπως μας είπαν, για να μη χρεοκοπήσει η χώρα και να μείνουμε με το κεφάλι έξω από το νερό. Δεν ήξεραν αυτοί που επέβαλαν τα αιματηρά μέτρα τι θα έκαναν τα λεφτά αν περίσσευαν; Και αν στο κάτω-κάτω της γραφής έκαναν λάθος λογαριασμούς και μαζεύουν περισσότερα από όσα ήταν αναγκαία, ας σκεφτούν πώς θα χαλαρώσουν τα λουριά και πώς θα ξεφορτώσουν τα συνήθη υποζύγια, τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους και τους λίγους ελεύθερους επαγγελματίες που συνεχίζουν να πληρώνουν φόρους.
To άρθρο του Γ. Πολίτη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Realnews την Κυριακή, 03 Ιουνίου 2018.