Η επικράτηση της Τουρκίας στο Αφρίν δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Ανοίγοντας, ωστόσο, η όρεξη της Άγκυρας, θα επιδιωχθεί η εμβάθυνση της εδαφικής της διείσδυσης. Έτσι, αναμένεται η παράταση της παραμονής της, κάτι που συνεπάγεται τον περαιτέρω εγκλωβισμό της στο συριακό πρόβλημα. Όμως, μία διαρκής ζώνη ασφαλείας συνεπάγεται στρατιωτική και οικονομική αιμορραγία, όπως ορθά επισημαίνει ο Σωτήρης Ρούσσος, υπενθυμίζοντας μας την τύχη που είχε η ζώνη ασφαλείας του Ισραήλ στον νότιο Λίβανο.
Οι επιπλοκές μίας τέτοιας επιλογής στις σχέσεις με ΗΠΑ-Ρωσία-Ιράν-Σαουδική Αραβία είναι αναμενόμενες. Αν, επί παραδείγματι, δεν επιτευχθεί συμφωνία με την Ουάσιγκτον για την Μανμπίτζ, θα επιχειρήσουν οι τουρκικές δυνάμεις ακόμη και εναντίον των αμερικανικών; Για πόσο καιρό θα ανεχτεί το συριακό καθεστώς και οι σύμμαχοι του την παρουσία της Τουρκίας; Η “συναλλαγή” με τη Ρωσία θα συνεχιστεί επ’άπειρον; Οι Κούρδοι, πέραν του αντάρτικου πόλεως, μήπως στραφούν και στο εσωτερικό της Τουρκίας, επαναφέροντας τον εφιάλτη των επιθέσεων; Πέραν των τακτικισμών (ιδίως της Ρωσίας), πόσο χρήσιμος εταίρος μπορεί να καταστεί η Άγκυρα και δη σε σχέση με τους Κούρδους της Συρίας ώστε να υλοποιήσει τους σχεδιασμούς της; Είναι ο σημερινός Ερντογάν ικανός να αδράξει την ευκαιρία, επιχειρώντας να εξομαλύνει την κατάσταση με το κουρδικό στοιχείο σε Συρία και Τουρκία, στα πρότυπα της σχέσης που ανέπτυξε τα προηγούμενα χρόνια με το αντίστοιχο του Ιράκ; Εντέλει, αν η Τουρκία αρχίσει να φθείρεται στο συριακό/κουρδικό μέτωπο, πως και προς τα που θα εκτονωθεί τυχόν κλιμακούμενη εγχώρια πίεση που θα αισθανθεί ο Ερντογάν, και μάλιστα σε μία κρίσιμη καμπή για την τουρκική οικονομία και ενώ η χώρα βρίσκεται σε οιονεί προεκλογική περίοδο;
Κωσταντίνος Φίλης