Συγκρίσεις

Η είδηση χθες δεν ήταν ούτε στην εντυπωσιακή τελετή ούτε στη μεγάλη συγκίνηση του πλήθους. Ήταν και τα δύο αναμενόμενα στο τελευταίο αντίο ενός χαρισματικού και δημοφιλούς ηγέτη που δεν πέρασε απαρατήρητος ούτε για μια στιγμή στην πορεία του. Τον λάτρεψαν οι φίλοι του και τον πολέμησαν οι αντίπαλοί του.

Η είδηση ήταν η ομιλία του Οικουμενικού Πατριάρχη ο οποίος με απόλυτη συγκρότηση- σε μια γλώσσα που κοντεύουμε να ξεχάσουμε όσοι ζούμε στα στενά όρια του ελλαδικού χώρου- παρέδωσε μαθήματα ενότητας, κατέδειξε ότι είναι μια προσωπικότητα οικουμενικής εμβέλειας και χάραξε τις κατευθύνσεις για την επόμενη μέρα.

Μόνο οι λέξεις που χρησιμοποίησε για να κλείσει οριστικά το θέμα της ακατανόητης διαμάχης της Αθήνας με το Φανάρι φανέρωσε πόσο μάταιη και άνευ λόγου ήταν εκείνη η περιπέτεια. Ύστερα από αυτό η ομιλία του Θεσσαλονίκης Άνθιμου, εκπροσώπου της Ιεράς Συνόδου στην περίσταση, έμοιαζε φτωχή. Το μόνο που θα μας μείνει από αυτή τη ρηχή σε διατυπώσεις και νοήματα ομιλία του ιεράρχη ήταν η προσφώνηση στον έκπτωτο μονάρχη, τον οποίο μάλιστα ανέφερε πριν από τους πρώην προέδρους της Δημοκρατίας. Είναι προφανές ότι η Εκκλησία μας χρειάζεται άμεσα σύγχρονο και ουσιαστικό πνευματικό λόγο, ιδιαίτερα σήμερα που δεν υπάρχει ο ταλαντούχος Χριστόδουλος να καλύπτει τα κενά με τη ρητορεία και τη μεγάλη επικοινωνιακή του άνεση.

 

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ “