Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΜΟΥ από μικρό παιδί είχε μεγάλο ταλέντο. Σε αντίθεση με εμένα, έπιανε το χέρι του. Επαιρνε δυο σανίδες και ένα πριόνι και σε λίγο έφτιαχνε ό,τι μπορείς να φανταστείς. Ηθελε να γίνει μαραγκός. Στην επαρχία όμως τη δεκαετία του ΄70 οι γονείς επέμεναν ότι πρέπει να μάθουμε γράμματα ώστε να βρούμε δουλειά γραφείου στην Αθήνα και να μη ζήσουμε τη δική τους σκληρή ζωή. Εκείνη την εποχή είχαν δίκιο. Τώρα που ο αδελφός μου ο οποίος έγινε τελικά δημόσιος υπάλληλος έχασε τον 13ο και τον 14ο μισθό του, νοσταλγεί την τέχνη που δεν έμαθε. «Αν ήμουν μαραγκός…», λέει κάθε φορά που τον συναντώ στο τριάρι της Καισαριανής, για το οποίο θα δίνει για ακόμη 15 χρόνια σχεδόν τον μισό μισθό του.
Τώρα που η ανεργία γίνεται εφιάλτης, είναι η στιγμή να τα δούμε όλα αλλιώς. Η λύση στην απασχόληση είναι η ανάπτυξη και οι νέες επενδύσεις λένε οι ειδικοί. Υπάρχει όμως και τρίτος, πιο γρήγορος δρόμος: να θυμηθούμε ξανά τα επαγγέλματα που ξεχάσαμε. Η χώρα χρειάζεται εργατοτεχνίτες και μάλιστα πολλούς. Είναι αξιοπρεπές και επικερδές επάγγελμα να είσαι ηλεκτρολόγος, υδραυλικός ή μαραγκός. Ασε που σε απαλλάσσει και από την κατάντια να περιμένεις στην ουρά έξω από τα πολιτικά γραφεία για να εκλιπαρείς για μια σύμβαση στο Δημόσιο.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ “