Επειτα από τρεις μήνες επικοινωνίας με οικονομολόγους, μεγαλοστελέχη τραπεζών και τους λεγόμενους «τεχνικούς του χρήματος», κατάλαβα ποιους μου θυμίζουν: Τους μεγαλογιατρούς που συμμετέχουν στα ιατρικά συμβούλια επωνύμων ασθενών και αφού πρώτα αποσυντονίσουν τους φοβισμένους συγγενείς μετά μιλούν σαν Πυθίες μπροστά στις κάμερες. Οπως και οι μεγαλογιατροί, έτσι και οι ειδικοί της οικονομίας, όταν έχουν να κάνουν με πολύ δύσκολες καταστάσεις καταφεύγουν στην… πολιτική. Μιλούν με ήξεις αφήξεις για να μη ρισκάρουν τη φήμη τους αφού στην πραγματικότητα αδυνατούν να προβλέψουν τι θα συμβεί.
Είναι βέβαιο ότι οι γιατροί και οι οικονομολόγοι όταν κρεμόμαστε από τα χείλη τους μας εκνευρίζουν εξίσου γιατί συντηρούν την αβεβαιότητα και την αγωνία μας για το αύριο. Εχουν δίκιο μόνο ως προς το εξής: Οπως κάθε ασθενής αντιδρά διαφορετικά στη θεραπεία, έτσι και κάθε χώρα αντιδρά με διαφορετικό τρόπο στην κρίση και την ύφεση. Αλλο η Ιρλανδία, άλλο η Αργεντινή και άλλο η Ελλάδα. Στη χώρα μας δεν συμβαίνουν τα συνήθη θαύματα αλλά τα ασυνήθιστα. Γίνονται τα χειρότερα και τα καλύτερα.
Από τους συνομιλητές μου πιο πολύ εμπιστεύομαι τη φίλη μου την Κατερίνα, την εφοριακό. «Γιάννη», μου λέει, «θα τα καταφέρουμε και πάλι. Στο παρά ένα θα σώσουμε την παρτίδα. Θυμήσου τους Ολυμπιακούς Αγώνες».
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ “