Εχω δική μου θυρίδα στην τράπεζα. Εδώ και 10 χρόνια δεν την έχω ανοίξει ποτέ. Το περιεχόμενό της είναι 12 χρυσές λίρες, δύο ζευγάρια σκουλαρίκια και ένα μενταγιόν. Μου τα έδωσε η μητέρα μου λίγο πριν φύγει από τη ζωή μέσα σε ένα μαντιλάκι όπως ακριβώς τα παρέλαβε κι εκείνη από τη γιαγιά μου. Με τον ίδιο τρόπο θέλω να περάσουν στους μεταγενέστερους. Η κάθε χώρα έχει τον δικό της αξιακό κώδικα. Και στη δική μας χώρα η κάθε οικογένεια φυλάει ως ιερά κειμήλια τα χρυσαφικά της γιαγιάς. Δεν τα πουλάει ποτέ παρά μόνο εάν υπάρχει θέμα ζωής ή θανάτου. Τότε δικαιολογούνται όλα. Το ίδιο συμβαίνει και με το κράτος. Θεωρεί ντροπή και μέγιστη αποτυχία να πουλήσει περιουσιακά στοιχεία του Ελληνικού Δημοσίου, παρότι δεκάδες ακίνητα καταρρέουν σε πόλεις και χωριά, ενώ η δημόσια γη καταπατείται συστηματικά από επιτήδειους. Ειλικρινά δεν ξέρω εάν η περιουσία του Ελληνικού Δημοσίου κοστίζει 270 δισ. όπως έχει πει ο κ. Α. Σαμαράς στη Βουλή. Μακάρι να είναι έτσι, αλλά αμφιβάλλω γιατί οι τιμές της γης και των ακινήτων είναι σχετικές και όταν καταλάβει ο πλούσιος γείτονας ότι είσαι έτοιμος για ξεπούλημα, τα αγοράζει για ένα κομμάτι ψωμί. Ωστόσο άμεσα πρέπει να γίνει λεπτομερής καταγραφή των περιουσιακών στοιχείων του κράτους γιατί επί δεκαετίες επικρατεί χάος και σ’ αυτό τον τομέα. Να ξέρουμε πόσα ακριβώς είναι τα «χρυσαφικά» μας και πόσο αποτιμώνται. Και αφού μάθουμε, μετά το ίδιο γρήγορα να αποφασίσουμε πόσο θα περιορίσει το μεγάλο χρέος μας η πώληση ή η ενοικίασή τους για 50 ή 100 χρόνια. Και να δοθούν σε επιχειρηματίες που επιθυμούν να επενδύσουν σοβαρά στη χώρα μας και όχι να τη λεηλατήσουν.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ “