Το καλό παιδί στη συµµορία των σκληρών του σχολείου δεν έχει ποτέ καλή τύχη. Το στέλνουν για θελήµατα, του παίρνουν το χαρτζιλίκι, του στήνουν ακραίες φάρσες και γελούν µε την απελπισία του. Εκείνο, για να κερδίσει την εύνοια και την αποδοχή τους, κάνει ακριβώς ό,τι του λένεκαι µπαίνει στον φαύλο κύκλο της ταπείνωσης. Το παιδί µπορεί να κερδίσει τη µάχη µόνο αν µετατρέψει την ταπείνωσή του σε οργή και δείξειµε έργα, όχι µε λόγια, ότι ηπλάκα τελείωσε.
Η Ελλάδα βρίσκεται στην ίδιαθέση.
Επί ένα χρόνο παριστάνει το καλό παιδί. Υπακούει στις εντολές των ισχυρών κηδεµόνων της και εφαρµόζει πειθήνια τις οδηγίες των δανειστών της.
Καµία άλλη χώρα δεν πήρε σε τόσο µικρό διάστηµα τόσα πολλά και επώδυνα µέτρα. Καµία άλλη σύγχρονη κοινωνία δεν αυτοµαστιγώθηκε τόσο άσχηµα δηµοσίως. Καµία άλλη χώρα για να διατηρηθεί στον «παράδεισο» της ευρωζώνης δεν µετέτρεψε σε Κόλαση τη ζωή ανθρώπων.
Κάπου εδώ ο κύκλος της ταπείνωσης πρέπει να κλείσει. Η Ελλάδα έκανε ό,τι µπορούσε για να καλύψει τα λάθη του παρελθόντος. Ετσι, πλέον η ηγεσία της χώρας έχει υποχρέωση και καθήκον να εκφράσει την οργή της κοινωνίας στο τραπέζι των ισχυρών. Το «µέχρι εδώ» που ήταν το αγαπηµένο προεκλογικό σύνθηµα του Γιώργου Παπανδρέου, είναι η στιγµή να το πει ηχηρά στη Μέρκελ. Τώρα είναι η ώρα µε ψυχραιµία και χωρίς πατριωτικές κορόνες να τεθεί µε τον πιο επίσηµο τρόπο το θέµα των πολεµικών αποζηµιώσεων, που ξεπερνούν το 70% του συνολικού χρέους µας. Ακόµη και αν χαθεί η παρτίδα, τουλάχιστον να σταµατήσει το µαρτύριο της σταγόνας και να µάθουµε όσο πιο σύντοµα γίνεται τι σχεδιάζει η Γερµανία για το µέλλον της χώρας µας. Τότε θα µπορούµε νηφάλια και ξεκάθαρα να αποφασίσουµε µόνοι µας αν επιθυµούµε να πορευτούµε µαζί της στο µέλλον.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ “